Ooooo, ik kan al bijna huilen als ik alle reacties zo lees. We kennen elkaar helemaal niet, maar toch voelt het alsof ik hier allemaal vriendinnen heb. Ik ben echt zo blij met Ikkeben. Ik zou anders het gevoel hebben dat ik het allemaal alleen moest doen, want mensen zonder kinderen begrijpen het vaak toch niet als je zegt dat je een huilbaby hebt. Het is ook moeilijk voor te stellen als je er niet tussen zit…Grappig eigenlijk dat er bij sommigen thuis (hihi) ook over mij wordt gesproken en dat we toch allemaal aan elkaar denken. Ik praat thuis ook vaak over wat er hier wordt besproken. Mijn vriend zei ook steeds bij kaartjes die we kregen ‘Wie is dat?’ en ik ‘Een mama van Ikkeben!’
Maar ik wil jullie graag vertellen hoe het was bij de osteopaat. Ik kwam bij haar binnen en voelde meteen dat zij een heel hartelijke vrouw was. Dat was wel fijn. Ze vroeg me uitgebreid naar o.a. mijn bevallingsverhaal en ze was heel geïnteresseerd. Toen pakte ze Max uit de maxi cosi. Ze zei meteen: hé mannetje, kom eens bij mij. Wat is dat met jou? Ze praatte echt tegen hem en knuffelde hem ook. Héél anders dan de andere osteopaat, al is dat een man en is dat misschien anders. Max keek haar met grote ogen aan en lag rustig op de behandeltafel. Ze voelde aan m.n. zijn schedel en zijn nek en kwam eigenlijk snel tot de conclusie: KISS. Max zijn eerste en tweede nekwervel zijn door de klap van de bevalling dicht tegen elkaar geschoven, terwijl er ruimte tussen de wervels moet zitten. Daardoor krijgt hij continu pijnprikkels. Doordat hij niet was ingedaald, heeft hij, door de snelle bevalling, in noodtempo een vaart gemaakt van zeg maar ‘hoog in de buik’ naar de wc-pot. Hierdoor zijn de plaatjes van zijn schedel te hard over en langs elkaar geschoven, als een soort aardbeving (aardkorsten die tegen en over elkaar schuiven), dat het zou kunnen dat er een schedelnaadje niet meer goed aansluit. Hierdoor krijgt hij hoofdpijn. Door die prikkels wordt zijn zuigreflex heel erg overprikkeld, waardoor hij enorm veel zuigt (aan de pink) en hij zo vaak wil drinken. Het is geen honger, hij doet het om de pijn die hij heeft te verlichten. Door te drinken ‘vergeet’ hij zijn pijn, maar die komt daarna natuurlijk even snel terug. De pijn zit in zijn hoofd/schedel, in zijn nekje en achter zijn oortje, op zijn hoofd. Dat is de reden waarom hij niet op de rug wil liggen en naar één kant kijkt. Ze dacht niet dat er iets met zijn voeding is, aangezien hij goed plast en poept. Ze gaf echt zo’n duidelijke uitleg, ik voelde me bij haar veel meer op mijn gemak. Max huilde en ze zei: ik heb geen kinderen, maar je hoort meteen dat dit een pijn-huil is. Ze heeft Max behandeld en me tips gegeven over hoe ik hem moet oppakken, om zijn lichaampje te ontlasten. EN WE MOGEN NIET INBAKEREN! Dat heb ik de laatste dagen ook niet meer gedaan he, ook omdat Michele en Inge dat zeiden, maar dat mag bij KISS inderdaad niet. Daarom werd Max knettergek in die doek. Volgende week gaan we er weer heen.
Ik heb goede hoop dat Max geholpen kan worden. Vanmiddag ging ik naar mijn ouders en mijn moeder zei: ooo, maar dan komt het wel goed. Ze deed een beetje alsof Max binnen no-time van zijn klachten af is en of alles dan ineens normaal is. Zo werkt het denk ik niet. Mijn moeder begreep ook niet waarom ik Max niet in de box leg, of in zijn eigen bed. Mam, zei ik, ik heb al 5x gezegd dat Max dat niet kan, hij heeft pijn! Ze snapt niet zo goed dat hij overprikkeld is. Het is kermis in het dorp waar mijn ouders wonen en wij gaan daar altijd op zondag met het gezin heen, ook met de kindjes. Maar ik denk dat al dat licht en geluid te veel is voor Max en dan ook drukke neefjes en nichtjes en een druk zusje…Mijn vader zei: kijk maar of je komt, alleen komen als je denkt dat het kan met Max. Terwijl mijn moeder zei: het is zo gezellig, je zus wil Max ook weer zien! Dat is dan een beetje mijn moeder…
Vanmiddag sliep Max uren in de maxi cosi. Hij slaapt altijd met zijn mondje open, alsof hij helemaal uitgeput is. Hij ziet er dan lief uit, maar ook zielig. Hij is bek-af en kijkt vaak rond met rode ogen. Zijn oogjes blijven open staan en hij schrikt vaak van geluiden. Mijn ouders vonden hem heel rustig…tja, dat zul je altijd zien, dat 'ie dan niet huilt! Thuis barstte hij weer los…En ik ook, want wat jullie ook zeggen, je huilt heel makkelijk in deze situatie. Ik ook! Met Eva huilde ik ook tranen met tuiten en nu soms ook. Ik zie ook heel bleek en was vanmiddag duizelig in de supermarkt. Gewoon van vermoeidheid. En papa lag hier straks met Max op de bank, hij had ook zijn mond open en na 8x zijn naam roepen reageerde hij nóg niet. Ik schudde en toen schrok hij wakker. Dood-op ook! Ik heb ook met hem te doen. Eva was ook uit haar doen opeens en huilde in bed. Ik ben bij haar gaan zitten en ze omhelsde me. Ik heb met haar haar dag doorgenomen op het kdv (dat gaat inmiddels supergoed trouwens, gelukkig!) en toen kwam ze pas tot rust. Het heeft op iedereen zijn weerslag…
Het CB vond wel dat ik Max nog een keer moet laten zien aan de ha. Dat doe ik vrijdag. Misschien heeft hij nog tips. Patrizia had het over verborgen reflux, dat had Mees ook. Ik heb opgezocht wat dat is, maar kwam meer op forums terecht en het is me niet helemaal duidelijk. Max knoeit heel veel met zijn melk de laatste tijd en hoest tijdens het drinken, naast natuurlijk de KISS-klachten. Of er zuur terug komt weet ik niet? Misschien ook nog aankaarten bij de ha?
Lang verhaal weer, maar ik moest het even kwijt! Ik ga nu een kopje thee maken voor mijn mannetje. Die is ook echt oververmoeid en dan gaat 'ie ook nog vanaf dinsdag Bedrijfskunde doen…allemaal best zwaar…hij moet ook een beetje aan zichzelf denken, hij cijfert zichzelf echt weg voor mij, Eef en Max. Het is een schat, ik heb echt veel aan hem. En aan jullie!
Groetjes Rainbow, trotse mama
