Relatieproblemen

#1

Hallo,

mijn naam is Leonie en ik ben 28 jaar
sinds 8 december 2002 ben ik fulltime moeder van een wolk van een baby genaamd Melissa
ik ben dolgelukkig met haar maar helaas niet meer zo erg met haar vader
het is net of het niet meer lukt tussen ons sinds haar geboorte,terwijl we daarvoor vreselijk goed met elkaar overweg konden en totaal geen problemen hadden
we hebben nu niet anders dan ruzie en zelfs ons huwelijk die voor 25 juli gepland staat dreigt niet door te gaan
ik zoek daarom contact met dames die ook na de geboorte van hun kindje relatieproblemen hadden
ik hou nog steeds heel veel van mijn vriend maar het is net of ie niet meer is waar ik verliefd op ben geworden 2 jaar geleden
alsjeblieft reageer als je jezelf hierin herkend!
diep in mijn hart wil ik nog steeds met hem trouwen maar ik heb hem vandaag laten weten dat omdat het heel erg bergafwaarts ging de laatste tijd ik op dit moment liever niet wil

groetjes
Leonie

#2

Hoi Leonie,

Ik ben het met Armanda eens. Je bent net moeder geworden en je vriend is net vader geworden. Dat is een giga verandering in jullie leven. Het is weer ff zoeken naar een balans. Bij ons heeft dat zeker minstens een jaar geduurd. Wij maakten dan wel ruzie trouwens. Net als jullie. Met Lucas wisten we dat het weer kon gebeuren en hielden er al rekening mee en ik zal eerlijk zeggen: het is niet meer zoals vóór we kinderen kregen, maar volgens mij kán dat niet eens. Niet precies zo. Toen gingen we heel veel weg samen ,dat gaat nu niet meer. Ik vind het niet erg hoor, hij ook niet. Maar ga niet bang worden, het is een behoorlijk gemeenschappelijk iets! Ik ben trouwens Monique, 27 jaar, 6 jaar getrouwd met Marcel (bijna 10 jaar samen)en we hebben dochter Veronica van 3 1/2 jaar en zoon Lucas van 1 1/2 jaar.

Zo weer op naar een heldendaad, zoefff SuperMoooo

#3

Hallo,

Ik ben Tries,29 jaar, mama van Jordy en Roy en getrouwd met Peet 32 jaar.

Net als wat de meiden al zeiden, er veranderd zooo onwijs veel als je een kindje krijgt, je bent ineens moeder, een hele verantwoordelijkheid…

je kindje komt ineens op de eerste plaats want het heeft direct jullie verzorging nodig, dan vergeet je jezelf en elkaar nog wel eens, ook ik zeg,geef het niet gelijk op, vecht er voor, ga samen zo af en toe iets leuks doen zodat je even er uit ben even alleen man en vrouw kan zijn…

en het klinkt wat raar misschien maar blijf vooral met elkaar praten vertel je gevoelens en luister ook naar die van hem…

Wens je heel veel succes en sterkte…

en inderdaad wat moon zegt het zal nooit meer worden zoals toen maar anders en soms zelfs leuker, maar je moet blijven praten met elkaar

Tries

#4

Hallo Leonie,

Ik ben Miriam, bijna 32 en getrouwd met Cas (34). Samen hebben we een zoon, Lucas bijna 2.

Ik ben het met de andere meiden eens, geef niet zo maar op!!! Heb eigenlijk nog niemand gesproken die niet de problemen heeft gehad die jij nu beschrijft. De een heeft ze in meerdere mate dan de ander maar ze zijn er zeker wel.
En ik vind, af en toe een keer ruzie is niet erg, je bent met 2 mensen die verschillend zijn. Je leeft samen in een huis en dan kan het botsen ja.

Je bent inderdaad nu allebei meer moe dan eerst, dat is iets waar je doorheen moet.
Inderdaad bewust soms wat tijd voor elkaar nemen, dat is wel heel belangrijk (en niet altijd even makkelijk). Maar een keer samen op de bank hangen kan ook lekker zijn!

Wat ik nog niet terug heb gezien hier en wat ik ook heel sterk had. Je gevoel voor je kind, zoals je van je kind houd en hem/haar wil beschermen dat is zo anders als wat je voelt voor je vriend.
Ook dat moet je min of meer een plaatsje geven. Tot nu dacht je misschien wel dat je nooit zo veel van iemand kon houden als van hem. En dan is daar dat klein wurm dat de grond onder je voeten vandaan slaat. Alles draait om haar en dat geldt waarschijnlijk ook voor je vriend. Ik heb wel eens tegen Cas gezegd: Ik kan er nix aan doen maar ik hou veel meer van hem dan van jou. Weet je wat hij zei? Ja dat heb ik ook. Ik bedoel maar, je voelt waarschijnlijk allebei hetzelfde!
Hier had ik persoonlijk het meeste moeite mee.

Ik wens je heel veel sterkte toe, blijf praten en blijf werken aan je relatie.
Want geloof me, dat moeten we allemaal de komende jaren. Met die kleintjes draai je gewoon tropenjaren.

Groetjes Miriam

#5

Ja Miriam je hebt gelijk. Ik had het vooral bij Veronica enorm sterk. Misschien wel overdreven sterk zelfs! Dat kind, joh ze was (is nog natuurlijk haha) mijn ALLES. Ik ging ontzettend in dr op, hield zo waanzinnig veel van dr, dat het gewoon eng was. Dan voelde ik die ontzettende verantwoordelijkheid voor iemand waar ik zo veel van houd, ontzettend op me drukken. Maar ik hield ook meer van haar, dan van Marcel. En het stomme is, dat ik dat nog liet merken ook. Gelukkig is hier na een jaartje echt wel balans in gekomen. Nu houd ik van allemaal, maar mijn kinderen gaan vóór op hem. Dat weet hij trouwens. En eigenlijk vind ik dat wel normaal hoor. Het is ánders, maar niet slechter. Ik vind het wel fijn zo, oke, Marcel en ik zijn rasechte tegenpolen (niet lachen, maar het is echt met bijna alles zo hihi), maar toch vullen we elkaar schijnbaar toch ook wel aan. Het maakt in ieder geval byzondere kinderen zo hahaha. Van erg lief tot zeer koppig (offe…is dat bij ieder kind zo haha). Zonder gekheid: ja die enorme liefdesexplosie voor een kind, die moet je rustig een plekje geven, er is zo veel liefde ineens, dan kun je dat niet zomaar delen. Het komt echt wel, maar blijf er wel aan werken, dat is iets wat ik niet deed in dat 1e jaar en bij Lucas dus beslist wel. Trouwens nu Lucas anderhalf jaar voel ik me weer Mo van vroeger. Zolang duurt het dus soms… Ik wil zélfs wel een keer een weekendje met Marcel alleen weg. Jaja, tot voor kort was dat voor mij onbespreekbaar. Zonder kinderen?? Dus niet. Vond ik. Dat is veranderd. Het heeft ff geduurd, maar we zijn toch echt nog steeds saampjes hoor hahaha. En zeg nou zelf:25 juli is een prachtige zomerdatum hoor, voor je huwelijk!!

gr Monique

Zo weer op naar een heldendaad, zoefff SuperMoooo

#6

Dames bedankt voor jullie reacties!
Ik ben erg blij te horen dat ik niet de enige ben met relatieproblemen
maar helaas heb ik een man die zich niet kan uiten en die niet praat
dat deed hij trouwens wel voor onze dochter geboren werd
en inderdaad hij houdt meer van haar dan van mij, dat heeft ie niet gezegd maar dat weet ik gewoon
maar ik kan niets zeggen of hij wordt driftig en ik hoef me toch zeker niet elke keer als hond te laten behandelen??
het is 1 dag geleden dat we afgesproken hebben met een schone lei te beginnen en nu is het alweer mis,nou wat staat mij dan nog te doen??
dan kan ik toch beter bij hem weg gaan???mijn hart is gebroken en ik loop met mijn ziel onder de arm
hopelijk hoor ik nog eens van jullie want het lucht enorm op hier met anderen over te kunnen praten!

groetjes
Leonie

Gewijzigd door - Leonie28 op 15 Feb 2003 22:23:22

#7

Leonie,

Als ik het zo lees zie je het wel een beetje heel erg zwart/wit. Sorry dat ik dat zo zeg hoor, maar dat maak ik een beetje uit je woorden op.
Hij kookt je favo eten en doet dingen die hij anders niet snel doet. Hmmmmm, klinkt alsof hij op zijn manier wil laten blijken dat hij toch heel veel om je geeft.

Je moet niet vergeten dat mannen héél anders in elkaar zitten dan vrouwen.
Vrouwen praten nu eenmaal veel makkelijker dan mannen. Voor vrouwen is dat ook veel belangrijker. Ik ben ook met een man getrouwd die heel gespannen is, en dat is heel moeilijk.

Heb je msn? Dan kunnen we als je wil wel even op ons gemakkie kletsen.

Ik hoor het wel.

Groetjes Miriam

#8

Trouwens ik bedoel een man die heel gesloten is en niet gespannen. Foutje

#9

Ik ben het wéér met Miriam eens. Leonie je bent nu heel boos, dat is wel duidelijk te lezen. Maar echt meid, jullie hebben nét een kind. Durf het haast niet eens te zeggen, maar eh heb je zelf misschien ook last van ontzwangeren? Ik had dat dus sterk (zie hier boven) bij de eerste. En verder, tja wat Miriam al zegt.

En tuurlijk kun je er hier over praten!

Zo weer op naar een heldendaad, zoefff SuperMoooo

#10

Miriam,

heb al geprobeerd je op mijn msnlijst te zetten maar die kent jullie email niet
ik heb dus wel msn en wil graag met je praten
probeer daarom maar op mij op jouw lijst te zetten! gewoon l_westenberg@hotmail.com
trouwens anderen mogen dit ook doen
en ik ben echt blij dat ik hier met jullie kan praten want het helpt me enorm
ben blij dat ik met deze topic begonnen ben
we houden contact!

groetjes
Leonie

ps jullie hebben gelijk ik denk dat ik niet meer van mijn a.s man hou,ik baal gewoon enorm van hem!
ondanks dat we NET een kind hebben maar hij heeft het allemaal zelf verknald!

#11

Dat gevoel heb ik ook heel regelmatig, (denken niet meer van hem te houden) ben ook nog niet zo lang geleden bevallen, en door dat hij heel weinig kan en mag en doet kan ik vaaaaak zoooooo balen, en tuurlijk zijn er momenten dat ik denk pfff kan het beter alleen doen, maar dan de volgende dag of een tijdje later denk ik neee ik hou van hem, hij zorgt goed voor de kinderen en ook voor mij, en inderdaad dat na zwangeren pfff hou op wordt gek van me zelf en anderen en anderen van mij…

praat er eens over met je huisarts ook…

ik zal eens een speciaal er over maken, en mijn eigen verhaal er over schijven, hoop dat meerdere moeders dit doen, want ook ik had er met de eerste nog nooit over gehoord, en dacht maar wat heb ik nou?

Tries

#12

Bloos Bloos, Nee zonder gekheid, tis zeker niet makelijk dat zal ik nooit zeggen, ik moet ook heel hard knokken om elke dag weer mijn bed uit te komen en door te gaan…
Maar juist denk ik omdat ik toch aardig wat heb mee gemaakt heeft me dat in een hoop dingen ook sterker gemaakt, en echt niet elkedag hoor wat ik al zei deze laaste weken zijn erg zwaar, en ben ook heel blij als alles achter de rug is en peet weer aan het werk kan en alles weer een beetje normaal wordt. Ik bedoel dat het normale leven er weer is en dat ik eens kan zeggen hier heb je ze ik ga ff uit, gewoon even wat leuks doen dat is iets waar ik zo onwijs veel behoefte aan heb… de heledag op elkaars lip grrrrr om gek van te worden hoe moet dat als hij ooit stopt met werken hihi…

en ik ben ook op het moment zeker niet 1 van de makelijkste, maar daar is de ha mee bezig om uit te zoeken wat er nou werkelijk aan de hand is, waarschijnlijk heeft de drukte toch een beetje zijn tol geeist, en ik krijg nu de prikpil en blijk daar dus helemaal niet tegen te kunnen dus worden die gevoelends alleen maar versterkt…

ik laat me hier ooit nog wel eens verder over uit maar dat lukt me nu ff niet

maar het ontzwangeren heeft er ook zeker mee te maken de een heeft er meer last van dan de ander… ik waarschijlijk dus erg veel pffff

Tries

#13

ja heel erg geniet wel van hem maar anders die eerste maanden zijn zo leuk maar grrrrrr wat kan je je K… voelen

Tries

#14

Wat ben ik mezelf dankbaar dat ik ooit met deze topic ben begonnen
het heeft me in ieder geval geleerd dat het gewoon niet makkelijk is in het begin en dat (bijna) alle vrouwen zich net zo voelen als ik me nu voel
is dit nou een depressie?? ik las iets over de prikpil,nou ik ben aan de gewone pil opnieuw begonnen en twee weken geleden was ik ongesteld en nu weer!
dat klote ontzwangeren ook, ik ben gewoon gigantisch gevoelig voor hormonen
ik chat nu ook met Miriam en die kan me heel goed aanpakken! dank je Mimpie! ben echt blij met jou! echt waar
ik heb haar ook verteld dat ik het gevoel heb dat mijn dochter meer van mijn man houdt dan van mij want met hem lacht ze en hem kijkt ze aan tijdens het voeden
mij kijkt ze niet aan en ik moet er moeite voor doen van haar een glimlach te krijgen
al die mooie verhalen in die bladen dat als je 'haar voor het eerst van de dag ziet dat je een stralende glimlach krijgt???
nou helaas…misschien dat ik een rotkop heb of zo heheheheh
maar ik ben dus gewoon onwijs ongelukkig op het moment en dat terwijl ik toch echt dacht dat alles zo geweldig en mooi zou zijn na de bevalling
maar daar kom ik dus hard op terug
ik wil mijn vriend en dochter niet kwijt maar ik zie het ff niet meer zitten nu
wat gaat hier verkeerd en wat kan ik er aan doen???
nogmaals wil ik jullie bedanken voor alle reacties, ben er heel erg blij mee al jullie verhalen te mogen lezen en daar veel in te herkennen
ik zal dan ook 1 keer in de zoveel tijd even een reactie geven zodat jullie weten het allemaal niet voor niets te doen
wie op dit moment hetzelfde voelt en denkt als ik wens ik alle sterkte van de wereld
want wat kun je je verlaten voelen als het niet zo gaat zoals je het gehoopt had!

groetjes
Leonie

#15

Ik raad je toch zeker aan om hier mee naar de huisarts te gaan, ! ben je je verhaal kwijt en 2 weet hij/zei wat er speelt, en 3 wie weet moet er ff verder gekeken worden, kijk die kleine van jouw voelt ook dat jij je niet lekker voelt, waar je ook vaak met goed kan praten het met de wijkverpleegkundige van het consultatie buro (hier wel inelk geval)

heel veel sterkte

Tries

#16

Ik geef Tries gelijk! Praat er eens over met je huisarts of op het cb. Die maken het ongetwijfeld vaker mee (je ziet al, dat de moeders hier allemaal in meer of mindere mate er mee te maken hadden). Wacht nog even met huwelijk afzeggen. En je dochter gaat zeker binnenkort ook jou die stralende lach geven, ben ik van overtuigd. Vergeet niet dat kindjes, zo klein als ze zijn, haarfijn aanvoelen hoe jij je voelt en daar op reageren he! Klinkt harder, dan ik bedoel hoor. Nou meid, klaag hier flink van je af en hopelijk zie je snel de zon weer schijnen (met lach van je dochter).

Zo weer op naar een heldendaad, zoefff SuperMoooo

#17

Dank jullie wel!

de afspraak is gemaakt bij de huisarts en dezelfde middag (dinsdag) moet ik met mijn meisje naar het cb
ik hou jullie natuurlijk overal van op de hoogte
het is allemaal niet jaloers bedoeld hoor en ik moet eerlijk toegeven vanmiddag kwam ik erachter waarom mijn dochter zo om mijn vriend kan lachen
nou die kan dus een heel raar gezicht maken,dat doe ik hem nooit na want daar moet je echt zijn gezicht voor hebben
en is het trouwens zo dat ze alleen maar lachen om rare gezichten??
ook hebben we afgesproken dat ik vanaf nu of mee ga helpen met het badje of het zelfstandig ga doen
iets wat ik sinds het vertrek van de kraamverzorgster niet meer heb gedaan
ik hoop dat dat ook verandering kan brengen
tot nu toe deed mijn vriend het elke keer en die vind dat het nu weer hoog tijd wordt dat ik er ook bij betrokken raak
wel erg lief van hem
tussen mij en hem gaat het trouwens al iets beter en dat is te danken aan onder andere Mimpie die eens even met hem gechat heeft en hem heeft doen inzien waar ik zoal last van heb en dat ik daar gewoon niets aan kan doen
hij heeft er nu wel wat meer begrip voor gekregen
zo slecht is ie ook weer niet!
ik heb nog helemaal niks gecanceled wat betreft het huwelijk dus dat zien we nog
mijn dochter lacht trouwens wel wat meer al naar mij,het heeft er denk ik ook mee te maken dat mijn vriend al ervaring had ivm zijn 10 jaar jongere zusje terwijl ik nog nooit een baby van echt dichtbij had gezien
ik geef de moed nog niet helemaal op hoor
vind dat ik al wat positiever ben vergeleken bij mijn vorige berichten
laten we aub contact houden met zijn allen, ik zal binnenkort ook eens de andere berichten gaan bekijken en daarbij mijn antwoord geven
tot mails!

groetjes
Leonie

#18

Amanda

is vreemd want ik heb om die tijd geen berichtje geplaatst
heb het net nagekeken en dat was eerder op de avond
dus ik weet niet wat er fout gaat maar het is mij erg onduidelijk allemaal

groetjes
Leonie

#19

ik weet niet wat jullie bedoelen, ik weet wel dat ik in ieder geval niets heb weggehaald
had je gereageerd op dit berichtje?, ik hoor het wel

#20

ik snap er ook helemaal niets van
maar laten we ons bij het onderwerp houden waar deze topic over gaat zou ik zeggen
het is vannacht geescaleerd tussen mijn partner en mij en daar zijn we allebei heel erg blij om
reden: we zijn allebei geen praters maar vannacht MOESTEN we praten
helaas heeft onze prinses nu de buikgriep van ons overgenomen en kunnen we ons daar weer zorgen over gaan maken
zo is er elke keer wel wat!

groetjes
Leonie

ps misschien tips van andere moeders over hoe en wat met een kleine van ongeveer tien weken met buikgriep??