Mjah, goeie vraag… Ik weet niet zo goed wat ik daarop moet antwoorden. Zo lang ik mijn dingetjes blijf doen gaat het wel, maar dan komt er zo’n moment (tegenwoordig kan ik ze per dag niet meer op 2 handen tellen) dat je er ineens weer aan denkt, en dan vlieg ik weer in een dip. Heb daar trouwens nog iets over geschreven:
Eerst dacht ik: ‘niet aan denken’.
Dat heb ik toen gedaan,
maar twee seconden later,
dacht ik er tòch weer aan.
Nee, zo eenvoudig is dat niet,
want weet je, wat je doet,
je denkt er óók aan als je denkt
dat j’er niet aan denken moet.
Zit geregeld met mijn handen in het haar, als ik denk aan de toekomst. En daarnaast blijf ik mezelf voorhouden dat ik aan Danique moet denken, voor haar het beste willen. En inderdaad, als hij nou nog maar van me hield, dan was het gemakkelijk geweest. Dan was er nog iets geweest om voor te vechten. Maar de vechtlust is me ontnomen.
Op het moment is het voor mij heel moeilijk om een knoop door te hakken en te zeggen van: We redden het samen, ik ga weg. Ik bel die vent van het huisje en we gaan. Want wat nou als Danique haar papa gewoon een flinke dip heeft, en straks denkt aan wat de dijk zong…? (Man, weet pas wat ie mist…)
