Hallo moeders,
Ik ben Tamara, 25 jaar en moeder van een tweeling (2 jongetjes) van bijna 2 jaar oud. Wij hebben maandag de klotigste dag ooit in ons leven gehad. De oudste van de tweeling was in huis aan het rondrijden op zijn winnie de pooh autootje en viel ineens met zijn hoofd op de salontafel. Hij had een vreselijk diep gat in zijn hoofd, mijn broer was bij ons op bezoek om te vieren dat hij een vaste baan had gekregen en dat was “achteraf” ons geluk. Mijn man belde met de doktersassistente om te vragen of we zsm daar terecht konden voor te hechten en mijn broer en ik waren met Sem bezig. Mijn broer hield hem liggend op zijn schoot want het bloed kwam er gutsend uit. Ik zat met een doek de wond dicht te drukken in de hoop dat het bloeden stopte. Mijn broer had zijn vrouw ingelicht om te komen met de auto zodat we naar de dokter konden. Ik ben zelf werkzaam in de zorg, en ik schaam me ervoor maar ik schoot echt in paniek. Ik was zo druk met Sem bezig, en mijn andere zoontje was druk aan het spelen in de woonkamer. Terwijl mijn man nog met de doktersassistente aan de telefoon hing, hoorden wij ineens Jesse heel hard gillen. Zijn vinger was tussen de deur gekomen, mijn man helemaal overstuur aan de telefoon en rende naar hem toe. Ik ging ook kijken en zag dat de vingertop er helemaal af lag. Ik schoot even volledig in paniek en mijn broer sommeerde mij vlug om kalm te worden. Vraag niet hoe, maar dank God mijn man had de vingertop gepakt en in een beker gedaan. Ik wist dat het gekoelt moest worden en heb ijs uit de diepvrieser gebikt met een mes omdat ik niet wist hoe ik het anders moest doen. Als idioten naar de dokter gevlogen. Sem moest gehecht en Jesse moest naar het ziekenhuis, de plastische chirurg kwam erbij en deze meldde ons dat doordat hij zo goed gekoeld was, de vingertop er operatief weer aangezet kon worden. Jesse werd met spoed naar de ok gebracht en de operatie duurde ruim een uur. Toen Jesse op de kinderafdeling lag zei de plastisch chirurg dat de operatie heel goed was verlopen en dat de vinger mooi roze werd en dit was een goed teken. Gisteren mochten we Jesse weer mee naar huis nemen, maar vannacht had hij het verband er af geplukt. Dus vanochtend heb ik hem opnieuw verbonden en ik ben weer naar de plastisch chirurg gegaan. Ik zag namelijk dat het topje aan het verkleuren was (donker) en ik maakte me ernstig zorgen. De chirurg heeft ons verteld dat de kans dat zijn topje geneest nu ongeveer 50% is, mits Jesse rust houd.
En dat is het probleem, vertel dat aan een klein peutertje van nog geen 2 jaar oud. Ik voel mij zo ongelofelijk klote! En de situatie herhaalt zich telkens voor mijn ogen, de gedachte dat het misschien niet goed komt of…hadden we het kunnen voorkomen. De huisarts zei tegen mij: "jullie kunnen er niks aan doen, het is een onmacht situatie en je hebt toch nog adequaat gehandeld door het in ijs te steken en gelukkig is het de pink en niet de duim."
maar ik kan het zo niet ervaren! Misschien raar dat ik dit hier op het forum deel, maar het speelt mij zo door mijn gevoelens heen ik moet het even van mij afschrijven en ik was op zoek of er meer ouders zijn die soortgelijke situaties hebben ervaren. En hoe je hier mee om kan gaan of het een plek kan geven. Ik weet namelijk niet hoe.
Jesse heeft zelf gelukkig bijna geen pijn eraan en vandaag is hij heel rustig geweest, we hebben hem veel langer laten slapen zodat de hand goed rust krijgt. Meer kunnen wij er niet meer aan doen.
Ik hoop zo dat het toch nog goed kan komen, en vrijdag is de na controle.
Sorry voor mn lange verhaal, maar ik hoop ook dat door dit verhaal een ander het niet overkomt of als het overkomt dat je gelijk handelt en ijs erbij doet.
Ik zou het fijn vinden als iemand mij advies zou kunnen geven. Bedankt voor het lezen.
Groeten Tamara
Gewijzigd door - Twinmama25 op 25 Jun 2008 22:16:38
