Dag dames!
Naar aanleiding van topic sprongetje, begin ik even een nieuwe.
Nora is nu ruim 9 maanden en ik ben nog nooit een nacht zonder haar geweest. Mn man is afgelopen weekend een nachtje weggeweest omdat hij met ‘de mannen’ naar een metalfestival ging en daarna een hotelletje zodat ze niet helemaal terug hoefden naar de Randstad. Als hij thuis zou blijven, zou ik het denk ik ook niet zo’n probleem vinden om weg te gaan, maar om met zn tweeen weg te gaan, durf ik eigenlijk niet goed aan.
Heel gek, want Nora zou het denk ik niet eens zo’n ramp vinden om een nachtje bij opa en oma te zijn, maar ik krijg het helemaal benauwd als ik eraan denk om niet bij haar te zijn. Zo gek, ik had dat nooit achter mezelf gezocht voordat ik moeder werd.
Voor in de zomer hebben mn man en ik afgesproken om minimaal 2 nachten lekker een hotelletje te boeken en dan is die kleine bij mn ouders. Het lijkt me heerlijk, maar aan de andere kant vind ik het heel moeilijk. En dan denk ik nu: hadden we dat nou maar eerder is gedaan, dan was ze er al een beetje aan gewend voor de eenkennige periode waar ze nu in zit. En: Ja maar ik ben haar moeder, ik moet toch minimaal in de buurt zijn!
Ik heb er intern heel veel problemen mee, hoewel ik ook veel zin heb om die tijd samen even lekker te hebben.
Herkennen jullie dit? En is het slim om voor dit tijd haar al een keer naar oma (die bij ons in de buurt woont, in tegenstelling tot mijn ouders) te brengen, zodat ik met onze dagen weg me niet zo druk maak, dat het niet meer nieuw is…
Ik zit er stiekem best wel mee, terwijl ik in mn hoofd weet dat het nergens op slaat!














