Bij ons op het werk is het al heel lang een onderwerp van gesprek: vreemd gaan. Een goede collega van mij heeft een minnaar en volgens mij zijn er nog meer dames bij ons die er wel ervaring mee hebben. Mijn collega vertelt van alles over die man, die dus vader is en hoe verliefd ze zijn. Ik zeg dan altijd: ‘Ik denk niet dat X (mijn vriend) dat ooit zal doen. Die is zo niet!’ En dat geloof ik echt. Dan zeggen de dames die er wel wat ervaring mee hebben, dat je dat nooit zeker weet. Want op de hockeyclub doet iedereen het met elkaar blabla. Een andere collega had gezegd - toen mijn ook gelukkig getrouwde collega had gezegd: ‘Het lijkt wel alsof onderhand iedereen vreemd gaat!’- ‘Onderhand? Het IS zo dat iedereen vreemd gaat!’ Alsof dat normaal is.
Nou ben ik niet erg naïef en weet ik wel wat er gebeurt in de wereld. Maar ik weiger toch echt te geloven dat ‘iedereen’ vreemd gaat. Ik mag toch hopen van niet! Waarom kies je dan voor elkaar? En voor kinderen? Die mensen die ik dan ken en die vreemd gaan (of bedonderd zijn) hebben allemaal kinderen…Ben ik nou zo goedgelovig?
Wij zijn pas 5 jaar bij elkaar en ja, ik weet dat al die stellen die elkaar belazeren ook ooit gelukkig waren met elkaar en met hun kindjes, maar toch…Wij zijn nog zo gelukkig met z’n viertjes (ook al hadden we vanmiddag even mot, haha), dat ik gewoon niet wil geloven dat dat zomaar uit elkaar kan spatten. Ik ben niet zo’n uitgaanstype en mijn vriend ook niet. Wij hebben voor elkaar gekozen, ook al zijn we nog niet getrouwd. Ik kan me niet voorstellen dat ik opeens verliefd zou worden op een ander, of hij. Maar ja, blijkbaar kun je inderdaad nooit ‘nooit’ zeggen als ik anderen moet geloven. Ik vraag me zelf steeds vaker af waar iedereen allemaal mee bezig is. Ik bedoel, als je het goed hebt, heb je het toch goed? Waarom dan een ander? En als het al saai wordt, waarom dan iemand belazeren? Wees dan eerlijk…Maar ja, dat is mijn idee…Wat vinden jullie hiervan?
Groetjes Rainbow, trotse mama
