Tweede kindje

[Absola]

Tja, het is algemeen bekend dat een kind veel geld kost. Ook als je bijvoorbeeld 2e hands kleding koopt, de timing goed uitkiest (genoeg leeftijdsverschil zodat je geen 2e autostoeltje, kinderstoel, ledikant e.d. hoeft te kopen), komen er kosten als babyvoeding, schoolgeld, sportcontributie en uiteindelijk toch ook nieuwe kleren eraan. Maar ach, denk ik dan, dat zien we straks wel weer.

Qua tijd vond ik het het eerste halfjaar heel druk, ik riep dan ook altijd dat de stap van 1 naar 2 kinderen groter is dan van 0 naar 1 kind. Ook qua mobiliteit is het even afzien als je een 3-jarige gewend ben. Het is dan al heel fijn als ze op de fiets meekunnen of niet meer aan vaste slaaptijdjes vast zitten. Maar ach, denk ik dan, dat is allemaal maar tijdelijk.

Ikzelf heb er geen seconde spijt van dat we een tweede kind hebben gekregen en bij ons kriebelt het zelfs voor een derde (maar wel als voorwaarde dat er meer dan 2 jaar leeftijdsverschil tussen zit, want het is toch wel lekker als de oudere kinderen wat zelfstandiger zijn als jij weer zoveel zorg voor een babietjes hebt). Maar ach, denk ik dan, je hebt die timing niet altijd voor het kiezen, dus dat is gewoon afwachten.

Groetjes Carola, moeder van Jens 20.03.2001 en Mats 08.02.2003

[Bieb]

Grappig om al die verschillende reakties te lezen!
Ik had me er tot nu toe nog niet mee “bemoeid” met deze topic, omdat er bij ons toch geen tweede komt.
Maar ik was nu toch wel nieuwsgierig geworden, vandaar dat ik hem maar eens goed ben gaan lezen.

Wat ik heel graag even kwijt wil is dat ik veel bewondering heb voor Mo !!
Het zal best pittig geweest zijn om die pijnstillers niet te mogen gebruiken tijdens je zwangerschap (of viel dat mee?)
En ik vind het heel goed zoals je dat nu doet met Gioia!
Best dapper om zo’n besluit te nemen hoor!
Mag ik trouwens vragen waarom je buiten aan een rolstoel gebonden bent en altijd pijn hebt? Vooral dat laatste lijkt me heel moeilijk om mee om te gaan.
Als je vind dat het me niks aangaat heb je groot gelijk hoor!

Maar als ik de reakties kort samenvat dan is een tweede kind wel ietsje duurder (omdat het gewoon een tweede mensje is dat natuurlijk ook wil eten etc. ) maar vinden de meesten een tweede kind erbij helemaal niet zo’n grote “overstap”.
Klopt dat?
Of zit ik het weer verkeerd te begrijpen .
En tuurlijk kan je het zo duur maken als dat je zelf wil. Dat is met alles wel zo.
Hoewel je aan bepaalde kosten niet kan ontkomen natuurlijk.

Groetjes, mamma van Stephan

[Mo1]

Hoi Bieb,

Mag je wel vragen hoor, ik schreef het tenslotte zelf als reactie hier.
Ik heb chronische pijn, in zeg maar gerust mijn hele lichaam. De oorzaak hiervan is onbekend, behalve dan dat ik een slechte ruggewervel heb, en daardoor slecht ben gaan lopen, en dat heeft ervoor gezorgd dat ik mijn lichaam verkeerd ben gaan belasten, en dat heeft er weer voor gezorgd dat ik nu met oa versleten gewrichten zit. Ik heb dit al sinds mijn 12e. Langzaam word de pijn erger, en mijn mobiliteit minder.
Ik ben zelfs nu sinds 2 jaar volledig in de wao hierdoor.
Het is heel moeilijk om mee om te gaan, omdat er eigenlijk niks aan te doen blijkt. Mee leren leven zeggen ze dan
En dat gaat wel hoor, maar af en toe word ik het heel erg zat. Als ik iets “effe wil doen”, en dat is er niet bij voor mij.

De zwangerschap zonder pijnstilling was te doen, omdat het een bewuste keus was, en ik het bij wijze van spreken af kon strepen op de agenda: ik liep heel de tijd: nog zoveel maanden, en zoveel dagen en dan “mag” ik mijn pillen weer
Nu Gioia er is gaat het goed, met alle aanpassingen, we hadden ons goed voorbereid, en het gaat ook best heel goed. Ik kan in ieder geval voor haar zorgen, en dat is het belangrijkste.
Mijn eerste vraag op het consultatiebureau was wel: kunt u even kijken of ze goed in elkaar zit?
De laatste twee jaar ben ik veel mobiliteit kwijt geraakt, heb nu dus die rolstoel nodig enzo.
Ik bedacht ook: zwanger worden “doe” ik pas als ik me beter voel, dit omdat ik dat al jaren dacht: ooit kom ik achter de oorzaak en dan is het hele probleem opgelost en uit de wereld, niet natuurlijk.
Ik ben heel blij dat Gioia er nu is, ik kan het nu nog doen zeg maar, en wat er dan ook nog komen gaat dat zien we dan wel weer.

jij schrijft: bij ons komt er toch geen tweede. waarom niet? bewuste keuze of onvrijwillig?
Ja, ga dat nu natuurlijk ook meteen gewoon maar vragen

[Bieb]

Hoi Monique,

Nu ik je verhaal lees heb ik echt nog meer bewondering voor je.
Tuurlijk moet je “ermee leren leven” maar ik vind dat zo’n dooddoener eerlijk gezegd.
Ik bedoel: het IS natuurlijk wel zo, maar het is 100x makkelijker gezegd dan gedaan!
Maar goed, je hebt natuurlijk een keuze: of je vecht er tegen en accepteert het niet etc. etc. of je probeert het te accepteren, ermee om te gaan en er het beste van te maken.
Dat laatste doe jij volgens mij en dat vind ik echt knap.
Ik denk dat ik zelf veel meer een “zeurpiet” zou zijn in jouw situatie hoor
Maar wat heerlijk dat je zélf voor Gioia kan zorgen!
Genieten is dat hè!

Liefs, mamma van Stephan

P.S. Wij gaan voor een tweede…

Gewijzigd door - Bieb op 21 Aug 2004 23:57:33

[Mo1]

Hoi Bieb,

Ik heb er heel lang tegen gevochten, met als resultaat dat ik op een gegeven moment alles maar dan ook alles deed om op mijn werk te komen, en daar zo veel mogelijk deed, me ondertussen alweer afvragend hoe ik in vredesnaam weer thuis moest komen. thuis was het dan eten en naar bed. verder niks.
en dat sluipt er heel langzaam in.
op een gegeven moment moest ik me toen weer ziek melden, en toen kwam de klap echt, vooral geestelijk. heel diep ga je dan, en er weer uitklimmen lijkt haast onmogelijk.
tot je jezelf een schop onder je kont kunt geven. en ik iets kreeg van: ja hallo, ik ben nu 30, ik kan hier niet blijven zitten alsof dit het einde is. en dan komt het “grote accepteren”. Heel veel woede komt er dan boven. op alles was ik woest, op bv de afwasautomaat die het niet deed, daar heb ik jankend voor gezeten, scheldend. omdat ik me blijkbaar af moest reageren arme afwasautomaat
Nu word ik langzaam wat rustiger, en accepteer ik vaker het feit dat ik me aan mijn lichaam aan moet passen. Maar lang niet altijd hoor, maar dat zal ook wel nooit lukken denk ik. Het geeft ook niet, af en toe razen en tieren, en dan weer opnieuw beginnen.
enne: jullie gaan voor een tweede? heb je je door de argumenten in dit topic op een ander idee laten brengen
leuk hoor, benieuwd of het vlot lukt, je schaart je nu dus ook weer onder de oefenenden, druk druk druk
en voor Gioia zorgen is idd heel fijn. veel leuker nog dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Nou is het ook een voorbeeldig kind, sliep na drie weken al de hele nacht door enzo (oje, zoiets typen is natuurlijk de goden verzoeken)

[Bieb]

Hihi, moest even lachen om je laatste zinnetje (over de goden verzoeken)

Maar jij bent echt door een diep dal gegaan zeg.
Het is ook niet niks natuurlijk.
Zoals ik al zei lijkt het accepteren me zo moeilijk!
In hoeverre accepteer je het ooit écht helemaal. Want je zegt dat het alleen maar erger wordt en niet minder.
En het lijkt me nogal frustrerend dat er verder ook zo weinig aan te doen is!
Geen medicijn dat je beter maakt ofzo.
Ik heb echt heel veel bewondering voor je!
Ja sorry, maar ik kan het niet nalaten om dat weer te zeggen
Heb je wel iets van fysio ofzo?
Fijn trouwens dat Gioia met 3 weken al door sliep! Heerlijk is dat hè

En ja, wij willen dus een tweede kind.
Dat is iets wat we gisteren “besloten” hebben (wat klinkt dat raar ).
NIEMAND die dat ooit verwacht had.
Dat weet ik heel zeker.
Dat komt omdat wij altijd, al toen ik zwanger was van Stephan, gezegd hebben dat het bij één kind bleef.
Dat wist iedereen. Zelfs ik .
Daarmee bedoel ik dat ik er altijd vanuit ben gegaan van: dit maak ik maar één keer in mijn leven mee. Elke keer sloot je weer een periode definitief af (als hij bijv. ging kruipen, staan, lopen etc.).
De voornaamste reden dat we maar 1 kind wilden was omdat mijn vriend al kids heeft uit een vorig huwelijk en we (hij) zijn leeftijd ook wel een beetje mee vinden spelen (hij is nu 45).
Klinkt misschien niet als een goede reden voor anderen, maar toen ik nog niet zwanger was en we het over een kinderwens hadden, hebben we gewoon al besloten dat het 1 kind zou worden.
Tsja. Ik stond daar ook achter.
En ik voelde mij (zeker na twee miskramen) al heel gezegend dat ik een kind gezond op de wereld mocht zetten! Oké, vraag niet hoe, maar da’s weer een ander verhaal .

Maar goed, begin vorig jaar begon het toch wel te kriebelen en ben ik zelfs 2 of 3 maanden gestopt met de pil. Toen toch maar weer begonnen met de pil.
Ik twijfelde erg aan mijzelf of ik twee kinderen (en 2x per week vier kinderen, als die van mijn vriend er zijn) wel “aan kon”.
Ik heb dus ADHD.
Daar is op zich niks ergs aan maar het heeft wel bepaalde “gevolgen”.
Als het drukker is heb ik bijv. veel moeite om dingen te overzien. Ik ben niet zo flexibel als ik zou willen bijv.
Ik ben altijd druk in mijn hoofd (denk 10 dingen tegelijk) en nou ja, eigenlijk kan ik nog wel een heel rijtje opnoemen, maar dat heeft geen nut. Dan komt er helemaal geen eind aan dit verhaal )
Mijn motto was in ieder geval altijd: "liever een gezellige, relaxede moeder en vriendin en maar één kind, dan een gestressde moeder/vriendin met twéé kids"
Maar nu hebben we bijv. een pleegkind hier gehad uit een kindertehuis in Hongarije, voor 3 weken vakantie.
Ik heb heel lang getwijfeld of me dat allemaal wel zou lukken.
Maar het ging! Best goed zelfs!!!
En dat geeft me weer zelfvertrouwen.
Dan denk ik, met een “eigen” tweede kind moet het heus wel gaan.
En zeker nu ik jouw verhaal lees denk ik: “wat doe ik moeilijk”.
Als jij het kan, waarom ik dan niet? (niet rot bedoeld, juist positief hoor!).
Dus…tsja, nou ga ik stoppen met de pil (even mijn strip afmaken maar, of hoeft dat niet eigenlijk? Geen idee).
Ik hoop echt dat we dan heel snel zwanger zijn, omdat ik graag het leeftijdsverschil tussen Stephan en zijn toekomstige broertje/zusje zo klein mogelijk wil houden.
Als ik binnen nu en een jaar zwanger wordt, dan is Stephan nog 4 (4,5) jaar.
Dat zou ik geweldig vinden. Een goter leeftijdsverschil wil ik eigenlijk niet.
Maar ik weet ook dondersgoed dat ik het natuurlijk niet voor het zeggen heb .
Maar Stephan en zijn (half-) broer en zus schelen net 6 jaar en eigenlijk is dat net iets teveel. Stephan vind zijn grote broer en zus gewéldig (andersom ook!) maar twee jaartjes minder verschil is leuker. Dan hebben ze net even wat meer aan elkaar.

Nou, ik stop nu maar eens, want ik heb geloof ik nog nooit zo’n lang verhaal geschreven hier

Liefs, mamma van Stephan

P.S. toch blijf ik denk ik wel een beetje onzeker hoor, of ik het wel kan (op een goede manier, met voldoende aandacht voor twee kinderen).
Ik zal ook bepaalde dingen gewoon moeten “inplannen”. Proberen in ieder geval.
Ik heb elke dag bijv. gewoon écht even tijd nodig voor mezelf. Om rust in mijn hoofd te krijgen (mijn harde schijf ff leegmaken, noem ik het altijd, haha!) anders raak ik echt super gestressed. Ik heb dat trouwens nog steeds niet geaccepteerd, dat ik zo in elkaar steek. Maar goed, daar zeur ik nu niet meer over!!!

Gewijzigd door - Bieb op 22 Aug 2004 10:13:57

[Mo1]

Zeuren klinkt altijd negatief, maar wat is zeuren. Af en toe het er over hebben kan soms heel erg helpen eea op een rijtje te krijgen.
Weet je wat je voorhebt op “anderen” je denkt heel goed na, over of het kan, over de consequenties. Ik neem aan dat jullie het er veel over hebben, wat een tweede kindje toevoegd, ook in negatieve zin, het is heel belangrijk denk ik om dat ook te bekijken, en dan eea tegen elkaar af te wegen. en dat hebben jullie vast gedaan.
en nu is de balans dus doorgeslagen: jullie durven het aan. goed hoor! als je vertrouwen in jezelf hebt, dat je het kunt is heel belangrijk. je weet zelf hoe je “het tot nu toe gedaan hebt”, je weet wat je kunt verwachten, van een tweede kindje, maar ook van jullie zelf.
succes, hoop ook dat het vlot lukt, maar ja: dat heb je niet in de hand. spannend hoor!
Het lijkt me heel moeilijk als het altijd druk is in je hoofd, voor een deel wen je daar aan, je weet denk ik niet beter, adhd is aangeboren toch? je weet denk ik ook heel goed wat je wel en niet moet doen, dat je je dag goed in moet delen, dat is niet altijd haalbaar, je wilt het ook niet altijd, dat weet ik uit ervaring. maar rust inbouwen is belangrijk, en ook haalbaar vaak. Het gaat lukken, let op mijn woorden!

[Bieb]

Hoi Mo,

Dank je voor je bericht!

Het is inderdaad zo dat ik mijn dag goed moet inplannen.
Nu (met 1 kind) gaat dat nog wel, maar ik moet daar écht wat beter op gaan letten. Ik moet mezelf daarin gewoon “harder” gaan aanpakken (moet het helaas toegeven, haha!).
Ik moet bijv. een tijdslimiet gaan stellen aan het achter de computer zitten.
En ik moet eigenlijk een duidelijke planning maken met bijv. mijn huishouden en wanneer ik de administratie voor ons bedrijf doe (neemt niet zoveel tijd in beslag gelukkig, maar toch). En zo zijn er nog wat dingen die ik gewoon beter moet inplannen. Zéker als er een tweede komt!
Ik ben daar gewoon te “slap” in geweest de afgelopen jaren (vind ik). Ik moet concequenter worden, naar mezelf toe.

Maar waar een wil is is een weg en desnoods ga ik weer terug naar een psychologe, voor een beetje begeleiding (hoe plan ik mijn dag in, hoe doe ik dit en dat etc.).
Daar schaam ik mij echt niet voor. Ik heb er al veel aan gehad.

Verder is ADHD inderdaad aangeboren. Ik weet het nu sinds ruim 2 jaar, dat ik het heb.
En aan dat altijd maar denken, denken, denken. Daar wen je wel aan. Maar niet helemaal.
Het blijft verdraaid lastig. Want doordat ik zoveel denk, zit “mijn harde schijf” snel vol. En als die “vol” zit, dan raak ik sneller geirriteerd, kan ik veel minder hebben (jee, weet even niet hoe ik het duidelijker moet uitleggen).
En dat is gewoon heel vervelend. Zowel voor mezelf als voor mijn vriend en Stephan.

Wat betreft zelfvertrouwen…daar moet ik nog wel een beetje aan werken. Maar wat betreft Stephan ofzo, daar twijfel ik niet aan of ik daar een goede moeder voor ben. Maf hè?
Ik denk dat het wel los zal lopen, met een tweede kind. Vaak onderschat ik mezelf ook.
En met Vivien (ons gastkind uit Hongarije) is het me ook gelukt, om die hier 3 weken te hebben, 24 uur per dag.
Dat heeft me wel weer wat zelfvertrouwen gegeven.

Groetjes, mamma van Stephan

[Mo1]

Zo’n strakke planning klinkt als een goed idee, meteen ook heel moeilijk om consequent in te zijn!
En idd een psycholoop oid kan je daar wel vaak in helpen, als het iemand is waar het goed mee klikt. Hoef je je ook niet voor te schamen.
En zelfvertrouwen is een raar ding, alles waar je zelf van vind waar je goed in bent eens opschrijven, en dan je vriend vragen dat ook te doen, dat is vaak heel leuk. omdat de dingen waar je zelf van denkt dat je daar niet goed in bent, door anderen vaak juist als een heel sterk punt van je gezien word.

Wat een gesprek he? zomaar oppeneens

Ik heb net een nieuw toppic geplaatst: Gioia kan nl zelf zitten nu! leuk joh, ik ben helemaal trots ze word al groot!

[Bieb]

Hoi Mo,

Ja, ik had de foto’s van Gioia gezien en meteen al een berichtje geplaatst hoor!
Had je dat nog niet gezien dan?
Kan me voorstellen dat je helemaal super trots bent!!

En inderdaad is een “strakke” planning best wel moeilijk om vol te houden (concequent) maar ik denk dat als je eraan gewend bent, dat het dan juist fijn is.
Of niet?
Heb jij een strakke planning of valt dat wel mee?

Groetjes, mamma van Stephan

Gewijzigd door - Bieb op 22 Aug 2004 20:21:46

[Mo1]

Ik heb vooral moeite met die strakke planning. Geeft me het gevoel niet spontaan te kunnen zijn
En mijn pijnklachten zijn niet altijd hetzelfde ook, dus daar moet ik me op aanpassen.
Ik probeer het zo veel mogelijk, dingen die ik wil doen over de dag en week verdelen etc. Maar dat lukt me dus niet altijd goed.

enne: ik zag je reactie nadat ik je terug zat te tiepen super trots idd!

[Bieb]

Tsja, ik ga verder maar niet in op ADHD.
Ik heb nmezelf vaak verdedigd en daar heb ik geen zin in.
Want weet je…altijd als ik de klachten opnoem dan wordt er meestal gezegd: "ooooh, dat heb ik ook weleens!"
Ja, weleens…in dat woord zit het 'm.
Ik heb het namelijk niet weleens maar altijd. En da’s soms super irritant.
Maar goed, je went er aan (ooit, zeggen ze ).

Verder heb ik de afd. gynacologie gebeld.
Ik vertelde dat ik was gestopt met de pil en heb mijn verhaal verteld over de twee miskramen en over de daarop volgende zwangerschap die uitliep op zwangerschapsvergiftiging en spoed-keizersnede.
Ik wilde weten of ik bij een (hopelijk snelle ) volgende zwangerschap gewoon naar de verloskundige kon.
Maar ze hebben liever dat ik me weer bij de gynacoloog meld. Dan wordt er met 8 weken een echo gemaakt.
Stiekum vind ik het wel erg fijn om dat te weten.
Want de angst voor een miskraam zit er behoorlijk in (ondanks dat het ook een keer goed gegaan is) en dan vind ik een echo met 8 weken wel fijn!
Misschien vinden sommige het wel vroeg dat ik dat NU al nagevraagd heb (terwijl ik nog niet eens zwanger ben) maar dat komt gewoon door de voorgeschiedenis.
Ik zie er naar uit om weer zwanger te zijn, maar tegelijkertijd ben ik wel een beetje “bang”. Voor weeeeer een miskraam, voor weer een hoge bloeddruk en ziekenhuisopname en voor weer een keizersnede etc.
Nou ja, niet zeuren Bianc!
Sorry!
Ben in ieder geval blij dat ik, als we zwanger zijn, een echo krijg in een vroeg stadium!

Groetjes, mamma van Stephan

[Mo1]

Je kan je maar voorbereid hebben toch?
Lijkt me juist een heel goed idee, zeker als je je door je voorgeschiedenis zorgen maakt, is het lijkt mij heel prettig om “goed in de gaten gehouden te worden”.
Voel je je prettiger bij denk ik.

Groet
Mo

The surest sign that intelligent life exists elsewhere in the universe
is that it has never tried to contact us.

[Sannie]

hee Bianca, leuk zeg dat jullie voor een tweede willen gaan !

Die onzekerheid komt me zooo bekend voor! heb dat zelf ook. Ik heb voor ik zwanger werd van Nils zelf ook een miskraam gehad. Vervolgens wel een zwangerschap uit 't boekje. Maar vervolgens werd Nils een maand te vroeg geboren. Geen idee waardoor dit kwam. Hierdoor kon hij gelijk 10 dagen in 't ziekenhuis blijven, tot hij op 2500 gram zou komen. Er was echter helemaal niets verder met hem aan de hand. (Hij woog bij de geboorte 2300 gram). Het begin is met Nils erg moeilijk geweest. Veel huilen, spugen en later veel ziek. Dit is allemaal over gegaan toen hij eenmaal buisjes kreeg. Maar goed, de twijfels blijven dus. Wij zijn er nog niet helemaal uit.

[Marielle_van_tanja]

jiepie bieb, wat leuk ik hoop dat het gauw voor jullie gaat lukken .dit is heel goed nieuws, beter als emig hihihihihihhe meid ga voor je duimen draaien ,ene klusse he ihihihihihi;

veel liefs marielle knuffels

[Absola]

Hee Bianca,

Wat leuk dat een onderwerp je zo aan het denken kan zetten, jullie gaan dus voor nummer 2! Wat een leuk nieuwtje. Natuurlijk geldt dit voor iedereen die weer zwanger wil worden: ik hoop dat het gauw lukt, dat je een probleemloze zwangerschap hebt en een prachtige, gezonde baby in je armen krijgt.

p.s. wie zijn er op dit moment nu allemaal aan het klussen, want volgens mij waren er meer?

Groetjes Carola, moeder van Jens 20.03.2001 en Mats 08.02.2003

[Asje]

Hahaha wij klussen mee…

Groetjesmama van Evianne 03-04-2003

[Absola]

Echt waar?

Wij gaan namelijk (ben nu op mijn laatste dag van mijn menstruatie) ook beginnen…

Groetjes Carola, moeder van Jens 20.03.2001 en Mats 08.02.2003

[Bieb]

O ja, Carola???
Wat leuk!!!
Dan “beginnen” we dus tegelijk! hahahahaha!!!
(p.s. hangt er iets in de lucht ofzo, dat er opeens zoveel voor een volgend kindje gaan?? Haha!)

Groetjes, mamma van Stephan

[Bieb]

Zeker weten Elly!
Mijn moeder vindt het helemaal te gek omm oma te zijn! (en mijn vader om opa te zijn!)
Stephan is hun eerste kleinkind.
Dat maakt het denk ik ook wel extra speciaal.
Voor het eerst opa en oma worden.
Ik wens jullie heel veel geluk en ze krijgen vast in september (na de brief) goed nieuws te horen!

Liefs, mamma van Stephan