Zie het niet meer zitten, eigen bijdrage?! :S

#81

Hanna,

Ga AUB hulp zoeken, hier kom je niet meer alleen uit. Ik snap heel goed dat je het liever alleen probeerd op te lossen. Maar ik ben heel bang dat dat niet meer gaat lukken.
Op deze manier schiet het genieten van jullie dames er helemaal bij in. En het is niet vreemd dat Amy zich anders gaat gedragen, wel of geen sprong! Amy merkt heel goed dat iets speelt in het gezin. En ik denk dat als je naar Sylvie kijkt dat je ook aan haar veranderingen kunt zien.

Dus AUB bel hulp, een huisarts, familie, vrienden. En geloof me je bent overal welkom, maar maak je verhaal bespreekbaar een toon je gevoel en emotie.

Dikke digiknuffel voor jou!!

#82

Jeetje meid wat een ellende allemaal.
Ik hoop dat je inmiddels contact hebt opgnomen met je huisarts oid of doe dat alsjeblieft morgen.
Het is heel goed van je dat je probeerd thuis de boel zo soepel mogelijk te laten verlopen maar dit gaat niet goed zo.
Persoonlijk denk ik ook dat het beter is dat je vriend of word opgenomen, of bv even een tijdje naar z’n ouders gaat.
Dan heb je evengoed wel je zorgen om hem natuurlijk, maar heb je even niet die spanning in huis.
Ik zou het echt duidelijk gaan aangeven bij je huisarts dat dit zo niet goed gaat. Het laatste wat je wil is dat je zelf ook nog overspannen/depressief raakt als je dat al niet bent. Met al die hormonen, weinig slaap en alle stress heb je wel een groot risico op een depressie. Er moet verder gekeken worden dan de depressie van je vriend, er moet ook gekeken worden wat het beste is voor het hele gezin. En mijn mening is dat als je hem niet alleen met de kids kunt vertrouwen, dat hij dan op dit moment ook niet thuis hoort. Dat kun je gewoon niet in je eentje dragen, zeker niet als je net bevallen bent.

Fijn dat je ouders sylvie en amy een nachtje willen hebben. Misschien kun je vragen of dit voorlopig wat vaker zou kunnen? Bv een keer per week oid? Dan kun je zelf even bijtanken.
En ik zou die vrije dag in het weekend ook voor jezelf gaan gebruiken en juist even niet met je vriend. Als je het vervelend vind om hem alleen te laten vraag dan of een vriend of familielid soms even iets met hem wil gaan doen. Ga zelf ff lekker shoppen, naar de kapper oid in iig iets waar je zelf weer wat energie van krijgt.
Heb je trouwens al infacol geprobeerd voor Amy? Werkte hier super tegen de krampjes.

Groetjes en een dikke knuffel,

Ramona


#83

Ik heb morgen om 11 uur een gesprek met onze huisarts. De wijkverpleegkundige vreest voor een postnatale depressie en dus misschien moet ik ook aan de medicijnen… Er moest in ieder geval zo snel mogelijk actie worden ondernomen en we moeten onze ouders inschakelen. Het beste was zei ze als ze elke week 1 dag uit logeren gaan.
Ik laat morgen wel weten wat er gaat gebeuren…

Groetjes Hanna, trotse mama van Sylvie en Amy

#84

Daar heb ik ook aan gedacht toen je deze week “overspannen” schreef. Zou goed een postnatale depressie kunnen zijn. Maar een kennis van mij heeft dat gehad en bij haar werd dat o.a. gekenmerkt door het niet kunnen opbrengen voor de baby te zorgen. Zij raakte al in paniek als ze de fles moet geven.

En dat herken ik bij jou niet dus vandaar dat ik er niet over begon. Jij bent er wel gewoon voor allebei je meiden.

Nou kenmerkt elke (postnatale) depressie zich natuurlijk door andere symptomen, dus even afwachten wat de huisarts zegt. Alle liefs en sterkte in elk geval.

Ik zit op je schouder om je te steunen.

Groetekes, Sje

#85

Hai Hanna,

Ik heb het nog niet eerder verteld op dit forum maar ik ben zelf momenteel herstellende van een postnatale depressie.
Ik heb na Jacks geboorte ook klachten gehad maar vrij mild. Nu bij Quinty begon het al in de kraamweek en vrij heftig.
Ik herkende de klachten van vorige keer en heb dus zelf tijdig hulp ingeroepen, ook omdat ik zelf verpleegkundige ben in de psychiatrie.

In elk geval waren de klachten zodanig dat ik 5 dagen na de geboorte met mijn dochter vrijwillig opgenomen ben geweest op de PAAZ ( psychiatrische afdeling) van het Erasmus MC. En waar ik dacht dat het met een weekje rust ( hoe naief !!!) over zou zijn ben ik daar ruim een maand geweest!!
Een onwijs heftige tijd voor het hele gezin, zeker als je al een ukkie hebt rondlopen.
Klachten die bij PND horen kunnen zijn dat je het niet kan opbrengen om voor je kind te zorgen, maar bij mij was dit zeer zeker niet het geval. Integendeel, ik kon het juist heel moeilijk uit handen geven allemaal. Ik verwachtte veel te veel van mezelf. Vond dat ik al weer vitaal moest zijn, voor Jack en Quinty moest zorgen enzovoort. Ik voelde me enorm schuldig en falen als moeder en als vrouw…
Tegelijkertijd was ik erg onzeker en moe ( met een hb van 4,7 ook niet heel gek) en raakte ik snel in paniek als dingen niet gingen zoals ik verwachtte…
Het was een onwijs heftige tijd, maar ik ben er sterker uitgekomen, dat zeg ik nu al.
Volgende week ga ik weer opbouwen met werken en daar heb ik heel veel zin in!! Heerlijk even die afleiding…

Ik kan alleen maar zeggen; luister naar jezelf en het is heel goed dat je hulp gezocht hebt.
Ik slik ook medicatie, denk eraan dat dit een tijdje duurt voor het werkt.
Ik hoop en bid voor je dat alles goed gaat komen, het heeft tijd nodig…

Liefs van Christa

#86

Tjonge Christa, wat heftig! Dikke knuffel voor jou en je gezin.

Groetekes, Sje

#87

Oh meid het zit je ook niet mee he, maar hopelijk krijg je snel hulp. Weet alleen wel dat een Postpartum ook door hormonen veroorzaakt kan worden he dus dat het ook kan helpen om die te krijgen ipv alleen antdepresiva.

Groetjes,

Michèle

<img src=“http://www.magicalkingdoms.com/timers/tickers/ou7voetefgsaxlxd.png”" border=0>

#88

Lieve Christa, ik wist dit al, maar ik vind het heel moedig van je om je verhaal hier te vertellen om Hanna te helpen. Dikke knuffel en je bent een super mama!!!

liefs woezel

Lilypie Third Birthday tickers

#89

Goed dat je hebt gebeld Hanna, nu kan je tenminste echt actie ondernemen. Sterkte, ik hoop dat het snel beter met je gaat!

En Christa, wat een verhaal zeg. Pfff…het zal je maar overkomen. Fijn dat het nu beter met je gaat!

Groetjes,
M

“Ik zou graag de ideale moeder zijn, maar ik heb het te druk met het opvoeden van m’n kind”

#90

Goed dat je de stap hebt gezet! Hoe reageerden jullie ouders hierop? Heel veel sterkte!

@Christa: {{{{{Christa}}}}

Groetjes Natasja


#91

@Christa: Wat ontzettend erg… Fijn dat het heeft geholpen. Hopelijk kunnen jullie ook snel weer genieten! Dikke knuff!

Groetjes Hanna, trotse mama van Sylvie en Amy

#92

Tja ik moet zeggen; ik ben er sterker uitgekomen. Het was het meest heftige wat ik in mijn leven heb meegemaakt.
Als verpleegkundige zelf aan de andere kant van de deur zitten is niet niks. En dan ook nog met je pasgeboren dochter, tis niet zoals je je kraamtijd voorstelt.
Geniet ervan roept iedereen, maar zo vanzelfsprekend is dat voor mij allemaal niet!!
Ik maakte me overal zorgen om, en van pure stress was ik binnen 2 weken 13 kg afgevallen ( terwijl ik maar 9 kg aangekomen was tijdens mijn zwangerschap).
Het was echt bizar om opgenomen te zijn moet ik zeggen.
Quinty was gelukkig bij me maar sliep wel op een speciale babykamer met nog 4 andere ukken…Ik deed de zorg overdag zelf maar de verpleging deed dit snachts zodat ik aan mijn rust toe kwam.
Dat, en medicatie, en gesprekken met verpleging en artsen hebben me weer op de rails gekregen.
Ik kijk er nu op terug als een waardevolle periode , hoe gek dit ook klinkt.
Tuurlijk had ik het liever nooit meegemaakt maar ik heb mezelf goed leren kennen en we zijn nu als gezin enorm hecht.
Jack is flexibel geweest in die periode maar hij heeft het moeilijk gehad! Hij kreeg er een zusje bij, en direct erna moest hij haar en zijn mama 6 weken lang missen…
Het snijdt door je hart als je zoontje zegt: ga maar bij de zusters slapen mama, ik blijf wel bij oma…dan kun je uitrusten.
Of ( als hij me had weggebracht naar het zkh na een weekend thuis) tegen mijn man: nu zijn we weer verdrietig he papa??
Maar goed, we zijn nu met zijn allen in rustiger vaarwater terecht gekomen en het is goed zo.

#93

@ Christa ik heb zelf ook een postpartum depressie en psygose gehad en ik wou dat ik toen de kennis had die jij hebt, wij hebben ons er zelf doorheen moeten slaan omdat de vk zei ach het zijn maar kraamtranen en het cb riep alle begin is heftig het gaat wel over, Echt ik beneid je niet dat je 6 weken je gezin hebt moeten missen maar wou ik dat ik toen opgenomen had kunnen worden en niet alleen met mijn man hier doorgeen gehoeven had. Ik heb respect voor je en ik hoop dat jullie nu echt kunnen genieten van elkaar.

Groetjes,

Michèle

<img src=“http://www.magicalkingdoms.com/timers/tickers/ou7voetefgsaxlxd.png”" border=0>

#94

Ik herken het wel een beetje… Ik maak me ook overal zorgen over… Eet ze wel genoeg, eet ze niet te veel? Slaapt ze wel genoeg, slaapt ze niet te veel? Waarom huilt ze nou?! En als het naar mijn idee niet gaat zoals het hoort dan ben ik helemaal gestrest… En volgens mij gaat het elke dag niet zoals het hoort…
Ik maak me druk om alles en iedereen behalve om mezelf… Hanna kan me op het moment gestolen worden, als mn gezinnetje maar blij en gelukkig is (wat dus helemaal niet zo is!)…
Ik zie bijna alles negatief. Ik leg Amy bijvoorbeeld in bed met het gevoel dit gaat toch niet lukken die huilt over 5 minuten weer… En rara het is ook nog zo (self fullfilling prophecy)…
Alleen 's avonds na de laatste voeding kan ik haar gerust weg leggen omdat ik zeker weet dat ze dan blijft slapen. Want dat doet ze elke dag…

Alle stress en spanning komt natuurlijk onze relatie ook niet ten goede. We maken vaker ruzie en vragen ons meteen erna af waarom we eigenlijk ruzie hebben… Er zijn totaal geen momenten waarop we even lekker samen zijn en kunnen knuffelen en van elkaar genieten…
We gaan komende zaterdag dan ook even lekker uit eten en naar de bioscoop. Ik verlang zo naar even tijd weer samen.
Ik denk nu steeds zaten we maar even lekker alleen met ons 2en een weekje in het buitenland…
Geloof me ik heb absoluut geen spijt van Amy of Sylvie. Ik hou van ze en ben gek op ze! Maar ik zou zo graag weer even tijd met mijn vriend alleen hebben…
Ik denk nu ook steeds was het maar weer zoals vroeger enzo… Al wil ik dat eigenlijk helemaal niet, maar op dit moment…

Groetjes Hanna, trotse mama van Sylvie en Amy

#95

@Christa, wat heftig allemaal zeg, fijn dat het nu weer een beetje beter gaat. Hoop dat je nu weer een beetje kunt gaan genieten van je gezinnetje
@Goudvisje
Ik hoop dat jullie snel allebei goede hulp krijgen. Enne probeer jezelf niet zo weg te cijferen voor je gezin. Jij bent ook belangrijk. Als moeders niet happy is dan lijd het hele gezin daaronder dus het is juist harstikke belangrijk om ook een beetje lief te zijn voor jezelf. Ik hoop zo dat de zon snel weer een beetje gaat schijnen. En al zie je dat misschien zelf anders ik vind jou een hele goede warme en zorgzame moeder je doet het harstikke goed.

Groetjes Ramona


#96

Weet er verder niks aan toe te voegen of zinnige tips te geven…
Dus alleen maar: Hanna en Christa: Sterkte dames! Goed dat jullie aan de bel hebben getrokken en hartstikke dapper om er zo open over te zijn, daar zullen veel andere mamma’s weer profijt bij hebben!

Lfs

#97

En nu was de nacht ineens ook weer een drama… Ze kwam na de voeding van 23.00 uur om 3.30 alweer! Terwijl dit dus voorgaande nachten steeds 5 uur was… En vanmorgen gewoon weer 7.30 en ze gaat ook niet meer slapen en ben alleen want mn vriend is naar de psycholoog… Zucht…

Groetjes Hanna, trotse mama van Sylvie en Amy

#98

Lieverd, ze is nog maar een maand oud hè. Ze doet het niet slecht hoor, alleen jij trekt het gewoon niet. Vind het zo sneu voor je! En daarbij voelt ze de spanning ook wel, denk ik, en beïnvloedt dat haar slapen ook. Ik hoop dat het nachtje logeren snel is, dan kan je even lekker bijtanken.

Groetjes,
M

“Ik zou graag de ideale moeder zijn, maar ik heb het te druk met het opvoeden van m’n kind”

#99

Christa wat heb jij een heftige tijd achter de rug. En idd heel erg moedig om hier je verhaal te vertellen. Ben blij dat het nu een stuk beter met je gaat en wens je heel veel sterkte.

Ook voor jou een dikke knuffel Hanna en heel veel sterkte!

Groetjes,
Sandra

#100

Ja ik weet het dat ze het voor haar leeftijd heel goed doet, maar ik trek het inderdaad gewoon niet meer…

Groetjes Hanna, trotse mama van Sylvie en Amy