Pfff net terug van het 3e ziekenhuisbezoek en 3e groei echo. De baby ligt nog steeds 2 week voor. De gyneacoloog wil nu ook verder geen echo’s meer doen, omdat de metingen vanaf nu niet betrouwbaar meer zijn.
Maar we hebben vandaag alles verteld van mijn vriend zijn depressie en dat ik ook echt niet lekker in mijn vel zit en van de lichamelijke kwaaltjes. Maar inleiden lijkt echt not done in dit ziekenhuis, of in ieder geval bij deze gyneacoloog…
We vroegen aan hem of ik eerder ingeleid kon worden en hij zei weer hetzelfde… Dat het daar niet de normale gang van zaken is en dat het achterhaald is dat dit de beste oplossing is als een baby voorloopt op groei. Hij zei dat het inleiden ook veel risico’s met zich meebrengt, dat je dan sneller een keizersnee krijgt…
Ik heb dit ook op internet gelezen…
Op het moment trek ik het allemaal bijna niet meer. Ik moet bijna elke dag wel huilen, ik voel me zo slecht… Lichamelijk vallen de kwaaltjes best mee en heb ik niet veel te klagen. Maar ik ben zooooo ongelooflijk moe, niks wil, niks kan en ben zo snel boos en verdrietig…
En daar voel ik me ook weer schuldig over omdat mn vriend depressief is en Sylvie kan er niks aan doen, maar zij worden er wel de dupe van…
Gelukkig snapt mijn vriend het allemaal wel en steunt hij me zoveel hij kan, maar ik ben het echt zo zat…
De gyneacoloog zegt dat ik heel veel kans heb op uitscheuren of ingeknipt worden als we wachten tot de baby uit zichzelf komt. Ook is de kans op een keizersnee groter omdat de baby 2 week voorloopt op groei…
Daar zit ik dus allebei eeeeeecht niet op te wachten…
Hij zegt dat inleiden achterhaald is en dat er dan een veel grotere kans bestaat op een keizersnee… Onder andere doordat het dan een onnatuurlijke bevalling is en de ontsluiting dan zomaar kan stoppen.
Wat is nou wijs… Wat denken jullie? Heeft mijn gyneacoloog gelijk en moeten we mijn zwangerschap gewoon uitzitten en zien hoe het gaat of zouden jullie op je strepen gaan staan en zeggen ik wil dan en dan ingeleid worden punt uit. Het lijkt me namelijk dat je zelf nog altijd de baas bent en dat als wij het perse zouden willen ze het dan ook moeten doen??
Maar op het moment zie ik het gewoon echt allemaal even niet meer zitten en ik kan voor mezelf ook absoluut nu geen verstandig besluit maken. Ik weet niet eens hoe ik er eigenlijk zelf over denk… Het liefst wou ik wel dat de baby met 37 week spontaan uit zichzelf kwam, maar dat zit er sowieso niet in…
Als we trouwens wachten tot de bevalling spontaan begint is er een grote kans dat ik over de 41 week ga lopen.
Wat denken jullie, wat lijkt verstandiger?
Ik heb over 2 week een andere gyneacoloog en daar gaan we mee praten. We hebben zelf het idee dat met deze man sowieso niet te praten valt en het klikt ook niet echt met elkaar…
Groetjes Hanna, trotse mama van Sylvie