We moeten woensdag ochtend om half 11 op het ziekenhuis zijn.
We krijgen dan eerst een intake gesprek en mogen we dus ook vragen stellen. Eigenlijk willen we graag dat er meer “gebeurd” dan dat er nu staat te gebeuren; observatie en rontgenonderzoek/sondevoeding.
Ik zou namelijk graag willen dat ze wat met voeding uitproberen d.m.v een dietiste. Omdat hij dus een aantal dingen niet kan verdragen.
Zou dit mogelijk zijn als ik dit met de intake aankaart? hijw ordt wel die dag ook meteen opgenomen hoor…
Die woensdag avond mag hij vanaf 00:00 geen voeding meer hebben. opzich voor de nacht geen probleem, maar wel voor de 1ste voeding en voor zijn fruit om 10:00 uur. Dan krijgt hij Donderdag om 11:00 uur a 11:15 uur een papje, waarvan we hopen dat hij het zo hebben wil…maar de kans daarop is relatief klein.
ik ben zo bang echt ik ben me er niet zo bewust van geweest maar nu. ik ben dus al redelijk vroeg bezig met het organiseren van zijn verjaardag. Natuurlijk omdat ik dit leuk vind maar ook omdat dat tenminste WEL een superleuk (en natuurlijk emotioneel) vooruitzicht is. Alsof ik daarmee wat probeer te verdoezelen…mijn angst dus. De rede van mijn angst is misschien ook omdat ik weet, dat toen ik 9 mnd was ik zelf in het ziekenhuis lag. 2 dagen welliswaar maar dat was vanwege mijn heupen en ik kreeg toen ook een spreidbroekje aan. mijn moeder vertelde een paar jaar geleden dat ik nog steeds hysterisch werd toen ik iemand in het wit zag op mijn 5e leeftijd.
voor mij was dat dus blijkbaar traumatisch ofzo op die leeftijd. ik moest er niets meer van hebben. niet alleen doktoren of tandartsen kregen het te verduren ook gewoon mensen die wit gekleed gingen. ik was echt doodsbang.
Rico is dan natuurlijk bijna 11 maanden. dus 2 mnd ouder dan ik toen, en hij is natuurlijk niet dezelfde persoon als ik, maar dat heeft me toch wel wat ongerust gemaakt toen ik daar laatst aan terug dacht.
en ik ehb zelf niet eens slangetjes in mijn neus/keel gehad en ja dat lijkt me gweoon zwaar ** als hij dit moet meemaken.
als hij nog maar echt pasgeboren was had ie dat nog wat minder bewust meegemaakt misschien…misschien ook niet weet je…maar nu is ie toch al wat meer bewust van dingen en nouja… ik kan zo nog wel uren door gaan met uitleggen maar ik denk dat jullie dit zelf ook wel snappen.
als ik eraan denk dan springen de tranen al in mijn ogen en mijn concentratie naar andere dingen toe dan Rico is op het moment ver te zoeken. Ben alleen maar bezig met hem te spelen omdat ik wil dat ie zich gewoon extra veilig bij me voelt op die dag ofzo maar daardoor vergeet ik TIG dingen en maak keer op keer fouten in mijn taken die ik doen moet overdag.
als mensen me iets vragen reageer ik amper of vraag ik 10x wat ze nou eigenlijk zeiden. Ik ben er gewoon niet meer bij…weet het even echt niet.
Ik prent mezelf telkens in: dit is het beste…dit is het beste…enz enz enz"
het doet alleen niets af. het feit dat dit toch moet gebeuren en wat misschien de gevolgen zijn voor Rico…het laat me gewoon niet los.
misschien stel ik me ontzettend aan…sorry dan, maar ik kan het gewoon niet helpen. door dit hele gebeuren zijn mijn vriend en ik ook niet echt intiem in de zin van even knuffelen enzo. Voel me gewoon een beetje depressief over de hele situatie. ik ben dan wel goed uitgerust, maar jullie wisten ook en zeiden het ook al tegen me: ga eerst maar is lekker vakantie vieren en laat het tot die tijd los.
dit heb ik gedaan… maar nu we dus terug zijn en het zo dichtbij komt…jeetje, ik heb constant het gevoel dat ik in huilen uit ga barsten. waar ik precies zo mee zit… ik weet het zelf niet eens meer, oke de zorgen over de gevolgen, end at ik het eng vind hoe rico gaat reageren… maar dat dit alles zo’n heftig verdriet en angst kan geven…dat kende ik gewoon niet voordat rico geboren was.
Nouja ik hou er maar over op. moest het even kwijt.
Gewijzigd door - isa-schatje-isa op 15 Aug 2009 20:19:30
