Pffff…volgens mij kan ik net zo goed tegen een muur praten…Wat is er aan de hand?
Eva was dit weekend bij opa en oma gaan slapen. Daar had ze veel zin in en alles was prima verlopen, al werd ze wel al om 06.00 uur (!) wakker en had ze een paar van haar befaamde driftkikkerbuien gehad. Oma vertelde dat ze zo goed kan eten: ‘Ja, ze at tussen de middag twee boterhammen met leverpastei, een rolletje kip en een stukje kaas. En ze houdt ook van pepernoten he?’ Het blijkt dat Eva echt compleet is volgepropt met allerlei dingen, van een krentenbol tot een speculaasje en van een worstenbroodje tot kwark. Terwijl ik DUIDELIJK zeg dat ik niet wil hebben dat Eva veel vet en suiker eet. Thuis krijgt ze ook wel een koekje, maar gewoon eentje. Thuis eet ze ook een krentenbol of een half worstenbroodje, maar maar heel af en toe en NIET, zoals bij opa en oma, bij één lunch én een klein krentenbolletje én een stukje worstenbrood. Dat vind ik veel te veel en veel te ongezond! En ze eet thuis zelden toetjes met veel suiker, meestal krijgt ze Optimel. Ze had ook Whickey op (vond ze zelf veel te zoet) en sinaasappelsap…wéér allemaal suikerzooi. Ik wil het gewoon niet hebben. Eva is helemaal niet dik, maar ik wil haar gewoon niet aanleren dat ze a) meerdere snoepmomenten op een dag heeft, b) allerlei lekkere dingen op elkaar gestapeld krijgt en c) alleen maar lekkere dingen krijgt en niks echt gezonds. Mijn moeder eet gewoon dat ik op Eva haar voeding let en toch laat ze haar veel te veel eten en alles door elkaar. Fruit krijgt ze bv niet. Ik zei er wat van, maar het kwam niet aan. Net als alle 100 keren dat ik het ook heb gezegd. Ik ben blij dat Eva niet elke week bij opa en oma is, hoe leuk zij dat zou vinden, want dan zou ze helemaal vetgemest worden! Grrr.
Toen we gingen eten - Eva had natuurlijk geen trek aangezien ze net drie mini-gehaktballetjes en 2 kaasjes (niks 30+ kaas, gewoon lekker volvette kaas) achter de kiezen had - kreeg ze een driftbui. Ze wilde namelijk per sé bij papa op schoot eten. Dat ging niet door, dat doen we thuis ook niet. Ze wilde niet in de kinderstoel en ik wilde er korte metten mee maken. Zegt papa heel soft: ‘Nee Eva, dat mag niet. Gewoon in je stoel eten’. Maar zo lief dat het Eef natuurlijk niks doet en zij gewoon niet doet wat hij zegt. Ze hing als een plank in die stoel en was woest. En papa bleef maar lief zeggen dat ze lief moest zijn, wat Eva volgens mij eerder nóg woester maakt. Zij heeft dan duidelijkheid nodig en een strakke hand. Ik sprak haar dus maar weer toe en was weer eens de boze mama. Van mij moest ze de gang op. En maar roepen om papa, want papa was lief en mama was stout. Uiteindelijk bedaarde ze, maar ik dacht: ‘Waarom moet ik 100 keer tegen papa zeggen dat hij eens wat harder moet worden?’ Ik heb het hier ook al vaak aangekaart! Op zijn werk is hij veel zakelijker en durft hij het allemaal wel te zeggen, maar zijn meisje is zijn oogappel. Ik ben dan de boze mama waarvan ‘niets mag’. Ik geef het maar op om er iets van te zeggen, want ik praat tegen een muur!
Twee ergernissen vanavond dus, waar ik volgens mij weinig aan kan veranderen. Papa is zoals hij is (en echt een schat van een partner/papa, dat leidt geen enkele twijfel, ik zou geen andere willen!) en opa en oma ook (ook superlief en zorgzaam), maar ik vind het soms toch erg vervelend om tegen een muur aan te praten!
Groetjes Rainbow, trotse mama