Heel herkenbaar wat je schrijft over dat je bang bent dat andere kinderen haar kwetsen. Ik voel datzelfde met onze meiden. Dat komt voornamelijk door mijn voorgeschiedenis. Ik ben op de lagere school en een deel van de middelbare school heel erg gepest. Ik ben altijd heel bang geweest dat mijn kindjes ook zoiets zal overkomen.
Gelukkig wordt er nu op scholen veel meer aandacht aan besteed.
Ik moet ook heel erg mijn best doen om dat los te laten. Afgelopen dinsdag ging ik de oudste ophalen van haar eerste oefenochtend en ze was helemaal alleen aan het spelen. Dat breekt mijn hart want dan zie ik mezelf weer staan 30-35 jaar geleden. Maar aan de andere kant realiseer ik me dat kinderen van 4 jaar nou eenmaal vaak alleen spelen. Samen spelen leren ze pas echt goed als ze 4 of 5 jaar zijn. Dus ik kan mijn meisje op dat moment wel zielig vinden maar zelf heeft ze nergens last van. Ze heeft zich suf genoten. Dus zolang ze niet gepest wordt en alleen speelt op het schoolplein probeer ik dat maar gewoon te accepteren ook al kost me dat heel wat moeite.
Ze had aan een jongetje uit de klas gevraagd waarom hij een pleister op zijn wang had. Heeft hij geantwoord “Heb je niks mee te maken!”. Ook dat vind ik dan zo zielig voor haar. Ze is alleen maar belangstellend. Het liefst zou ik daar bij geweest zijn zodat ik er tussen had kunnen springen, maar eigenlijk is het alleen maar goed dat ik er niet altijd bij ben. Ik zou me dan veel onrustiger voelen dan nu, want het zal heus niet de laatste keer zijn dat ze zo’n opmerking krijgt.
We proberen onze kinderen normen, waarden en fatsoensregels mee te geven en te leren anderen te respecteren en vriendelijk te woord te staan. Ze weten dus hoe het hoort. Ik heb de oudste uitgelegd dat dat niet aardig was van dat jongetje en dat ik hoop dat zij wel vriendelijk antwoordt als iemand ooit eens aan haar vraagt waarom ze ergens een pleister heeft. Ze weet dus dat “Heb je niks mee te maken” (wat ze hier thuis nog nooit heeft horen zeggen) eigenlijk niet beleefd is.
Ik hoop ook dat ze van dit soort situaties leren om zichzelf niet kwetsbaar op te stellen waardoor ze uiteindelijk pispaaltje kunnen worden. Zodra het zover komt is het beter als mijn man daar actie op onderneemt richting school. Ik kan niet nuchter en neutraal blijven als ik over het pesten van mijn kinderen in gesprek zou moeten. Ben er veel te emotioneel in door wat ik zelf meegemaakt heb.
Dus ik herken je gevoel Miranda, ik zou ook het liefst altijd bij mijn kinderen zijn om ze tegen de buitenwereld te beschermen. Maar wat ben je dan eigenlijk een goede moeder, toch?!
Groetekes, Sje
