Wat vervelend Jurian dat je vannacht zo moest huilen. Ik heb dat nog nooit gehad s’nachts, maar dat lijkt me niet leuk. Ik huil heel soms s’avonds, maar daar weet ik zelf niets van. Papa en mama zeggen ook dat ik dan met mijn ogen dicht lig te huilen. En het is ook zo weer over. Pff lastig hoor wat dit zou kunnen zijn. Mijn mama zegt je bij bepaalde leeftijden gaat springen. Net als waar Dani en Erik het over hebben zou jij ook kunnen springen. Goed he, dan kun je naast zitten en tijgeren nu ook springen!!! En als je kan springen dan kun je binnenkort ook weer andere dingen…spannend hoor.
Oh ja en wat Dani zegt over verlatingsangst is ook wel waar. Het kan ook zijn dat je wakker wordt en je alleen voelt. Is dat zo of voel je dat zelf niet zo? Ik hoop in ieder geval voor je dat je vannacht wel weer lekker slaapt. Want dit is voor je papa en mama vervelend, maar ook voor jezelf.
Maarre ik vind het niet zo lief van je dat je wel stil bent bij papa en niet bij mama. Ze zijn toch allebei even lief. Misschien ben je onbewust alleen maar stil bij papa, maar ik denk dat je toch mama net zo lief vind.
Wat vervelend Erik dat jouw mama nu ziek is. Wel fijn dat opa jou kwam ophalen, zodat ze lekker kan slapen. Je bent al heel erg lief geweest door tot kwart voor 7 te slapen. Dat vind ik wel heel goed van je! Als je haar vanavond weer ziet, moet je haar maar een dikke knuffel van mij geven. En zeg maar beterschap van mijn mama en mij. Wel jammer dat je papa nu heel ver weg zit. Die zal vast dan heel veel aan jullie denken.
Wat goed van jouw papa en mama dat ze een potje hebben voor het vloeken Erik. Ik ga dat ook tegen mijn papa en mama zeggen. Papa vloekt bijna niet, maar mama soms wel. Ze zegt dat ze het al minder doet, sinds ik er ben. Maar ze moet er gewoon helemaal mee stoppen, anders wil ik ook zo’n potje. En dan moeten ze van het geld maar leuke kadootjes voor mij kopen of ook iets leuks gaan doen met mij.
Weten jullie wat ik gisteren deed met eten? We aten sperciebonen, dus die had mama klein gesneden en samen met wat aardappels en vlees gegeven. Ik at heel goed tot ik ongeveer de helft op had. Toen hoefde ik ineens niet meer. Mama had het een paar keer geprobeerd, maar ik hoefde het echt niet. Toen ging ze dus zonder iets te zeggen zelf eten. Nou dan niet hoor, ik vond het niet erg. Totdat papa een spercieboon van zijn bord aan zijn vork deed en aan mij gaf. Dat vond ik wel leuk, dus die at ik zo op. Die spercieboon was wel groot, maar dat vond ik niet erg. Toen kreeg ik nog meer sperciebonen van papa aan zijn vork en die heb ik allemaal opgegeten. Ook kreeg ik wat grote stukjes aardappel van mama aan de vork en ook die at ik gewoon op. Papa en mama vonden me dus een boefje dat ik mijn eigen bord niet meer at maar wel de sperciebonen en aardappels van papa en mama. Terwijl die stukjes veel groter waren. Heb uiteindelijk zelfs meer op dan ik normaal eet. Vond het gewoon leuk om van de vork te eten.
Ik ga ook weer verder slapen.
Dikke knuffel!
die van mij is net 25 jaartjes oud!