Nou een soort van terugval heeft hij eigenlijk al weer gehad gisteravond. Toen de ergste emoties weer over waren, en we gisteren redelijk gezellig tv zaten te kijken, maakt hij al weer een grappig bedoelde opmerking over ons ‘‘therapietje’’. Ik heb hem toen gelijk heel duidelijk gezegd dat hij er geen grapje over hoeft te maken, en dat ik dat heus niet direct af wil blazen omdat het even gezellig was. Hij schrok wel van mijn reactie, maar kwam gelukkig gelijk weer bij zijn positieven, en zei dat we dat inderdaat maar beter konden doen. Ik denk dat hij er ook wel een beetje tegen op ziet, zoveel confrontatie. Natuurlijk heb ik het ook moeilijk, maar alles zal er toch op neer komen dat het een beetje zijn schuld is dat allemaal dat het zo ver is gekomen. Ik heb zo vaak gezegd dat ik niet meer verder wil, en hij beloofde wel steeds beterschap, maar hield het nooit langer dan een dag vol.
Vanavond gaan we in elk geval lekker samen uit eten, en hopelijk hebben we dan eens iets om over te praten. Ik heb nu al aan gegeven dat ik niet over al onze problemen wil praten, maar dat het misschien leuker is om eens herinneringen op te halen. Van toen we elkaar net leerden kennen, de blijdschap van de eerste zwangerschap, onze enige vakantie in spanje, dat soort dingen. Dan zien we misschien weer in dat het niet alleen ellende is geweest tussen ons, want we hebben echt wel onze leuke tijden gehad. En daar verlang ik zo naar terug, ik wil gewoon mijn lieve vriendje van toen terug. Natuurlijk zijn we beiden veranderd door de nare gebeurtenissen, maar we moeten toch op z’n minst weer in kunnen zien dat we elkaar niet alleen hebben om alle ellende over uit te storten. We moeten er zijn voor elkaar, in slechte tijden, maar zeker ook in leuke tijden!
En mini-boy, wat je zegt dat hij zich bij mij kan uiten en voor de buitenweredl wel leuk is, dat klopt wel, want ik zie ook dat hij bij zijn moeder zo gemeen is. Daar is hij grotendeels bij opgegroeid, en ook zij is de pineut, al is het minder dan bij mij. En natuurlijk mag hij ook zichzelf zijn bij mij, maar zichzelf heeft toch ook een leuke kant neem ik aan…? Die is er namelijk echt wel geweest!
Er is trouwens nog iets waar hij mee zit, en dat vind ik ook heel aannemelijk. Hij voelt zich minder dan mij zegt hij. Hij is niet zo heel slim, heeft geen enkele school fatsoenlijk afgemaakt, ( hij weet wel heel veel van dingen die hem intereseren, zoals alles over alle soorten auto’s, maar vraag hem na het klaarnmaken van tig flesjes voor Joey niet hoeveel water en hoeveel schepjes, want dat weet hij niet, vraagt hij elke keer opnieuw) is verbaal niet echt sterk en begrijpt veel van mijn woorden niet, hij werkt via een sociale werkplaats fulltime op een begraafplaats als hovenier (ivm adhd), en ik heb mijn opleidingen wel gedaan en heb ook (nu niet echt als gastouder) goede banen gehad, Ik heb een fijne familie en hij niet, ik heb ‘nette’ vrienden, en hij eigenlijk meer van die straat schoffies. Beetje lullig om zo te zeggen, maar ik kan me voorstellen dat hij daarom een beetje tegen mij opkijkt, al vind ik dat echt niet nodig. Hij heeft weer hele andere kwaliteiten die ik niet heb. Hij is knap en slank, heeft veel sociale contacten, is zelfverzekerd en heeft lef in grote groepen, hij is nooit moe en heeft altijd energie, zomaar wat voorbeeldjes die ik allemaal niet heb. Hij moet alleen leren trots te zijn op wat hij wel in huis heeft, en niet alleen piekeren over zijn mindere kanten.
Hmmm het is weer een heel verhaal geworden zie ik… Sorry!
