quote:
Zijn gedrag probeer ik zeker niet goed te praten,
want dat is niet normaal.
En jouw gedrag… Het is goed verklaarbaar,
maar ik hoop echt dat je niet té overhaast te werk gaat.
Gelukkig ben ik niet de enige die kan generaliseren ![]()
Maar Sophie zegt eerder dat het fout ging toen ze zwanger was
van hun derde kindje.
Kan het zijn dat hij er eigenlijk nog niet aan toe was?
Ik begrijp er in elk geval uit dat hij niet altijd al zo’n ‘probleemgeval’ was.
Daarnaast: net 5 jaar getrouwd. Een tijd die bekend staat
als een fijne periode. Het leuke van het begin is er af zeg maar.
Dan ook nog een flinke verbouwing in huis, staat ook garant voor
de nodige irritaties.
Al met al snap ik heel goed dat het niet lekker gaat.
Nogmaals: Kop op! en Sterkte!!
M.
Ik ben zeker niet van zin om overhaast te werk te gaan. Heb de scheiding ook nog niet ingezet ofzo. Ik ben nu rustig over alles aan het nadenken.
Wat je zegt over dat hij niet klaar was voor een derde, dat klopt ergens wel. Hij wilde eigenlijk geen derde kindje, terwijl ik nog héél graag een kindje wilde. Maar na een half jaar hopen dat hij toch zou willen, had ik me er uiteindelijk bij neergelegd dat het niet meer ging gebeuren. Ik had er ook niet meer naar gevraagd of erover gesproken.
Intussen gingen de verbouwingen verder en toen we de verbouwing van de benedenverdieping aan het bespreken waren, kwam er plots uit z’n mond: en als we dan nog plaats hebben voor een kindje, dan kunnen we er nog eentje maken.
Ik was natuurlijk blij en we hebben er dan ook nog eentje gemaakt. Maar achteraf bekeken, denk ik dat hij dat mssch toch voor mij heeft gedaan. En dat hij zelf er geen behoefte meer aan had en er dus niet voor 100 procent achter stond.
Maar daardoor begonnen bij mij dus de frustraties. Toen ik hem vertelde dat ik zwanger was, sprong hij geen gat in de lucht, zoals je normaal zou doen. Doorheen heel de zwangerschap heeft hij niet één keer gevraagd aan mij hoe ik me voelde en of alles in orde was met de baby. Dus vertelde ik er ook zelf niet over. Ik heb mijn negen maand zwangerschap gedeeld met mijn familie, vrienden en collega’s, maar niet met mijn man. Het deed me echt pijn dat mijn collega’s elke dag vroegen hoe het met mij ging en na elke afspraak bij de gynaecoloog een update vroegen, terwijl mijn man niks vroeg en zelfs geen enkele echo gezien heeft!
Maar ik hield vast aan de gedachte dat het wel zou veranderen als Fleur geboren was. Maar dat deed het natuurlijk niet.
Voor de rest heb ik ook nagedacht hoe het komt dat we zo uit mekaar gegroeid zijn en ik moet eerlijk zeggen dat hem niet alleen schuld treft.
We zijn verhuisd toen ik hoogzwanger was van Noa en toen dus ook beginnen verbouwen. Verbouwen met een baby in huis zorgt al voor frustraties, want er is altijd stof en vuiligheid, terwijl ik altijd wilde dat alles netjes was.
Toen ik terug aan het werk ging, ondervond ik hoe weinig tijd je hebt voor alles. Ik werk 40 uren per week en om dan op m’n eentje het huishouden te doen, dat is echt veel. M’n man werkte toen nog in de bouwsector en maakte ook lange dagen. Dikwijls ook nog in het weekend. We moesten ook spaarzaam zijn, want we zijn tenslotte aan het verbouwen. Leuke dingen doen samen, dat schiet er dan gewoon over. We hebben drie jaar lang alleen samen onze huwelijksverjaardag gevierd en voor de rest eigenlijk nauwelijks samen tijd doorgebracht.
Ik werk ook in ploegen, dus de ene week werk ik tot 22u en dan slaapt m’n man al als ik thuiskom, want hij moet er om 4u uit voor z’n werk. Dan zie je mekaar een hele week niet. Het enige contact dat we dan hadden was een telefoontje op de middag, om te zeggen waar en wanneer hij de kinderen moet ophalen.
Een paar maand geleden had ik er al genoeg van en toen is hij meer z’n best gaan doen wat de kinderen betreft. Dus in het weekend trokken we er altijd op uit met de kinderen. Maar we zijn eigenlijk helemaal vergeten van tijd voor onszelf te maken, zonder de kinderen.
Dus achteraf bekeken, hadden we het allemaal wel beter kunnen doen…
