Lieve mensen …
Ik ben zo verdrietig … en wil er nu graag over praten. Manlief heeft het helemaal niet in zich om erover te praten (die stopt het liever weg en gaat zijn eigen gang) dus daarom zijn jullie de dupe…
Jullie weten ongeveer allemaal al wel dat mijn man in Januari werkeloos is geworden ivm de economische crisis. Nu heeft hij 30 sollicitaties erop zitten … en sommige zijn duidelijke ‘nee’ maar sommige zijn bijna ‘ja’ en dan toch het allerlaatste gesprek dat het ‘nee’ wordt. Je maakt jezelf elke keer voor niks blij. Elke week heeft hij een gesprek dus elke week leven we in spanning en dit al vanaf april… (eerste periode heeft hij nog les gegeven - januari tot april - maar ging niet). Ben er nog niet verdrietig over geweest… en dacht het komt wel goed… maar daar twijfel ik nu erg aan want ook vandaag weer een negatief telefoontje… helaas we kijken naar iemand met meer ervaring etc etc. Heel begrijpelijk van een werkgever… die heeft nu toch keus genoeg. Maar … mijn moed is momenteel helemaal weg
Ik mag niet klagen want ik werk zelf wel… soms wel 40 uur per week. Mijn man is dan bij zoonlief… maar die mis ik dan zo erg … en denk ik … hoelang nog? De bedoeling was dat ik minder ging werken maar… het is meer en meer geworden…
Zo moest het even kwijt … hopelijk geen bekende (uit omgeving etc) op dit forum…
En ik weet heel goed dat er ergere dingen zijn in de wereld maar… zodra jezelf ergens de dupe van ben… zie je dat soms niet…
Bedankt voor luisterend oor …