Zucht… hier even een vermoeide mama
Jasper slaapt in de avond dramatisch slecht, dat gaat eigenlijk al een hele tijd zo. Een hele periode vond hij het in bed leggen en in slaap vallen heel moeilijk, vervolgens een periode waarin hij steeds rond elf uur krijsend wakker werd, en nu vooral in de avond. Ik weet eigenlijk niet meer zo goed waar ik goed aan doe.
Ik leg hem volgens vast ritueel rond 7 uur/half 8 in bed, vervolgens gaat valt ie wel in slaap maar zo’n drie kwartier tot een uur later wordt ie krijsend wakker en blijft vervolgens overstuur huilen huilen huilen (lees krijsen), en houdt zichzelf op die manier wakker. Ik vind het erg lastig, want aan de ene kant wil ik wel even bij hem kijken of alles goed is, maar zodra hij me ziet is het helemaal hopeloos en weet hij z’n vollume knop nog harder te zetten. Maar als ik beneden blijf zitten begin ik me na een half uur toch ook zorgen te maken dat ie misschien in een poepluier ligt of met een been tussen de spijlen…en tja dan ga ik toch even kijken (met nog meer overstuurheid tot gevolg). Toen ik gisteren na een uur besloot om hem toch maar uit bed te halen was het vrijwel meteen goed, dus mijn conclusie was dat het hem daarom te doen was. Vanavond wilde ik dus niet overstag gaan, ben beneden gebleven, na een kwartier gaan kijken, niets aan de hand. Ik weer naar beneden en Jasper bleef overstuur, half uur later maar weer even gaan kijken, zelfde verhaal en hij bleef overstuur, weer een half uur later nog net zo, zo een tijdje doorgegaan tot ie uiteindelijk al meer dan 2 uur aan het huilen was. Ik kon het niet meer aanhoren, dat arme kleine manneke, dus ja ik heb hem er weer uitgehaald. Hij was nu niet meteen rustig (maar ja na zo lang overstuur te zijn moest ie natuurlijk ook even op adem komen), getroost, even op schoot gehouden, beetje water laten drinken en ja hoor, uiteindelijk gaf ie zich over aan de slaap en kon ik hem weer in bed leggen. Begon toen ik weer beneden was toch weer te huilen maar deze keer maar 5 minuten en nu ligt ie eindelijk lekker te slapen.
Het zou natuurlijk een sprong kunnen zijn, of behoefte aan papa/mama,
maar dan nog weet ik niet zo goed wat ik op deze extreem onrustige avonden moet doen. Laten huilen lijkt echt niet te werken, maar ik wil hem natuurlijk ook niet het gevoel geven dat we hem wel komen halen als ie maar lang genoeg huilt. Maar 2 uur…en ik weet zo goed als zeker dat hij het nog wel een uur had volgehouden! Wat zouden jullie doen?
Ik duik m’n bed in, maar ik lees morgen graag jullie ervaringen en ideeen!
Groetjes Carolien.