Wie is die doerak dan?

#1

Begint goed… heel verhaal getypt, op post geklikt.
onderwerp vergeten en gelijk hele tekst kwijt
Maar goed… nu dan wat korter.

Doerak (m) is bijna 34 jaar en vrijgezel.
Heb zelf geen kids maar/want heb op me werk dagelijks zo’n 10 kids (4-14j)om me heen vliegen. Kids op het werk én thuis zal ik vast niet volhouden…
Ben dan ook werkzaam in de jeugdhulpverlening als groepsleiding/mentor van die kids.

Ben tijdens het surfen naar info hier terecht gekomen.
En ik vind zelf een forum een nuttige informatiebron dus heb ik hier maar gelijk een oproepje geplaatst. Ben druk bezig met allerlei informatie, tips, adviezen, hulpmaterialen ed te verzamelen; om indien nodig een methodiek over/van te maken.
…En tips uit een thuissituatie zijn altijd nuttig

Hopen dat ik dus wat aan jullie reacties zal hebben
…en jullie aan die van mij

Meer weten ? vraag maar, en wie weet vertel ik het

#2

Dag Kevin,

Welkom hier!
Ik zal me ook even aan je voorstellen.
Ben dus Bianca, 30 jaar en ik woon samen met mijn vriend en ons zoontje Stephan.
Ik ben zwanger van onze tweede.
Stephan heeft nog een half-broer en half-zus (dat “half” laten we alleen altijd weg, staat zo belachelijk) die inmiddels bijna 10 jaar zijn.
Zij komen gezellig 2x in de week bij ons.

Groetjes Bianca, mamma van Stephan en ?

#3

Hoi Kevin,

Wat gezellig dat je besluit om je toch even voor te stellen.
Ikke ben dus Astrid (overmorgen 31 jaar) woon al 13 jaar samen met Daan (35 jaar) en samen hebben we een super leuke dochter van net 2 jaar Evianne. Ons tweede wonder verwachten we ongeveer over 8 weekjes.
Ik heb zelf de laatste jaren van mijn jeugd doorgebracht op een internaat. Ik vind het dan ook erg leuk dat je ivm je werk allerlei informatie zoekt. Ik heb hier nog wat boeken van mijn aw opleiding en zal eens kijken of ik er wat in kan vinden over veters strikken.

Groetjes Astrid,mamma van Evianne 03-04-2003

#4

Hoi Kevin
Welkom hier bij ikkeben
Ik ben Heleen(32) getrouwd met Ed(36)en mama van een zoontje die Robin heet
In oktober verwachten we onze tweede kindje
Hoop dat je de juiste info hier kunt vinden
Mama`s genoeg

Groetjes van Heleen mama van Robin en het broertje of zusje van Robin


#5

Hoi hoi,

Wat grappig zeg een man op de site!! hihihi…moest ik toch maar even zeggen hoor!!
Ik ben Bettina,22 jaar, en ik woon samen met mijn vriend en prachtige dochter (Destiny,2 jaar en 4 maanden) in Friesland.

Veel plezier hier op de site!!

#6

Ha, een deskundige erbij! Dat is handig!

Ik ben 32 jaar, getrouwd en moeder van een peuter en een kleuter (beiden jongens) en verwacht in juli een derde kindje.

#7

Bieb had gelijk in mijn andere topic (http://www.ikkeben.nl/forum/topic.asp?TOPIC_ID=3718) dat er een vriendelijk onthaal is hier

en bettina, op me werk ben ik als man ook ver in de minderheid. Kijk er zelf dus niet meer zo van op om als (enige) man tussen allemaal vrouwen te vertoeven. Maar kan me voorstellen dat ik voor vrouwen een “bezienswaardigheid” kan zijn

SeeSeeEm, De deskundigheid is hier tot bepaalde hoogte wel aanwezig, al kan je mbt opvoeding en probleemgedrag nooit deskundig genoeg zijn in mijn ogen.
werk nu sinds kort ook met leeftijden vanaf 4 jaar,
en daar moet ik zeker nog het nodige over bijlezen.
Heb hiervoor met oudere jeugd gewerkt (10-14j en 17-19j),
en daar komen toch hele andere dingen bij kijken dan bij deze ukkies.
Zal mezelf dan ook eerder willen betitelen als een semi-deskundige

Maar mogelijk dat ik als semi-deskundige wel advies kan geven
of situaties vanuit een andere invalshoek kan belichten.
Heb hierbij wel een vast uitgangspunt:
(de meeste) ouders weten zelf het beste wat goed is voor hun kind.
Ik kan mijn mening geven, of vanuit mijn werkveld een situatie beoordelen;
maar zeggen wat het beste zal zijn voor het kind, kan ik niet.
(en wil ook niet overkomen als een betweter)

Bedankt voor het onthaal,
en mocht ik nog wat willen weten dan zien jullie wel weer een topic verschijnen.

Gr,
Doerak

#8
quote:
Heb hierbij wel een vast uitgangspunt: (de meeste) ouders weten zelf het beste wat goed is voor hun kind.

Gr,
Doerak

Da’s een héle goeie
Zou toch fijn zijn als àlle hulpverleners, artsen etc. daar zo over dachten

Groetjes Bianca, mamma van Stephan en ?

#9

Jazeker, had iedereen maar zo`n stanpunt joh. Helaas is het tegendeel vaak waar. Hou dit standpunt maar goed vast.

Groetjes Astrid,mamma van Evianne 03-04-2003

#10

Ik was een woordje vergeten :
Welkom!

#11
quote:
Ik was een woordje vergeten : Welkom!
(thnx)

Denk dat de meesten toch wel hetzelfde standpunt zullen hebben.
Zal er ook maar net aan liggen hoe zwaar je de bepaling tussen de haakjes door laat wegen (het: “de meeste”).
Het blijft lastig om te bepalen tot welke categorie ouders iemand behoort.
Want dat er ouders zijn die dat niet weten; of er in ieder geval niet naar handelen,
is helaas ook een feit.
En de grens tussen die twee “categoriën” is ook wel heel erg wijd.
Eigenlijk doen “wij” (hulpverleners) het zelden goed in de ogen van de buitenwereld.
Wordt er ingegrepen dan is dat bemoeiënis en denken we het/alles beter te weten…
Wordt er eerst dieper onderzoek gedaan dan is het ook al snel te laat en kan je zelfs strafrechtelijk worden vervolgt wegens nalatigheid oid.

Laat je de categorie “slechte” ouders weg,
dan lijkt het me logisch dat een ouder die het kind jarenlang dagelijks meemaakt beter zal weten hoe het kind in elkaar steekt, dan een hulpverlener die het kind 10-20 uur per week ziet.
Dan zie je nog wel regelmatig dingen die een bepaalde ouder niet ziet (of wil zien),
en de vraag is dan al snel in hoeverre je dit kenbaar moet maken…
En een hoop van die dingetjes zijn vaak geen onkunde van een ouder, maar inzichten vanuit een andere hoek waar een ouder mogelijk simpelweg niet niet eerder aan gedacht heeft.
Hoe dan ook, de kans op de titel “denken het beter te weten” is gemakkelijk te geven

De vraag:
Wanneer moet de hulpverlener zich met de opvoeding/ het ouderschap gaan bemoeien,
en in welke mate ?
Zal waarschijnlijk de meest moeilijke vraag zijn om te kunnen beantwoorden.
Niet alleen omdat je naar de situatie op zich moet kijken en de (mogelijke) gevolgen voor het kind, maar die zaken moet je ook nog eens afwegen tegen de belangen/voordelen van het opgroeien in een echte gezins/thuissituatie voor datzelfde kind. Zo zal elke hulpverlener tegen het scheiden van kind-ouder zijn, maar in een aantal gevallen zal dat toch echt moeten gebeuren in het belang van het kind.

Moet overigens zeggen dat ik in me omgeving ook regelmatig dingen zie in de opvoeding bij anderen die anders kunnen of zouden moeten; maar meestal hou ik dan toch maar me mond…
waarom? omdat het zo snel gezien wordt als bemoeiënis of denken het beter te weten…
Een juiste instelling of onderneem ik dan te laat actie

#12
quote:
Moet overigens zeggen dat ik in me omgeving ook regelmatig dingen zie in de opvoeding bij anderen die anders kunnen of zouden moeten; maar meestal hou ik dan toch maar me mond... waarom? omdat het zo snel gezien wordt als bemoeiënis of denken het beter te weten... Een juiste instelling of onderneem ik dan te laat actie

Tsja…ik denk dat je dat idd altijd wel houdt, dat je snel “bemoeizuchtig” gevonden wordt.
Toch snap ik wel dat je weleens je mond open wil doen als je bijna zeker weet dat de opvoeder iets “anders” zou moeten aanpakken om een beter resultaat te krijgen zeg maar.
Maar t is maar net of die persoon er voor open staat…

Verder heb ik gezegd dat ik het ermee eens ben dat ouders het vaak beter weten omdat ze hun kind het beste kennen.
Dat is nog steeds mijn mening.
Wat ik er alleen bij vergat te zeggen is dat de mening van een ouder ook weleens (flink) “vertroebeld” kan zijn door de liefde voor het kind.
Jee, hoe zeg ik dat…
Als ouder zit je er ook steeds met je neus bovenop zeg maar.
Daardoor kan je sommige dingen gewoon écht NIET in de gaten hebben…
In dat opzicht kunnen hulpverleners absoluut een eye-opener zijn.

quote:
Eigenlijk doen "wij" (hulpverleners) het zelden goed in de ogen van de buitenwereld. Wordt er ingegrepen dan is dat bemoeiënis en denken we het/alles beter te weten... Wordt er eerst dieper onderzoek gedaan dan is het ook al snel te laat en kan je zelfs strafrechtelijk worden vervolgt wegens nalatigheid oid.

Ja, ik denk dat ouders nooit blind afgaan op het advies of de diagnose van een hulpverlener.
Vaak pikken ze datgene eruit waar ze het zelf ook in kunnen vinden en datgene dat ze (vaak) niet willen horen is dan klinkklare onzin…
Gelukkig zijn er ook ouders die dus ook de “minder leuke” bevindingen willen horen…

Groetjes Bianca, mamma van Stephan en ?

#13

Het “vertroebeld” beeld door de liefde voor het kind is een mooie omschrijving
Dat maakt het juist nog wat lastiger…
Het is heel begrijpelijk dat “men” je daardoor als bemoeizuchtig ziet.
groot voordeel: de liefde voor het kind is dan in ieder geval wel aanwezig.

quote:
En ik ben blij dat ik (als "eigenwijze ouder") NIET zomaar op adviezen van de hulpverleners ben afgegaan....
zomaar adviezen opvolgen zal ik ook afraden (dit advies wel opvolgen ) Inschattings- en beoordelingsfouten worden er helaas te vaak gemaakt, ook/juist door hulpverleners. Daarom is goed advies inwinnen over alle mogelijkheden en mogelijke gevolgen vaak een noodzaak.

tsja, en jeugdzorg…
er zitten zeker een aantal goeie tussen,
maar heb daar zelf toch ook te vaak een “minder positief” oordeel over…
En aantal plaatsers/voogden/ed leveren ook zelf onvoldoende prestatie, maar grootste probleem zit hem toch echt in den haag.
Het was al gebruikelijk dat we 15-20 uur begeleiding in circa 10 uur moeten zien te geven.
Kabinet komt met mooie plannen en nog meer bezuinigingen;
en we moeten diezelfde begeleiding dan in 8 uur zien te proppen. En dan komt er nog een uur extra registratie bij omdat alles toetsbaar/meetbaar gemaakt moet zien te worden. Geld voor meer uren (of materiaal) is er niet, maar de problemen van de doelgroep blijven wel hetzelfde. de benodigde begeleiding zal dan nooit gegeven kunnen worden.

…Veel kritiek/commentaar is dan dus ook wel terecht,
alleen worden vaak de verkeerde er op aangekeken.
Maar ja, zo wordt bij “een probleemkind” ook vaak alleen het kind er op aangekeken;
durf toch te stellen dat in veel gevallen de ouder(s) of thuissituatie de werkelijke (mede)oorzaak zijn.

(in veel gevallen he, zeker niet altijd )

#14
quote:

Maar ja, zo wordt bij “een probleemkind” ook vaak alleen het kind er op aangekeken;
durf toch te stellen dat in veel gevallen de ouder(s) of thuissituatie de werkelijke (mede)oorzaak zijn.

(in veel gevallen he, zeker niet altijd )

Ik verbaas me over deze uitspraak omdat juist het tegenovergestelde dacht.
Ik heb het idee dat tegenwoordig, als een kind iets “mankeert” er meteen met de vinger naar de ouders gewezen wordt…
Ik heb zelf dus geen probleemkind hoor.
Maar ik ken er een paar uit zeer nabije omgeving (haha, vind ik wel goed omschreven zo)
Ik moet ook toegeven dat het me altijd geinteresseerd heeft, vandaar dat ik misschien ook wel vérder vraag als ik met zo’n situatie in aanraking kom (door bijv. vrienden met “zo’n kind” (niet denigrerend bedoeld trouwens )

Maar jij ervaart het dus zo dat er teveel naar het kind wordt gekeken en te weinig (of vrij laat) naar de thuissituatie?

Groetjes Bianca, mamma van Stephan en ?

#15

Ik heb zelf het geluk gehad om in mijn jeugd met hulpverleners te maken hebben gehad die het uitstekend gedaan hebben, maar bij mijn broertje was dit wel effe anders. Dat vaak de oorzaak in Den Haag ligt, dat wist ik en vind het ronduit schandalig. Inschattings- en beoordelingsfouten worden er helaas veel gemaakt mede juist omdat men veel minder tijd krijgt voor het kind en dat is vaak zeker niet te wijten aan de hulpverleners. Maar ook dan is de ene de andere niet. Ik bedoel dat hulpverleners gewoon mensen zijn die net zo van elkaar verschillen als jij en ik. De ene zal het beter doen dan een ander. Ik vind het belangrijk dat iemand het met zijn hart doet, maar dat vind ik van zowat alles eigenlijk alleen bij juist kinderen lijkt me dat geen overbodigheid.

Groetjes Astrid,mamma van Evianne 03-04-2003

#16
quote:
Maar jij ervaart het dus zo dat er teveel naar het kind wordt gekeken en te weinig (of vrij laat) naar de thuissituatie ?
grotendeels... Met name dat het kind met probleemgedrag er eerder op worden aangekeken / als "schuldige" wordt gezien dan de thuissituatie; of een facet daarvan.

Gelukkig betrekken ze op mijn huidige werkplek de ouders ook bij de hulpverlening en is er ook gezinsbegeleiding mogelijk.
Maar hoe vaak het niet gebeurd dat een kind uit huis moet voor langere tijd terwijl er aan de thuissituatie niets gedaan wordt…
Kan het kind het nog zo goed doen binnen de hulpverl, thuis zal het probleemgedrag blijven ontstaan/bestaan.
dus ja, er wordt vaak ook te weinig naar de thuissituatie gekeken.

…en teveel naar het kind gekeken wordt er niet, lijkt me zelfs onmogelijk.
wordt in mijn ogen zelfs veel te vaak te weinig naar het kind gekeken (zoniet altijd).

Maar je hebt wel het punt:
“wij” zien vaker de/een oorzaak bij een probleemkind in de “thuissituatie”,
“de thuissituatie” zien dit als het (beschuldigende) vingertje dat gelijk naar “jullie” toe wijst…
Zal “de thuissituatie” het beschuldigende vingertje gaan zien/ervaren als een adviserende;
dan zal het misschien ook allemaal wel wat soepeler verlopen. Want veruit de meeste ouders blijven het als de beschuldigende zien.
Zal mij dan ook niet snel horen zeggen dat een ouder het verkeerd doet;
wel dat hij/zij het anders kan doen.

Denk dat het grootste verschil van opvatting zit in wat je dagelijks om je heen ziet.
jij ziet (als t een beetje meezit ) dagelijks “normale” ouders/opvoeders om je heen. De opvoedingen om je heen zullen over het algemeen toch goed gaan. Ik heb (bijna) dagelijks te maken met situaties waarin het niet goed is gegaan en/of nog gaat.
jouw mening is gekleurd door het meestal zien goed gaan in de opvoeding,
mijn mening is gekleurd door het meestal zien van mis gaan in de opvoeding.

en Evianne boft met een moeder die zulke wijze woorden spreekt

#17

Evianne`s mamma heeft zelf gewoon het nodige voor dr kiezen gehad en is daar gelukkig goed uitgekomen, heb echter wel haast alle facetten van de kinderhulpverlening van dichtbij gezien. Ik ken echter ook de andere kant van de madaille. Ik ben vrijwillig uit huis geplaatst wat het iets makkelijker maakt voor hulpverleners omdat het kind dan meestal zelf weet dat de thuissituatie niet oke is. In de meeste gevallen is dit echter niet zo en zal een kind zijn hulpverleners verwijten dat het uit huis geplaatst is/wordt. Ik mag van geluk spreken en ben me er erg bewust van hoe het niet moet (of hoe ik denk dat het niet moet en hoe ik het ook niet wil )
Of je als ouders de juiste keuzes hebt gemaakt zal nog moeten blijken.
Ikke ben gewoon blij met dit forum omdat je er met je vragen, gedachtes en twijfels terecht kan en je adviezen ontvangt waar je gewoon simpelweg nog niet eerder bij hebt stilgestaan.

Groetjes Astrid,mamma van Evianne 03-04-2003

#18

Dat is zeker het mooie van een/dit forum
(neem het tenminste zo van je aan).

En moet zeggen dat een langere begeleiding vaak mooi is. in het begin heb je inderdaad vaak met alleen verwijten te maken vanuit het kind/de jongere, met de nodige conflicten, onenigheid en strijd. Maar na de hulpverlening is er dan toch vaak de waardering doordat ze zelf aan kunnen geven wat ze aan de begeleiding hebben gehad.
De waardering op zich hoeft dan niet eens uitgesproken te worden,
het “bewijs” leveren ze op dat moment al voldoende. Kan ik toch tegen mezelf zeggen dat ik nuttig bezig ben geweest

Dat soort gevallen kwam ik bij de zelfstandigheidstraining toch wel regelmatig tegen. best leuk als je ze soms jaren later in de stad tegen kom en even een terrasje met ze pakt.

#19

Welkom hier Je zult hier vast wel handige dingen tegenkomen voor je werk. En wij kunnen vast weleens iets aan jou (semi)deskundigheid hebben.

Ik ben Carina, 34 jaar, heb 3 kindjes. Dochter is 7½, mijn 1ste zoontje wordt morgen 4 en dan heb ik nog een zoontje, die is 3 maanden.




#20
quote:
Stel: de ouders waren van plan een 1 of ander onderzoek in te stellen. Komen ze zelf mee aan, waarom staat er dan in een verslag dat het op "hun advies" (van die desbetreffende deskundige) is, terwijl het helemaal geen advies was, maar ouders die daar zelf mee aankomen.
Begrijp je "frustratie" over dit punt, maar denk dat het in veel gevallen te maken heeft met bureaucratie en regelgeving. Is helaas vaak zo dat er eerder gehoor wordt gegeven aan het advies van een hulpverlener, dan aan een verzoek van een ouder. Zo "moet" bijvoorbeeld een aanvraag voor therapeutische gesprekken bij bijv een psycholoog in bijna alle gevallen via de hulpverlener verlopen.

zal ik in een rapportage alleen zetten dat ouders het een goed idee vinden, komt de aanvraag toch terug met de vraag wat IK er van vind of, of IK er de noodzaak van inzie…

en er zijn inderdaad ook wel hulpverleners die het zo neerzetten terwijl er geen “noodzaak” voor is, die willen zich dan ook gewoon beter doen laten voorkomen.
…en dat vergroot de kloof tussen hulpverlener en ouder alleen maar weer.