Tuurlijk vind ik het best als mensen Gods zegen op een kaart zetten maar mijn schoonmoeder weet heel goed dat wij er niks mee hebben en dat we vanzelf wel merken als Gods zegen ons toekomt. En toch blijft ze het er stug op zetten en dat stoort ons. Daardoor lijkt het er sterk op dat ze het geloof er bij ons door blijft drukken. Het geloof kun je niet opdringen. Het geloof voel je of je voelt het niet, dat kun je niet oproepen.
Het lijkt er voor ons op dat ze het erom doet juist omdat ze weet dat wij het niet waarderen dat ze dat doet. Als ze ons Gods zegen toewenst, dan doet ze dat maar in gedachten of als ze op zondag in de kerk zit.
Op het moment dat we hier een kaart binnenkrijgen van mijn schoonouders, denken we al “Och jee, moet je opletten, komt Gods zegen weer aan”. En dat is toch niet tof eigenlijk dat we zo beginnen te denken? Zo willen we helemaal niet denken uit respect naar het geloof en omdat we gelovigen in hun waarde willen laten, maar juist omdat ze er zo mee blijft komen stuit het ons tegen de borst.
Dus ik begrijp je dat het inderdaad heel lief en mooi kan zijn als je iemand Gods zegen toewenst, maar als je (in dit geval mijn schoonmoeder) heel goed weet dat iemand er niks mee heeft, dan vind ik ook dat je dat los moet laten en het niet meer op die manier moet doen. Dan doe het maar in gedachten.
Ik wil mijn schoonouders in hun waarde laten en hun manier van omgaan met het geloof respecteren door bijv. samen met hen een moment stil te zijn als ze voor het eten willen bidden (ook als ze hier zijn! Voor hetzelfde geld zeggen wij: niet hier bij ons in huis.), maar dan zou ik het ook op prijs stellen als ze stoppen met die teksten in kaarten sturen. In de waarde laten moet van 2 kanten komen en nu is het mijns inziens eenrichtingsverkeer van ons uit.
Dat is dus niet negatief of onaardig bedoeld, maar je kent me dus je begrijpt mogelijk wel hoe ik het bedoel hè?! ![]()
Groetekes, Sje
Gewijzigd door - Sje op 31 Oct 2009 11:19:43
