Wat zijn de voor en nadelen voor een thuisbevalling en een bevalling in het ziekenhuis?
Bij Anna moest ik naar het ziekenhuis omdat de vleizen bij iets meer dan 36 weken waren gebroken, dus heb geen ervaringen voor thuisbevallen. Vrienden om ons heen zijn ook allemaal naar het ziekenhuis gegaan, dus daar heb ik al geen voorbeeld van!
Wat vinden jullie?
Thuis bevallen lijkt mij inderdaad ook meer relaxed, maar in een ziekenhuis is de zorg gelijk voor handen en ben je gelijk op de goede plek.
Omdat ik geen voorbeelden in de omgeving heb die thuis zijn bevallen, vraag ik het jullie.
Ben zelf 2 keer thuisbevallen en kan het iedereen aanraden.
Nou liepen mijn zwangerschappen erg voorspoedig en had 2 x een vrij snelle bevalling gehad. Maar het is echt geweldig!
Groetjes Maaike, mama van Nicky en Bob
" border=0>
Ik ben in het ziekenhuis bevallen vanwege zwangerschapsuiker. Maar ik wilde al zo ie zo niet thuis bevallen. Tuurlijk je bent in je eigen omgeving en zo, maar ik wilde dat indien nodig alles voor handen was om in te grijpen. Misschien omdat ik zelf een couveusebaby ben (wat ze niet verwacht hadden). Dus een tweede zal ook ziekenhuis woorden. Maar volgens mij heb ik geen keuze meer daarin omdat ik 90% kans heb om weer zwangerschapsuiker te krijgen en omdat ik een keizersnee gehad heb bij Morgan.
Groetjes,
Michèle
Ik heb in het begin erg lopen twijfelen wel thuis of toch maar naar het ziekenhuis.
tot ik hoorde wat de kosten waren om in het ziekenhuis te bevallen, nou kan je vertellen dat voor mij de keus toen meteen gemaakt was…thuis bevallen dus
En nu ik zwanger ben van de tweede, wil ik wederom thuis bevallen, mits de zwangerschapperiode natuurlijk goed verloopt.
Ik vond het gewoon fijn om thuis te zijn, tussen de weeen door kon ik gewoon lekker een rondje door me eigen huisje maken, ff computteren effe afwasje doen enz…enz…enz ik kon gewoon afleding zoeken, en me eigen ding doen.
Groetjes Marianne mama van Ruben en ??
Ha ha ha ik was medisch dus ja dan kost het niks, maar ik was ook niet blij met de eigen bijdrage hoor.
Groetjes,
Michèle
Ik had zo graag thuis willen bevallen, lekker relaxed in je eigen omgeving. Omdat Erik uiteindelijk een sterrenkijker bleek en echt niet gedraaid wilde worden, moesten we op het laatst naar het ziekenhuis. Persweeën ineens weer wegpuffen, niet ideaal. In het ziekenhuis met vacuumpomp, knip en met een verpleegster duwend op m’n buik uiteindelijk bevallen van Erik.
Ik moet zeggen: was het thuis gelukt, dan had ik me daarna zoveel beter gevoeld. Nu was het superheftig, maar konden m’n vriend en ik het niet eens samen verwerken omdat hij een paar uur later naar huis moest 's avonds. Ik en Erik moesten een nachtje blijven. Daar lig je dan, alleen na die intense ervaring. Ik voor het eerst in een ziekenhuis, m’n vriend thuis in z’n eentje. Voor ons allebei heel heftig. Die hele ziekenhuisbevalling heeft ons behoorlijk getekend. Tuurlijk, voordelig dat je alles bij de hand hebt, maar de kans dat ze je een handje helpen is daardoor ook groter dan bij een thuisbevalling.
Ik zou nog altijd eerst voor thuis proberen kiezen, je kan altijd nog naar het ziekenhuis.
Groetjes!
Ik denk dat ik de tweede keer weer voor het ziekenhuis ga. Bij Minke moest ik flink geholpen worden omdat ik amper persweeen had. Dit resulteerde in een hoop geduw op mijn buik ( pressie) en een flinke knip. Omdat je van tevoren helaas niet weet of de bevalling makkelijk verlopen zal ( nou ja relatief makkelijk dan ) vond ik het persoonlijk fijn dat ik al in het ziekenhuis was toen ik even wat hulp nodig had. Anders had ik met 10 cm de ambulance ingemoeten en dat is toch minder prettig dan met 5 cm. Maar ach als alles goed gaat en het voelt goed voor jou, dan kan je ( tijdens je bevalling) toch besluiten om thuis te blijven?
Succes met je keuze!
[img]http://b1.lilypie.com/gkk4p2.png" alt=“Lilypie 1st Birthday Ticker” border=“0” />
@Mriek:
Echt alsof ik mijn eigen bevallingsverhaal lees. Jack was ook een sterrenkijker en lag ook nog in aangezichtshouding. Als men dat van te voren geweten had, zou ik helemaal niet natuurlijk hebben mogen bevallen maar was het een keizersnede geworden. Jouw ervaring met het ziekenhuis ervaar ik precies zo moet ik zeggen. En ik kon mijn kindje niet eens bij me houden om dat hij op de kinderafdeling lag ( hij had een slechte start door die dramabevalling) dus ik had het niet naar mijn zin moet ik zeggen. Ik zou ook veel liever thuis zijn bevallen, maar wat was ik blij dat ik dit in het ziekenhuis had!!! Anders was het heel anders afgelopen met Jack!
Groetjes van Christa
He Christa,
Wat vervelend dat jullie ook zo’n ervaring hadden. Vooral omdat je Jack niet bij je kon hebben. Natuurlijk is het beter voor de kids geweest om in het ziekenhuis ter wereld te komen, daar gaat het uiteindelijk om. Ik had Erik ook niet bij me trouwens, ze brachten hem voor het voeden en dan ging 'ie weer naar de kinderafdeling. Heel eerlijk: ik vond dat het merendeel van de tijd niet zo erg. Was zo wauws van die hele bevalling dat ik alleen rust wilde en ik me nog helemaal niet gehecht voelde aan m’n kindje. Kan er nog wel om janken als ik dit zo opschrijf, vond het zo’n nare ervaring. Ik moet nog steeds niet aan denken aan een tweede kindje, puur vanwege de bevalling. Ik was zo uitgescheurd (30 hechtingen) dat ik bang ben dat er met een tweede helemaal niets meer van me overblijft. Heb fysiek ook nog steeds klachten ivm die knip en het scheuren, dus echt loslaten kan ik het daardoor ook niet. Elke keer als ik naar het toilet moet, moet ik bij wijze van weer door de pijn heen puffen…
Nou ja, klinkt allemaal heel depri en dat is het zeker niet hoor! Ik geniet van m’n kleine man, maar naarmate we dichter bij z’n 1e verjaardag komen krijg ik wel steeds vaker flashbacks over de bevalling. En dan is het weer even bjek, maar anders niet hoor!
Met jou en Jack alles helemaal oké na die nare start?
Groetjes!
Hey Mriek en Christa,
Voor mij ook erg herkenbaar (helaas). Dani was ook een sterrenkijker. Ben ook thuis begonnen en na een uur thuis persen op naar het ziekenhuis. In de auto van de verloskundige met persweeen en daar door het ziekenhuis heen in een rolstoel pffff . Uiteindelijk in een bed, daar gelijk aan de weeopwekkers (alsof ik nog niet genoeg persweeen had) en dan komen die hulpmiddelen he…ik had ooit wel van een vaccuumpomp gehoord…maar toen ik het zelf meemaakt…jeetje zeg wat vond ik dat een vervelende ervaring. Er moest ook nog bloed van Dani afgenomen worden etc, dus ze zijn lekker bezig geweest. Uiteindelijk alsnog een keizersnee want meneer wilde echt niet komen en na 3 uur persen was het toch echt tijd om die kleine te halen.
Dus het gedeelte thuis ging nog wel, maar dan dat hele circus in het ziekenhuis.
Nou is het natuurlijk wel zo dat wanneer je gewoon kan bevallen zonder al te veel poespas, dat het ook prima in het ziekenhuis kan, maar het vertrouwde van je eigen omgeving is toch wel heel erg prettig en maakt het ook nog een beetje van je eigen. Anders wordt het gelijk zo medisch.
Helaas bij een eventuele volgende moet ik naar het ziekenhuis.
Ik vond het trouwens voor mijn vriend ook een behoorlijk heftige ervaring hoor. Hij kijkt er nog steeds met gemengde gevoelens naar terug. Ik ben het meeste eigenlijk wel kwijt…gelukkig!
Ik had precies hetzelfde gevoel Saro: thuis ging het wel, maar dat ziekenhuiscircus…ik zat ook in de auto bij de verloskundige en hoe ik het gedaan heb, na een uur persen die persweeën wegpuffen? Geen idee. Mensen vragen wel eens: “Had je dan niet het gevoel dat je bovenop het hoofdje zat?” Geen flauw idee, ik voelde volgens mij vrij weinig nog daar beneden nadat de vk een uur lang had geprobeerd om bij elke perswee handmatig die kleine te draaien…
Mijn vriend was echt getraumatiseerd, heeft er nog steeds veel last van. Hij zegt nog wel eens: “Je wilt niet weten hoe open je lag…”. En die machteloosheid. Al met al is hij er ook zeker niet aan toe om uberhaupt aan een tweede te denken. Ik ook niet, dus dat scheelt gelukkig.
Groetjes!
Ben bij Dewi in het ziekenhuis bevallen en bij Nanik thuis. Ik kan dus goed vergelijken
Ik zou thuis bevallen zeker aanraden. veel relaxter. Zat lekker in mijn eigen bad en na mijn bevalling ben ik lekker gaan douchen en inmiddels hadden ze mijn bed verschoont en kon ik zo in mijn eigen bedje kruipen met Nanik in mijn armen.
Heerlijk vond ik dat.
Mocht alles goed tijdens je zwangerschap zou ik zeker voor de thuis bevalling gaan hoor.
Bianca
@ Mriek; dat heeft mijn vriend precies hetzelfde…die wil tot nu toe nog echt geen 2de. Er is bij mij gelukkig geen knip ofzo gezet, dus dat heeft hij niet gezien. Maar als dat medische aparatuur… en hij was natuurlijk bij de keizersnee. Ik was zelf in slaap gebracht (de ruggenprik werkte nl nog niet helemaal op het moment dat ze wilden beginnen) dus ik ben helemaal niet erbij geweest dat Dani is geboren. Heeft mijn vriend dus alleen moeten meemaken…Dat is eigenlijk wel wat ik nog heel vervelend vind dat ik niet de werkelijke geboorte van Dani heb meegemaakt. Toen ik weer wakker werd was Dani al helemaal verschoond en had mjn vriend de navelstreng al doorgeknipt en lag hij in de armen van mijn vriend.
Een tweede wil ik overigens wel, maar echt pas over een aantal jaren. Dus tegen die tijd gaan mijn vriend en ik nog wel eens praten. Eerst maar eens genieten van ons mannetje
Jemig, wat heftig. Helemaal onder narcose en niet eens de daadwerkelijke geboorte meemaken. Voor jezelf lijkt me dat heel onwerkelijk, maar ook naar omdat je het niet samen met je vriend hebt kunnen beleven. Hoe naar ook, dat hebben wij dan nog wel samen gedeeld. Hopelijk is jouw vriend over een paar jaar een heel stuk verder dan nu en is het bespreekbaar om te gaan voor een tweede. Mijn vriend zegt nu nog: “Als ik dit van tevoren had geweten, dan was ik er nooit aan begonnen.” Staat los van Erik hoor, hij kan hem echt niet meer missen en houdt onwijs veel van hem. Hij had gewoon nooit willen meemaken wat er is gebeurd.
Groot gelijk dat jullie nu lekker van Dani genieten. Ook al komt er bij ons misschien nooit een tweede, dan hebben we tenminste Erik en daar zijn we heel blij mee.
Groetjes!
Klinkt ook heel naar en heftig Wil. Eerst dat Helpp-syndroom en dan al dat bloedverlies. Heftig om te beseffen dat je er misschien niet meer geweest was. Logisch dat de verwerking nu komt, je hebt nu rust en dan kan je al die emoties ook toestaan.
Wat jij hebt met foto’s heb ik ook, als ik foto’s zie van net na de bevalling dan heb ik een naar gevoel. Ik heb ten eerste helemaal niet het gevoel dat ik het ben op die foto’s en ten tweede voelt Erik als een heel ander kindje. Klinkt misschien raar, maar de Erik die ik nu heb en de Erik van toen…ik voel bij die foto’s niet wat ik nu voor 'm voel. Kan het niet beter uitleggen, maar vind het zelf wel vreemd en ook wel erg.
Groetjes!
Wat een impact kan een bevalling hebben he…jeetje. Maar een normale bevalling is al heftig…je zet gewoon een kindje op de wereld. En alle emoties en pijn die daar bij komt kijken. Er gebeurt echt enorm veel met je lichaam, die 9 maanden daarvoor natuurlijk al.
Je kan je totaal niet voorbereid op de impact die het heeft. Je kan je wel voorbereiden door puflessen te nemen natuurlijk, maar de onverwachte dingen weet je niet van te voren. Op het moment overkomt het je en ga je er in mee. Je lichaam en geest zorgt er gewoon voor dat je dit kan. Maar daarna…ja dan moet alles wel verwerkt worden. Voor de ene gaat dat heel snel en is alles al vergeten op het moment dat het kindje op de buik ligt en voor de anders duurt dat toch echt veel langer…
Het afgelopen jaar zijn 5 vriendinnen, mijn schoonzus en ikzelf bevallen en echt elke bevalling was anders. De een ging echt super makkelijk (binnen 3 uur, zonder hechtingen & bij de ander behoorlijk wat zwaarder).
De mensen in het ziekenhuis hebben tijdens en na de keizersnee allemaal foto’s gemaakt & er is achteraf ook gefilmd. Als ik de foto’s bekijk dat ze Dani uit mijn buik halen moet ik altijd huilen, gek he maar dat blijft een emotioneel moment. De eerste week na de bevalling wilde ik niets van de film en de foto’s weten en ik wilde ze ook zeker niet zien. Ben er nu wel heel blij mee!!!
@Mriek en Saro:
Ik ben ook thuis begonnen met bevallen maar Jack had in het vruchtwater gepoept dus op naar het ziekenhuis. Daar ging het best goed, binnen enkele uren mocht ik gaan persen. Na 2 uur persen (!!!) vond men dat het toch niet snel genoeg ging en toen werd de vaccuumpomp gehaald. Van te voren nog even een echo, en ja hoor, toen pas kwamen ze erachter dat Jack een sterrenkijker was EN in aangezichtshouding lag… Maar ja, toen was het te laat voor een keizersnede.
Ik had dus ook een knip EN een sub-totaal ruprtuur…je kunt je er wel iets bij voorstellen he?
In elk geval had Jack het heel de bevalling goed gedaan maar op het laatst kreeg hij het moeilijk en de start was zeer zwaar voor hem. Ze hadden bloed uit de navelstreng genomen om te kijken of hij niet een zuurstoftekort gehad had, wat gelukkig allemaal oke was.
Maar door die bevalling, de slechte start en alles eromheen heb ik wel een postnatale depressie gekregen, waardoor ik de eerste weken niet optimaal van mijn zoontje heb kunnen genieten.
Ook ik riep en roep nog steeds dat dit wel eens de enige kan blijven maar in mijn omgeving zijn nu ook hoop vriendinnen zwanger en dan rinkelt er toch weer ergens een belletje hoor
Groetjes van Christa
Hier ook niks meegekregen, maar dat was niet door de narcose. Ik ben 4 dagen bezig geweest en uiteindelijk door alle uitputting bijna het bewustzijn verloren. Mervin heeft ook niet veel meegkregen van die moest mij bij houden. Hij maakte zich op dat moment ook meer zorgen om mij dan Morgan. Die was sterk genoeg alleen ik redde het bijna niet. Ik heb ook heel lang nodig gehad om bij te komen en nog heb ik soms dat ik gewoon alleen maar wil slapen omdat ik te moe ben. Ha ha ha nu ik ook weet dat morgan kan logeren schaam ik me ook niet om haar soms weg te brengen voor een nachtje. Maar hier hebben ook bij hem de kraamtranen gevloeid hoor als je je achteraf realiseerd hoe dicht je bij misgaan bent geweest. Ik had ook bijna geen placenta meer en zo.
Wij willen op zich ook wel een tweede maar pas over een jaar of 2 a 2.5, maar nooit meer zo’n bevalling. Dan meteen een keizersnee.
Groetjes,
Michèle
Het kan zeker een enorme impact hebben, absoluut. Een knip en een subtotaal ruptuur zeggen mij zeker iets Christa…heb er nu nog last van, helaas. Fijn dat je blij bent met de foto’s Saro, is tenslotte ook het enige wat jij hebt van dat moment. Je hebt er zelf tenslotte geen herinnering aan. Moeilijk hoor. Ik heb vrij weinig met die foto’s dat 'ie er net uit is, behalve veel negatieve emoties nog. Verdriet enzo. Misschien slijt dat nog, ben nu vooral heel blij met de foto’s die niets met de bevalling te maken hebben. We hebben ook foto’s gemaakt toen ik nog ontsluitingsweeën had, die kan ik ook heel moeilijk zien. Dan denk ik: “Toen wist je nog niet wat ging komen…”.
Ach, het zal inderdaad allemaal wel slijten. Maar een mooie ervaring, mwoah…zo zou ik het niet willen noemen…
Groetjes!