Zie het niet meer zitten, eigen bijdrage?! :S

#61

Wat fijn meissie…

Groetjes,
M

“Ik zou graag de ideale moeder zijn, maar ik heb het te druk met het opvoeden van m’n kind”

#62

Wat fijn, dit zijn indd momenten waar je aan terug kunt denken als ze het weer moeilijker gaat

Liefs Michelle


#63

Wat fijn om dit te lezen meid.
Ik hoop dat het vanaf nu weer bergopwaarts gaat

Groetjes Marianne mama van Ruben en ??


#64

@Hanna goed zo meid, ik hoop echt dat er snel een bergwaartse lijn in zit, maar gelukkig zit het besef voor de mede mens (jij dus) er wel nog en dat is zeker een goed teken.

Groetjes,

Michèle

<img src=“http://www.magicalkingdoms.com/timers/tickers/ou7voetefgsaxlxd.png”" border=0>

#65

{{{{Hanna en gezin}}}}
Fijn om dit positieve nieuws te lezen!

Groetekes, Sje

#66

Hoi meid!

Ik reageer niet vaak, maar lees wel mee hoor!
Blij te lezen dat hij een goed moment heeft gehad, ik hoop dat het er meer worden.
Ik denk aan je!

{{{{{Goudvisje20 en familie}}}}}


#67

Wow wat een ommekeer!
Ik ben blij dat jullie zo’n fijn moment hadden! idd wat Michele zegt klopt, maar je zei zelf ook dat je dat ook wist, dat het momentopnames zijn. Ik hoop voor jullie dat die momenten langer en vaker mogen voorkomen en dat het echt de goede kant uitgaat! jullie kunnen het!

#68

Wat fijn dat er in ieder geval iets positiefs is gebeurd. Net als wat mijn voorgangers al hebben gezegd, weet ik uit ervaring dat depressies op en neer gaan. Heb een ex schoonmoeder gehad die depressief was en een hele goede vriend van me. Beide hebben al meerdere zelfmoordpogingen gedaan. Ex schoonmoeder spreek ik nu al heel lang niet meer (ik was toen 18). Met die goede vriend van me gaat het nu echt al jaren heel goed en daar ben ik heel blij mee.

Maar geniet van de goede momenten en ik hoop met jullie mee dat die goede momenten steeds vaker terugkomen. En hoop dat jij daardoor ook meer aan je eigen rust toekomt. Want ik kan me heel goed voorstellen hoe heftig dit is.

Nogmaals sterkte en een dikke knuffel!

Groetjes,
Sandra

#69

Ik denk dat ik morgen het cb maar bel… Ik weet echt niet meer hoe dit zo verder moet…
Ik was vandaag zo chagrijnig, ik kon niks hebben, werd overal boos om en zelfs boos op Amy… Maar wat kan zij er nou aan doen?!
Ik heb zelf het gevoel dat ik bijna tegen overspannen aan zit… Ik kon vandaag alleen maar huilen en wist niet goed waarom…
Ik heb het gevoel dat ik alleen nog maar leef voor mijn vriend, Sylvie en Amy…
Ik weet dat mijn vriend zwaar depressief is en dat hij er niks aan kan doen hoe hij is en wat hij doet… Toch begin ik me meer en meer aan hem te irriteren… Vooral aan zijn boosheid en gevloek steeds… Hij doet ook erg weinig met Amy. Maar dat kan hij ook niet opbrengen…
Ik heb geen moment voor mezelf en het huishouden schiet er ook steeds bij in… Ik heb bijna elke dag hoofdpijn.
Het liefst ga ik op dit moment aan het werk, zodat ik ook gewoon mezelf kan zijn en even uit de negativiteit kan ontsnappen…
Ik doe op het moment alles voor mijn vriend, doe alles wat hij wil. Hij komt op dit moment voor alles omdat ik koste wat het kost wil voorkomen dat hij zichzelf wat aan doet…
Amy doet sinds gister ook ineens heel moeilijk. Ze slaapt weinig en huilt meer als eerst.
Ik weet het ook gewoon allemaal even niet meer…

Groetjes Hanna, trotse mama van Sylvie en Amy

Gewijzigd door - goudvisje20 op 15 Nov 2011 19:36:15

#70

He lieverd toch wat een nare situatie!
Dat je overspannen bent/wordt is ook niet zo gek! Er komt nogal wat op je af…

Als je alles gewoon samen doet is het al een hectische tijd als er net een nieuwe baby bij is, zeker i.c.m. de zorg voor een dreumes/peuter! Maar jij hebt ook je vriend er nog eens bij, die niet alleen weinig/niks doet, maar waar JIJ ook nog eens extra voor moet zorgen.

Klinkt misschien heel vervelend… maar kan het niet dat je vriend een paar weekjes ergens anders (familie?) gaat wonen? Zodat hij even echt tot rust kan komen (want al hoeft hij thuis niks te doen, en werkt hij niet, er heerst toch een spanning in huis nu, die voor hem waarschijnlijk niet ten goede meewerkt), en jij ook even een zorg minder om handen hebt?

Dan sta je er natuurlijk wel echt even alleen voor met de meiden, maar misschien geeft dat juist wel de rust, dat je geen rekening met je vriend hoeft te houden qua drukte en je lekker even alles op je eigen manier kunt doen.

Mijn man is niet depressief (maar heeft wel zo zn eigen problemen, waar ik nu even niet verder op in wil gaan, maar daardoor begrijp ik jouw situatie wel een klein beetje, denk ik.) maar hij gaat zo 1 á 2x per jaar even een weekendje weg voor een conferentie van zn werk, en als ik eerlijk ben? Vind ik het heerlijk als hij er even niet is! Het verloopt dan thuis allemaal veel rustiger en gemoedelijker! Ontdanks dat ik er dan dus alleen voor sta, met de oudste die autisme en adhd heeft en een peuterpubertje , kom ik echt tot rust!

Kinderen zijn geboren naäpers, ze gedragen zich precies als hun ouders, ondanks alle pogingen ze goede manieren bij te brengen.
(Joh 13:15)

#71

Enne… over Amy, kan het zijn dat ze een sprongetje heeft?
En buiten dat… tja, als jij gespannen/overspannen bent, voelt zij dat natuurlijk haarfijn aan en daar zal ze niet positief op reageren.

Dikke kus!!
{{{Hanna}}}

Kinderen zijn geboren naäpers, ze gedragen zich precies als hun ouders, ondanks alle pogingen ze goede manieren bij te brengen.
(Joh 13:15)

#72

Ik dacht ook al kun jij niet even deze sleur ontsnappen? Misschien toch maar even kijken naar dat bed op recept? Wanneer konden de kinderen even uit logeren?? Want zo te horen is een nacht goede slaap ook geen overbodige luxe.

En meid ik weet dat je koste wat het kost wil voorkomen dat je vriend je wat aandoet maar denk wel aan jezelf ook want op dit moment doet niemand dat.

Groetjes,

Michèle

<img src=“http://www.magicalkingdoms.com/timers/tickers/ou7voetefgsaxlxd.png”" border=0>

#73

Lieverd, bel dan ook echt morgen hè?! Niet denken dat het wel weer gaat, als Amy vannacht redelijk slaapt of je vriend het even over pakt als hij een goed moment heeft. Je trekt het nu echt even niet in je eentje. Je bent 5 weken geleden bevallen en die periode is al zwaar als het gewoon goed gaat in het gezin, laat staan in jouw situatie. Het is fijn dat je hier van je af kan schrijven en wij luisteren naar je, maar als ik voor mezelf mag spreken; ik woon helaas te ver weg om je fysiek te helpen.

Groetjes Natasja


#74

meisje meisje, ga aub aan jezelf denken. Ik weet hoe je je voelt. Mijn vriend had dan wel geen depressie, maar heeft na een zwaar ongeluk lang in het ziekenhuis gelegen. Eerste weken zeer kritiek en daarna nog 3 maanden op een gewone afdeling. hij lag helemaal in Gent en wij maar op en neer sjeesen al die maanden. Ook thuis kwam alles op mijn schouders natuurlijk + alle zorgen en stress erbij. Daarna kwam hij in eenziekenhuisbed in de huiskamer thuis met revalidatie etc en was hij ook niet de allervrolijkste wat de situatie idd niet beter maakte. Ik heb al die tijd geroepen dat ik het wel aan kon, ik vond gewoon dat dat hoorde. Je laat je partner niet in de steek toch??? Ik dacht dat het allemaal wel goed zou komen zodra deze moeilijke tijd voorbij was. MAAR… wat had ik nu gewild dat ik naar al die goede adviezen geluisterd had. Op het moment dat je er moet zijn, dan ben je er en kan je idd alles aan. Maar toen de tijd kwam dat het met mijn vriend beter ging ben ik idd zoals mensen je hier ook al voor waarschuwen, volledig ingestort. Overspannen, paniekaanvallen, angsten, hartkloppingen, hyperventileren, huilen huilen huilen etc etc… kortom, toen was ik er psychisch bijna net zo slecht aan toe als jouw partner. Ik dacht toen ook wel eens: Ik kan dit niet meer aan. Geef me aub een spuitje zodat ik in slaap val en een jaar niet meer wakker wordt ofzo. Dus meid. echt… ga aan jezelf denken. En als je het niet voor jezelf doet, doe het dan voor je kindjes. Wat hebben die straks nog als mama ook nog instort? Bedenk je dat jij je vriend niet kan helpen. Hij moet hier zelf uitkomen met professionele hulp. Jij kan er alleen voor zorgen dat je zelf op de been blijft voor jezelf en je kindjes. En geloof me, bij mij begon het ook zoals bij jou, lichamelijke signalen van je eigen lichaam zoals hoofdpijn, moe etc etc. Luister je niet naar je lichaam en blijf je doorgaan dan breek je een keer meid. Laat het aub niet zover komen. Heel veel sterkte. X

mama1980

Gewijzigd door - mama1980 op 15 Nov 2011 20:43:33

#75

Meid, wat heftig!
Nu echt jezelf even op de eerste plaats. Bel het cb inderdaad op, Die zullen dit soort situaties vast vaker tegenkomen en wellicht hebben ze goed tips of kunnen ze je doorverwijzen naar iemand die je kan helpen. En het is echt tijd voor de hulptroepen nu! Je (schoon?)ouders nemen de meiden komend weekend toch? Misschien dat je dan even echt iets voor jezelf kunt doen, dus niet samen met je vriend, maar zelf (misscien met een vriendin?) even lekker wat gaan lunchen en iets doen waar je van opknapt. Je moet ECHT aan jezelf gaan denken. Je bent hier altijd super positief en ziet altijd the sunny side. Nu is dat op en je moet ergens opladen anders raak je jezelf kwijt. Heel logisch dat Amy ook reageert. Sowieso doet pappa al een tijd niet zoals ie normaal en de nieuwe baby en nu ook mama nog van haar stuk…

Waar woon je trouwens? Is er niet een ikkebenmamma die even in kan springen? Ik zou het met alle liefde doen hoor!

Lfs

#76

Domdomdom! Amy en Sylvie door elkaar gehaald! sorry!

lfs

#77

Gezien je situatie is het helemaal niet gek dat je tegen overspannnenheid aan zit. Je hebt 2 jonge kindjes, waarvan eentje net geboren. Dat is al een hele verandering als je samen bent, maar nu sta jij er helemaal alleen voor. Is het niet een mogelijkheid dat je vriend voor een paar weekjes terug gaat naar zijn ouders. Of dat jou ouders en je schoonouders beide een dagje langskomen om je te helpen. Trek ajb aan de bel, want het is logisch dat je dit niet volhoud. Juist om te voorkomen dat Amy en Silvy beide niks meer aan papa en mama hebben, omdat jullie allebei overspannen\depressief zijn.

Dikke knuffel!

Groetjes,
Sandra

#78

Lieve schattebout, ik kan alleen maar zeggen: schakel op tijd hulp voor jezelf in! Bel de huisarts voor overleg. Klinkt heel suf, maar zelf zul je hier hoogstwaarschijnlijk niet uitkomen. En dat hoef je jezelf niet kwalijk te nemen of te verwijten. Je staat nog bol van de hormonen, had gedroomd van een relaxte roze-wolk-kraamtijd en je loopt alleen maar op je tenen voortdurend brandjes te blussen in je huis, je partner, je gezin en jezelf.

Woonde je maar dichterbij, dan kwam ik je wat uit handen nemen. Al was het alleen al je dagelijkse was en strijk, stofzuiger door je huis, weet ik veel. Al die dingen die energie vreten en die een ander ook voor je kan doen zodat jij je alleen nog maar op je gezin hoeft te concentreren.

Ga je de huisarts bellen? Echt doen hoor lieverd!

Ondertussen zit ik op je schouder om je te steunen. Alle liefs en sterkte.

Groetekes, Sje

#79

Lieve meid!

Denk even aan jezelf aub, dan kun je daarna waarscheinlijk ook wat meer hebben en meer genieten van je twee prachtige meiden, want dat zijn ze!

Kinderen voelen alles wat er gebeurt, ookal horen ze er niets over.

Heel veel sterkte en ik zeg ook bellen hoor!

Dikke kus en liefsssss (K)

#80

meid echt je gaat maar door en door, denk nou even heel goed na over je eigen ik. los zien van de rest. jij hebt echt even hulp nodig en dat is niet gek of raar of wat dan ook, niks om voor te schamen… maar als jij zo doorgaat, dan is niet alleen je vriend ingestort, en niet alleen jij maar ook je kids voelen dit aan.
ga naar de huisarts en vraag om hulp meisie!!