Ik ben er zó klaar mee… Mijn vriend en ik zijn nu ongeveer 2 jaar bij elkaar, en Danique is bijna elf maanden. Nu zullen jullie wel denken, dat ging snel! Maar we kenden elkaar al dik 10 jaar, waren ook vaker met elkaar geweest en dit keer voelde het gewoon goed. Ja, alles ging heel snel, maar als het goed voelt, waarom niet?
Tijdens de zwangerschap merkte ik al dat er dingetjes veranderden. Hij werd minder attent, zei niet meer zo vaak dat ie van me hield. Net alsof hij afstand nam. Een spontane arm om me heen of een knuffel, ook dat werd minder. Nu zijn we een poos verder, en ik sta ondertussen al een maand of 7 ingeschreven voor een eigen woning. Meneer zei dat ie niet zeker was of ie wel van me hield, of ie ooit wel van me gehouden heeft. Sinds maart ging het af en aan, af en toe hield ie wel van me, en af en toe wist ie het niet meer. We zijn bij een relatietherapeut geweest, maar na 2 keer had ie dat wel bekeken. Die man kon toch niks voor ons doen, als het gevoel weg is, dan is het weg. Zijn ouders zijn hier wezen praten, zeiden ook dat we er voor moesten gaan. Ik doe mijn best, maak de lekkerste broodbakjes voor hem klaar. Het huis is altijd spik en span. Noem al die dingetjes maar op die je voor iemand kan doen. Maar de koek is op. We hebben veel ruzie, en ruzies worden hier niet uitgesproken. Mijn vriend is namelijk niet zo’n prater. En als we het wel eens proberen, wordt de ruzie alleen maar erger in plaats van dat ie opgelost wordt.
Voor Danique vindt ik het nog het ergst, zij verdient een papa die er altijd voor haar is. En niet eentje die haar om het weekend ziet. Zij verdient een papa die haar elke avond een kusje komt geven voor het slapen gaan, eentje die met haar kan gek doen, eentje waar ze bij kan huilen als ze is gevallen. Ik kan dat natuurlijk ook allemaal wel doen, maar papa is net zo belangrijk.
Op het moment zie ik er geen uitweg in, ik zit met smart te wachten op een huisje voor onszelf. Zodat we weg kunnen van de ruzies, en de onverschillige houding van papa. Niet naar Danique toe trouwens, meer naar mij. Ik kan het niet meer opbrengen, leven met een man die (waarschijnlijk) niet meer van me houdt. Heb het lang genoeg geprobeerd. En misschien is het ook wel beter als we een poosje uit elkaar zijn, dat hoor je vaak genoeg toch? Zie er wel tegenop, moet straks zoveel dingen alleen regelen… Bijstand aanvragen, huis inrichten (waarvan!?), alleen voor Danique zorgen…
Nou, sorry, maar dit moest ik even kwijt. Kan er in mijn omgeving niet over praten, mijn ouders weten er wel van. Maar zij kunnen me ook geen tips of houvast geven. Dat kan niemand denk ik. We moeten het zelf doen. Wat ik wel weet, die kleine meid gaat voor alles. Haar geluk is alles wat telt.
