Post partum depressie

[yavahn]

Hoi hoi,

vanochtend ging het dus helemaal mis… Lisa werd wakker om half 7 en schreeuwde weer van de pijn… tijdens dat ik haar de fles gaf, kreeg ik een mega paniekaanval die maar niet wegging. Mijn man heeft toen gelijk de huisarts gebeld en ik heb kalmeringstabletten geslikt en ben met mijn moeder meegegaan want we moesten toch allebei bloedprikken ( ik voor mijn schildklier, waarvoor ik onder behandeling ben). GGZ Crisisdienst is gebeld en om half 12 waren die er al om met mij te praten… gelukkig maar, want de diagnose luidt zware post partum depressie en aan de anti-depressiva… met de stoffen van de schildklier was alles in orde, dus dat speelt niet mee… heb mijn koffer ingepakt en logeer nu voor een paar nachtjes bij mijn ouders, samen met mijn oudste dochtertje, die wil ik heel graag bij me hebben… die vindt het ook leuk om eindelijk eens samen met mama in één bed te slapen (zeurt ze al 4 jaar om)… hopelijk kom ik zo een beetje tot rust… af en toe eens bellen hoe het thuis gaat, want voor mijn man is het ook een hele verandering om de zorg voor Lisa nu continue te hebben… ik kan en wil (ik weet het klinkt heel erg) even niet voor haar zorgen, heb het gevoel geen band met haar te hebben… ik weet diep in mijn hart echt wel dat ik van haar hou en dat alles weer goed gaat komen, maar ik moet nu even aan mezelf denken… ik zou hier nog zoveel meer kwijt kunnen, maar wil jullie verder niet lastig vallen, ik voel me al schuldig genoeg dat ik nu heel veel moet vragen van mijn man en ouders… het zal 2 a 3 weken duren voordat de medicijnen aan gaan slaan, maar ik hoop dat in de tussentijd Lisa het beter gaat doen en ik me toch wat beter ga voelen…

Grtz Von

[Saro]

Lieve meid!
Wat knap dat je zo eerlijk bent over jou situatie! En wat erg naar dat je vanochtend die paniekaanval hebt gehad. Maar uiteindelijk geeft je lichaam of geest een grens aan en die was bij jou duidelijk bereikt. Positief daaraan is dat er nu echt goed actie ondernomen wordt!!
Heel goed om nu aan jezelf te denken. Het moet nl eerst met jou goed gaan voordat je voor andere kan zorgen. en inderdaad geen twijfel over de liefde voor je meisje of voor wie dan ook. die liefde is er echt wel en je hebt straks nog alle tijd om dat te laten merken en zien.

en meid je valt ons er helemaal niet lastig mee he!! Kan voor jou alleen maar lekker zijn om even je verhaal kwijt te kunnen aan mensen die niet dichtbij je staan en wij “luisteren” graag naar je om je te helpen.

Heel veel sterkte en denk goed aanjezelf!!

[jojootje]

hoi meid,
nou vind t super knap dat je der zo eerlijk over praat. en super goed dat je gelijk hulp hebt gezocht.
hopelijk voor jouw kun je nu je rust een beetje vinden.
hier kan je inderdaad van je afschrijven en je valt ons er niet mee lastig.
wat saro zegt soms helpt t om te praten met iemand die je niet kent
heel veel sterkte met alles en hopelijk slaan de medicijnen goed aan en voel je je snel weer wat beter

liefs jolanda

[mama_snoekie]

Och jeetje meis, wat een verhaal zeg!
Goed dat je nu actie onderneemt, kan alleen maar beter worden dan. Schrijf alles lekker van je af hier hoor, belangrijk voor jou, en ons val je echt niet lastig! Je moet echt even aan jezelf denken nu, ik hoopp dat alles gauw een stuk beter gaat, en dat je lekker van je kids kan genieten!

[Mriek]

Wauw, wat ben jij eerlijk. Heb bijna tranen in m’n ogen. Natuurlijk hou je van je kleine meid, maar dat is gewoon moeilijk om zo te voelen omdat je zo met jezelf in de knoop zit. Eerst maar zorgen dat jij weer op de rails komt en dan kan je onbezorgd alle tijd en energie in je kleine meid steken. Ga je nu een paar weken ook geen contact met haar hebben of haar wel elke dag eventjes zien?

Meid, probeer lekker te slapen en laad je weer goed op. Heel veel sterkte, ook voor je man. En klets hier maar lekker raak hoor, je valt hier niemand lastig!

Groetjes!

[miremady]

Ik sluit me helemaal aan bij mijn voorgangers.
Meid wat zul jij je al tijden vervelend voelen, ben blij dat je nu eindlijk hulp hebt en krijgt.
Heel veel sterkte voor jullie allemaal

Liefs Michelle

[Rinske]

ook ik kan alleen maar bewondering voor je hebben dat je hier zo eerlijk over durft en kan zijn! ik zit hier echt met kippenvel je verhaal te lezen, ik me kan dan niet voorstellen hoe zoiets moet zijn voor je maar ik kan me voorstellen dat je je schuldig voelt tegenover je man en ouders. ik vind t echt superknap dat je er direct actie op hebt ondernomen! en zoals al eerder gezegd: je moet eerst goed voor jezelf (kunnen) zorgen voordat je dat voor een ander kan doen! dus mocht je iets kwijt willen…je weet ons te vinden
en ontzettend veel succes voor de komende tijd!!!

liefs,
Rinske

[MamavanRico]

och meid toch wat heftig voor je! je hoeft je helemaal nergens schuldig over te voelen! dat is wel het eerste wat je je meteen uit je hoofd moet praten, want met een schuldgevoel kun je ook niks verwerken/oplossen. jij houdt zielsveel van je kinderen dat laat je wel merken, dat is toch juist supergoed? en dat je zelf aangaf dat je het even niet meer kunt, daar heb ik echt heeeeeeel veel respect voor! sommige vrouwen geven niks aan en storten in en is hun kind er de dupe van, jij hebt welliswaar nu even voor jezelf gekozen, maar diep van binnen zeer zeker ook voor je kindje, want je wil juist voorkomen dat het helemaal mis gaat.
Welke antideprssiva slik je?
en welke kalmeringspillen? heb er zelf ook heel lang moeten slikken dus weet ook wel waar ik over praat. niet zo zeer een depressie na bevalling maar wel voorheen. zorg dat je lekker uitrust, en het komt echt helemaal goed met jou ook al voel je dat misschien nu niet zo, je hebt 2 prachtige meiden op de wereld gezet, en daar doe je het uiteindelijk OOK voor. maar nu eerst aan jezelf denken, je mannetje zorgt goed voor Lisa dus maak je nu alleen maar druk om jezelf…en zelfs dat niet teveel dat is vermoeiend als je je verhaal kwijt wil kan dat hier altijd!
Dikke kus en rustig aan he!

<a href=“http://lilypie.com”>[img]http://lilypie.com/pic/090519/BqXx.jpg" alt=“Lilypie Eerste Verjaardag Pic” width=“100” height=“80” border=“0” />[img]http://m1.lilypie.com/2C2Tp2.png" alt=“Lilypie Eerste Verjaardag Ticker” border=“0” /></a>

Gewijzigd door - isa-schatje-isa op 12 Jun 2009 22:47:01

[Michele1]

Heel knap van je dat je dit besluit genomen hebt. Het is een heel moeilijke beslissing. Wat je al zegt je weet dat je van je meisje houd, maar je kan je niet binden nu. En voor je man en ouders is dit inderdaad ook niet makkelijk. Ik hoop dat je medicatie snel en goed aanslaat en dat je de juiste begeleiding krijgt zodat jij, je man en jullie meiden de boel goed op kunnen bouwen.

Groetjes,

Michèle

[mini-boy]

Heb kippevel… wat ben jij eerlijk zeg en dat in een open forum. Wat knap! Wat goed ook dat jullie nu gelijk stappen ondernemen. Wat voor beide situaties (jij en je dochter) beter is. Neem nu even je rust, voel je niet schuldig want dat belemmert je in je proces. Neem de tijd en praat. (ja kom ik weer aan met praten maar in mijn leven is dat wel het redmiddel voor alles geweest!).

Je houdt echt wel van je dochtertje, maar je situatie over hoe jij jezelf nu voelt belemmert het om dit te bewijzen. Groei rustig naar je dochtertje toe.

Heel veel sterkte voor jouw / je man en je kinderen…

Wil je niet tegen bekendes praten … lucht je hart hier! We luisteren naar je…

[yavahn]

Allereerst heel erg bedankt voor al jullie lieve reacties!! Ook nu ik mijn verhaal in mijn directe omgeving vertel, kom je er pas achter hoeveel vrouwen al eens een depressie hebben gehad en hoeveel er dus over mee kunnen praten!!

Vandaag een dagje rustig aan gedaan bij mijn ouders thuis… Nikki vindt het allemaal wel prachtig bij opa en oma samen met mama, dus das allemaal goed. Vanmiddag was het braderie bij ons op het dorp dus samen met papa en Lisa over de braderie gelopen en heb ook de wagen geduwd en haar even “geaaid” over d’r bolletje… ik was één brok zenuwen, maar ik heb het wel gedaan… en op zo’n braderie merk je dan toch dat al een hoop mensen er vanaf weten en je allerlei vragen gaan stellen… ik was gesloopt toen ik terug bij mijn ouders was en kreeg gelijk weer een paniekaanval… oxazepam ingenomen en heel even geslapen, waarna papa en Lisa ook kwamen eten bij mijn ouders en ons… ik wilde Lisa vasthouden, maar hield haar blijkbaar in de verkeerd houding en ze begon gelijk te brullen, mama dus in paniek gevlucht naar de wc… ze viel jammerend in de wagen in slaap, al een verschil, want normaal krijste ze d’r eigen in slaap… na het eten toch nog eens geprobeerd en een flesje gegeven en even gekroeld, ik kreeg zelfs een lachje!! Ik merk dat ze al meer ontspannen is en niet meer zoveel huilt, dat stelt mij al een hoop gerust. Maar ik weet dat mijn onrust nog lang niet weg is en ik langzaamaan steeds meer met haar wil gaan doen. Het is nu nog te vroeg voor hele dagen, maar ik ben er van overtuigd dat we er wel komen!!

[Michele1]

Neem je tijd. Dit is niet 123 over helaas. Gelukkig kon je wel genieten van het lachje en ben je blij dat ze makkelijker in slaap valt. Dat zijn goede tekenen voor een post partum depressie. De rest is langzaam aan opbouwen. Je zult zien dat naarmate de behandelingen bij Lisa aanslaan jij ook rustiger wordt omdat ze minder huilt. En als jij ontspannener wordt zal zij dat ook zijn. En beetje bij beetje groeien jullie naar elkaar toe dan. Heel veel sterkte.

Groetjes,

Michèle

[Mriek]

Klinkt als een voorzichtig beginnetje, fijn. Gewoon de tijd nemen, niets overhaasten, dan komt het allemaal wel weer goed. Het is ook een wisselwerking wat Michele ook zegt: jij wordt rustiger als Lisa rustiger is en daar wordt Lisa weer rustiger van.

Sterkte nog!

Groetjes!

[mamavantwan]

Succes, komt vast goed!!!
Je hoeft je niet schuldig te voelen, je kunt er niks aan doen. Puur een hormonale kwestie. Heb er zelf ook lichtelijk last van gehad.
Voelde mij net zoals jij, maar geen paniekaanvallen. Geukkig is het hier snel voorbij gegaan en geniet ik met volle tuigen van onze prachtige zoon!!!

Nogmaals succes

[Rinske]

wat fijn dat je toch even van d’r kon genieten.
neem idd geen overhaaste beslissingen, alles op z’n tijd! en over een tijdje (wanneer je jezelf ook weer helemaal goed voelt) heb je nog voldoende tijd om bij elkaar te zijn!
Durf ook nu alleen met je oudste dochter te genieten en je gelukkig te voelen, voel je ook daar zeker niet schuldig over! Ook dat is voor jezelf zorgen dus ook erg belangrijk!

liefs,
Rinske

[Marlala]

Meissie toch…
Dat geeft toch helemaal niet dat je even niet voor je kleintje wilt/kunt zorgen!!
Ik heb zelf ook een fikse depressie gehad en ben ook zo ongeveer van de vloer geraapt door de wijkverpleegkundige. Kon bijna niet meer ademhalen van het janken. Ook ik heb ruim 2 weken helemaal voor mezelf nodig gehad (ben toen ook nog net niet opgenomen), heel veel geslapen en manlief had toevallig net vakantie dus die kon bijna alles wel voor z’n rekening nemen.
Dan nog… na je rust ben je er nog niet.
Gelukkig heeft men jou wel zsm aan de anti depri gezet, dat heeft hier nog bijna een jaar geduurd!!!
Al met al was ik na een paar maanden met Citalopram er van af, maar jemig… ik wil 't nooit meer zo ver laten komen.

Meissie, 't komt echt helemaal goed, heel goed dat je hulp hebt gezocht (samen met je man) en neem even die tijd voor jezelf om weer je hoofd en alles op orde te krijgen.

Als jij weer goed voor jezelf kan zorgen (niet dat je jezelf verwaarloosde ofzo, maar puur geestelijk), dan kan je ook goed voor je kindertjes en huwelijk zorgen.

Jij eerst!!

Gr. Marla

[yavahn]

Hoi hoi,

ben ik weer… heb gemerkt dat ik zonder kalmeringstabletten (oxazepam) niet kan functioneren voorlopig… 2 á 3 halfjes op een dag gelukkig maar, maar ze helpen me de dag door… natuurlijk totdat de anti-depressiva aanslaan, dan hoop ik ze niet meer nodig te hebben… ik d8 dat het vanochtend goed ging… Nikki naar school gebracht, even met vriendinnen gepraat en vervolgens met veel zin naar huis. Chris was nog niet wakker, maar ik hoorde Lisa jammeren… afwas stond er nog dus ik denk die doe ik maar ff om wat te helpen… kat zijn voer/drinkbak verzorgd en tegen die tijd was Chris ook beneden met Lisa… even samen om boodschappen geweest en weer thuis, verschoond en de fles gegeven. Daarna naar bed en ze viel na 5 minuutjes mopperen (geen huilen!!) in slaap… ik Nikki opgehaald uit school en bij papa lekker een boterhammetje gegeten… toen kwam de inzinking… ik werd heel erg moe, ben bij mijn ouders op bed gaan liggen nadat ik Nikki op school had afgezet en toen ik wakker werd kreeg ik weer een paniekaanval… die oxazepam heb ik dus harder nodig dan ik denk!! Die weer een halve ingenomen en nu gaat het weer… wat vervelend om je zo afhankelijk te voelen van medicijnen voor je humeur… en afhankelijk van anderen die je dan opkalefateren…pfff misschien wil ik wel te veel te snel en is dit even de manier dat mijn lijf laat weten dat het er nog niet aan toe is… ik hou jullie op de hoogte…

Grtz Von

[Michele1]

Geef het allemaal zijn tijd. Heb je naast je man, ouders en ons ook een profesioneel om mee te praten?? En misschien helpt het voor jezelf om een dagboek bij te houden. Ik heb zelf terapie gehad en daar deed ik dat ook bij. Het heeft mij heel erg geholpen.

Maar hetbelangrijkste is dat je jezelf de tijd geeft. Accepteer je sitiuatie. Berust er niet in, maar dat doe je ook duidelijk niet, maar accepteer. Dat maakt het dragelijker en werkbaarder zeg maar. En dan zul je ook zien dat je heel misschien ook de medicatie minder nodig kan hebben.

Groetjes,

Michèle

[yavahn]

Hoi hoi,

daar ben ik weer… gisteren heeft de manueel therapeute eindelijk Lisa haar bovenste nekwervel kunnen mobiliseren!! Ze kan haar hoofdje nu goed beide kanten op draaien zonder pijn en valt ook wel eens zonder huilen in slaap! Ik ben nu overdag veel thuis en probeer zoveel mogelijk met haar te doen als ze wakker is. Vooral knuffelen vinden we toch allebei wel erg fijn nu merk ik! 's Avonds ga ik met Nikki toch nog in mijn ouderlijk huis slapen, want ik heb nog wel wat rust nodig na die drukke uren overdag. Mijn ouders zijn vanaf vanochtend op vakantie en ben allang blij dat ik gebruik mag maken van hun huis :D… al met al gaat het dus al een stuk beter… we zijn er nog niet, maar we zijn goed op weg!!

Grtz Von

[Michele1]

Rust doet wonderen. Ik heb geen post partum depressie, maar ik had er een moord voor gedaan om door te kunnen slapen hoor. Ik heb ook wel eens huilend beneden gestaan 's morgens gooiend en smijtend met alles omdat ik weer de halve nacht bezig was geweest met Morgan en pappa hoort nooit iets dus dat was erg frustrerend.

Neem inderdaad je tijd en je rust en zo te horen nemen jullie goede babystapjes op de goede weg.

Groetjes,

Michèle