Eva en ik zitten nu te kleien samen, papa en Max liggen in bed. Papa kan niet anders, want Max begon toen hij wakker werd (de hele nacht op papa’s buik gelegen) alweer te huilen. Alleen in bed liggen helpt dan…Fijn, met dit mooie weer. Kijk, zo hoort het he…Max slaapt en ik heb tijd voor mijn andere kind, tijd om leuke dingen te doen…Maar zo gaat het hier dus niet.
Mijn vriend denkt nu meteen dat Max nooit meer normaal wordt en dat we met hem blijven tobben. Net zoals vrienden van ons, die een jaar met een huilbaby hebben gezeten. Hij haalt er meteen allerlei dingen bij, zo van: straks moet ik in de ziektewet, zoals … (vriend van ons), om voor Max te zorgen! Daar hebben we dus niks aan, aan dat negatieve gedoe. Hij wil hulp vragen bij onze ouders, Eva daar uit logeren doen. Maar dat kan ook niet elke dag natuurlijk. Ik zie voor nu maar één oplossing: Max uit de doeken houden (ook al slaapt hij nu helemaal niet meer, alleen op je buik) en direct morgen achter een osteopaat aan. Als we bij die van ons niet meteen terecht kunnen, zoek ik een andere. Het gekke is, dat Eva wél snel behandeld werd, maar bij haar waren de symptomen meteen duidelijk en bij Max eerst niet. Nu wel dus en nu is hij dus een huilbaby.
Op zich zou ik hem alleen nog ‘overleven’, maar ik trek de combinatie met Eva niet. Zij breekt de boel af hier, ik kan alles 20x opruimen en dat is geen doen. Nu vangt mijn vriend Max op, zodat ik er met Eva even uit kan, maar straks sta ik er helemaal alleen voor en die gedachte maakt me dus heel bang. Hopelijk zijn we dus heel snel gebaat bij de osteopaat/manueel therapeut en zijn de allerscherpste kantjes dan van Max zijn pijn af. Dan wordt alles hopelijk gaandeweg steeds beter en kunnen we inderdaad gaan genieten. Mensen zonder huilbaby hebben makkelijk praten. Ik kan volgens mij ook best twee kindjes ‘aan’, maar niet als er eentje een huilbaby is die alle aandacht opeist. Ik heb maar twee handen en dat gegil en gekrijs…daar wil je echt niet te lang naar luisteren!
Groetjes Rainbow, trotse mama

