Partner geen interesse

[kartouche]

ik vroeg me af of jullie zich hierin herkennen

ons nell is 18 weken oud en in al die tijd heeft de papa er nog geen uur naar omgezien. hij vraagt niet om haar een flesje te geven of in bad of bed te doen. hij praat niet tegen haar of speelt er zelden mee. ik heb hem nog nooit een kusje zien geven aan haar. toen ze vorige week moest opgenomen worden in het ziekenhuis omdat ze een maag en darminfectie had, was hij gewoon aan het slapen op het ziekenhuisbed! als hij ons kwam bezoeken was hij ofwel naar tv aan het kijken ofwel aan het slapen in de zetel! als ik hem erover aanspreek dan zegt hij dat het niet waar is en dat ik aan het zagen ben. wat kan ik eraan doen?

[Mriek]

Nee, dat herken ik niet. Tuurlijk, in het begin is het onwennig en is het het makkelijkste om je ervan af te keren…maar dat is niet de manier. Je hebt toch samen voor een kindje gekozen, dus dat hij ook z’n aandeel levert lijkt me logisch.

Ik denk dat het goed is als je hem vraagt hoe hij het vindt dat jullie nu een kindje hebben. Is het wat hij ervan verwacht had of niet, etc. Probeer het niet op een aanvallende manier te doen (“jij bemoeit je nergens mee”), maar hou het bij jezelf. En dan duidelijk maken dat jij niet gelukkig bent met hoe het nu gaat en hoe jij het graag zou zien.

Heel eerlijk, vind het schandalig hoe je vriend zich opstelt. Hoe wil hij nu ooit een band met jullie kindje krijgen? Maar goed, dat is het oordeel. Nu op zoek naar de achterliggende oorzaak van z’n houding…

Succes!

Groetjes!

[Babyface]

Hoi Kartouche,

Toen ik mijn eerste kind kreeg, werd mijn vriend ineens heel erg afstandelijk. Hij deed afstand van ons alle twee. Ik zei in het begin er niks over, wilde even aankijken hoe het zich zou ontwikkelen, maar op een gegeven moment moest ik hem erop aanspreken, want het ging namelijk niet goed, en ja hoor, hij zat mij de hele tijd tegen te spreken, van het is niet waar, je liegt etc.

Na een serieus gesprek, kwam ik erachter dat het allemaal nieuw voor hem was, en hij tijd nodig heeft om te wennen aan het idee dat wij nu een baby in huis hebben. (niet dat hij echt veel is veranderd …) want nu hebben wij er twee, maar hij laat nu zien dat hij kan helpen!

Even naar jou nu…

Misschien is het beter in plaats van hem erop aan te spreken je hem zou kunnen vragen, of hem iets dwars zit. Zo ja, wat zit hem dwars. Ik vind het heel belangrijk dat je open kunt zijn in een relatie, dus alles wat je dwars zit het tegen je partner te vertellen…

Vraag hem hoe hij het maakt op dit moment. Ik weet niet of dit jullie eerste kind is. Want meestal is het zo met vaders, dat als er een pasgeboren baby in huis is, zij dan ineens afstand nemen. Ik wil niet zeggen dat dit met iedereen gebeurt.

Maar goed, ik hoop dat je hier iets aan hebt… en ik hoop dat je er snel achter komt wat hem dwars zit. Ik wens je heel veel succes toe!

Groetjes,

Gewijzigd door - Babyface op 13 Jun 2009 13:38:24

Gewijzigd door - Babyface op 13 Jun 2009 13:39:26

[Jolan]

Hmmm moeilijk hoor.
Hier een pappa die voor de geboorte al aangaf de kindjes in het begin niet vast te willen houden en in het begin geen luier te verschonen en de kindjes nooit in bad te doen.
Hij vond het gewoon doodeng om zo’n klein kindje vast te houden en te verschonen. Hij doet ze om prive-redenen niet in bad en ik kan dit ook wel begrijpen.
Tcoh heb ik hem over weten te halen om de kindjes vast te houden. Gewoon rustig zitten met een voedingskussen en 1 kindje in zijn armen leggen en dat al binnen 2 uur na de geboorte! (ik was zo trots op mijn mannetje!).
Daarna moest hij soms wel eens even iets doen, omdat ik nog niet sterk genoeg was na de keizersnee en hij het dus over moest nemen van mij.

Misschien moet je hem indd eens vragen stellen zonder hem iets te verwijten en/of aan te vallen. Ook kun je hem proberen aan te zetten om toch iets met de kleine te doen. Vraag eens of hij het kind uit bed wilt halen, de luier wilt verschonen, de fles wilt geven ect. Dan vraag je het in de trant van; zou jij Nell even de fles willen geven, dan kan ik ondertussen even douchen.
Als hij zich geen raad weet of niet weet hoe hij het moet doen dan leg je heel neutraal uit wat hij moet doen; je pakt Nell bij je op de arm en geeft haar op deze manier (dan doe je het voor) de fles. Als ze de fles op heeft houd je haar tegen je aan en klop je zachtjes op haar rug totdat ze boertjes laat, daarna kun je nog even met haar knuffelen en in de box leggen.
Hij zal een steuntje nodig hebben, hij zal het ook moeten leren.

Mannen willen nog wel eens denken dat zij niet meer meetellen zodra er een kindje geboren is en zien het kindje min of meer als een bedreiging. En daarbij; in baby is doodeng! Het huild alleen ipv praten, het is klein en als je het te hard vastpakt kan het breken of de baby valt zomaar ineens uit je handen!

<img src=“http://lilypie.com/pic/090607/Aj9q.jpg” alt=“Lilypie 6 - 18 Pic” width=“100” height=“80” " border=0>

[MamavanRico]

ik herken het ook niet echt, ja mn vriend heeft wel momenten dat hij zegt: ik moet er even uit. en laat soms tevaak iets aan mij over. maar goed dat is zijn “probleem” die hij zelf moet oplossen. Hij kan moeilijk rust vinden sinds zijn vader is overleden en heeft dan soms wat meer tijd voor zichzelf nodig waardoor hij mij soms vergeet.
Verder is hij een super papa en speelt heel veel met Rico. ook verschoont hij m regelmatig en legt m te bed en poetst altijd zn tandjes want ik doe daar niet meer aan (tandjes poetsen) na de zoveelste strijd met rico en de tandenborstel.
het enigste wat hij eigenlijk niet doet is zn fles geven tenzij ik ga fitnessen.
maar van het geen flesje geven hebben heel veel mannen last hoor.
maargoed daar heb je nu niks aan.

ik zou niet weten wat ik zou moeten als wat jij verteld hier aan de hand was.
Ik zou hem een brief schrijven met daarin hoe jij je voelt een brief komt vaak “gevoeliger” aan dan het zo te zeggen. schrijf gewoon alles op wat je in je hart hebt, en het belangrijkste: geef er een gevoelige snaar aan, dat helpt meestal wel, om door een stugge schedel door te dringen (geen zorgen daar hebben meer mannen last van)
verder ben ik het helemaal met Mriek eens, alleen zou ik het opschrijven ipv zo vragen want dat heeft vaak toch geen nut en 9 van de 10 x wordt je dan toch onderbroken of ze luisteren niet eens geboeit, een brief lezen is toch weer wat anders en meestal lezen ze die wel.
ga vooral geen verwijten maken, want dan denk ik dat hij helemaal zoiets heeft van “zoek het maar uit”.
laat je iets weten?

[Michele1]

Hier een pappa die het ook heel eng vond maar wel moest omdat ik niet makkelijk bewegen kon na de keizersnee. Daarna een periode dat ik vond dat ie te weinig deed en daar heb ik hem toen op aangeproken. Niet van jij moet en zo. Maar van schat kan zijn dat ik me vergis maar het lijk wel of jij. Hij was bang dat ik het niet wilde. Ik was best bezitterig als het ging om Morgan. Dat was ook wel een beetje zo. Ik heb dus meer los moeten laten hij meer initiatief moeten nemen. Op de nachten na gaat dat heel goed nu. 's nachts hoort hij alleen echt niks helaas.
Wij hebben dus ook beide moeten leren om ouders te zijn.

Al moet ik wel zeggen zo horkerig als jou man doet heeft hij nooit gedaan. Hij had wel interesse in haar en zo.

Groetjes,

Michèle

[kartouche]

bedankt voor jullie lieve reacties. ik heb ook enorm schrik om hem met haar alleen te laten. een vriendin zei tegen mij ga gewoon eens weg en stel hem voor het feit dat hij harr alleer moet verzorgen, maar dat durf ik zeker niet. zeker omdat ik weet dat hij haar alleen durft te laten liggen op het verzorgingskussen en dan iets anders gaat doen. ik heb schrik naar huis te komen en mijn kleintje in paniek aan te treffen plus hij heeft totaal geen benul van haar dagshema, wat wanneer gebeurt enz want hij vraagt er ook niet achter. straks komt hij naar huis geeft mij misschien een kus, rommelt wat in de keuken (allerlei zaken waarvan ik het nut niet van inzie, of dingen die best kunnen wachten totdat ze slaapt) zet zijn pc aan en dat was het dan. nell moet dan nog in bad nog aerosol krijgen voor verkoudheid en dan flesje en gaan slapen. ook als we aan het eten zijn en ze wordt wakker dan vindt hij zijn eten belangrijker dan eens te gaan kijken wat er met haar scheelt. ik ken ondertussen de “verschillende” huiltjes dus ik weet wanneer ze me “echt” nodig heeft dus soms laat ik haar gewoon wat neuten en dan zegt hij tegen mij allez moet ge niet eens gaan zien? hij snapt niet dat nell nu voor ons komt hij wil precies niet inzien dat hij zijn egoïsme opzijn moet schuiven en als ik het er dan eens kan over hebben met hem dan doet hij een paar dagen moeite omdat ik het hem heb gezegd maar ik zou zo graag hebben dat het eens vanuit zichzelf komt, dat hij eens een initiatief neemt. ik heb het deze week ook extra moeilijk omdat hij vaderdag is morgen en mijn papa 11 juni verjaarde, maar hij is enkele maanden geleden gestorven. ik heb hem al gevraagd of hij nell eigenlijk wel wou, hoewel we daar voor de zwangerschap duidelijk over hebben gepraat, maar dan krijg ik maar een koele reactie, van je weet dat toch of zoiets

[gidget]

bah dat lijkt me heel erg balen,
Doet jullie relatie ook geen goed, laat staan de relatie met zijn kleintje.
Hier is papa “oostindisch” betrokken = betrokken op de momenten die hij graag wil! hihi. Hij vraagt wel (tot vervlens aan toe) hoe heeft ze geslapen? van hoelaat tot hoelaat, hoeveel heeft ze wanneer gegeten en gedronken… Maar ik ben blij dat hij geinteresseerd is en een echte band met haar heeft. HIj vindt het heerlijk om een dagje alleen met haar te zijn!

succes, zou er zeker over praten, want op deze manier bouwt hij geen band met Nell op, en jullie relatie gaat daar ook aan kapot! optijd iets doen, voordat het te laat is!!

Succes Gidget

[Asje]

Gelukkig herken ik ons niet in je verhaal, hier een zeer betrokken papa vanaf dag 1 hoe eng hij onze kleine kwetsbare wondertjes ook vond.
Wat doet hij als je tijdens het eten eens niet gaat kijken bij de kleine Nell bv ? Gaat hij zelf kijken als jij niet zou gaan ?

Als je je eerste kindje krijgt, verandert er veel. Je vrouw is niet alleen maar je vrouw, maar ineens ook de mama van je kindje bv. Kindje komt op de eerste plaats heeft veel tijd van je nodig en is zo klein en kwetsbaar. Allemaal dingen die heel erg wennen zijn. Hoe klaar je ook denkt te zijn om een kindje op deze wereld te zetten, het overkomt je toch als bliksem bij heldere hemel als de kleine er eenmaal is.
Alhoewel het logisch is, neemt dit echter niet weg dat je er samen voor de kleine moet zijn en voor elkaar. Hij is de papa en zal wel moeten want een kindje, hoe klein dan ook heeft, als het kan, een papa nodig. Wellicht is hij onzeker en bang om het fout te doen bij dit kleine kwetsbare wonder maar hier moet hij dan wel over praten want nu weet je domweg niet wat de oorzaak van zijn gedrag is. Kijk, als je weet dat hij het eng vind dan kun je het hem wel leren he, maar dan moet je wel eerst weten dat dat het is. Dus het lijkt me nu van allereerste belang dat je achterhaalt wat er aan de hand is, dan kun je er samen ook iets aan doen. En door dit eerste probleem binnen de nieuwe gezinssamenstelling aan te pakken, versterkt zijn vertrouwen ook wellicht dat alles ook als gezin zijnde met een kleine hummel erbij in de hoofdrol, toch als vanouds opgelost kan worden en hij als papa net zo goed niet vergeten word. Er bestaat een site voor jonge vaders, daar stuur ik je wel even de link van. Hier kun je lezen hoe het voor veel mannen is om vader te worden, misschien dat je er iets aan hebt. Maaarrrrr ga niet gissen, belangrijk blijft dat hij zelf aangeeft waarom hij zo doet zoals hij doet zodat je ook weet waar je nu precies voor moet gaan staan samen.

Heel veel succes en ik stuur je nu meteen de link door.

Elke minuut die je je druk maakt om je verleden gaat af van je toekomst!

[jojootje]

hoi
allereerst ik heb hier hetzelfde probleem grotendeels. toen de eerste geboren werd hield hij hem wel vast, maar de rest deed ik. inmiddels hebben we twee kleine kindjes en hij toont alleen interesse wanneer hij echt moet of zin heeft. het kan verschrikkelijk zwaar zijn, want je wilt dat je kinderen ook een band met hun vader krijgen. vooral s morgens ligt zijn bed erg lekker en hebben we s avonds afspraken gemaakt, s morgens krijg ik hem er niet uit en draait hij zich lekker om terwijl ik voor 2 kleine kindjes kan zorgen.
ook als een van de kinderen wakker wordt blijft hij gewoon zitten en als ik vraag goh zou jij even bij ze willen kijken krijg ik een zucht en zal moeten he.
vooral omdat onze dochter nog s nachts komt, zou t fijn zijn dat als hij thuis is mij zou helpen, zodat ik ook eens kan blijven liggen, maar dat kost zoveel energie schijnbaar voor hem dat ik t maar doe.
op den duur is t vanzelfsprekend dat jij alles doet en raak je in een sleur.
wat belangrijk is goed praten met elkaar en de reden van t afstand nemen te vinden. want inderdaad je hebt samen voor de kinderen gekozen.
vorige week barstte bij mij de bom. onze dochter slaapt overdag niet zo goed en ik was zo moe en op dat alles eruit kwam. we hebben nu heel duidelijke afspraken gemaakt. en ben zelfs om boodschappen geweest terwijl hij op de kinderen paste. vond t doodeng, maar dacht t is maar een uurtje. en hij heeft zich prima gered. ik zou t gewoon toch eens proberen al ga je maar even douchen, hij zal wel moeten dan. het is jullie kindje en je moet er samen voor zorgen. moet wel zeggen dat mijn man t leuker vind om met ons zoontje bezig te zijn, omdat die nu anderhalf is en hij dat gewoon wat minder eng vind als zo een kleine baby. ik heb soms ook t idee dat mijn man de makkelijkste weg kiest en soms gewoon egoïstisch is. ik weet echt hoe je je voelt en duidelijke afspraken maken moet helpen, veel praten. anders komt er een kloof in jullie relatie.
snap dat t erg vermoeiend is

groetjes jolanda

[femke_kailani]

ik kan je wel begrijpen het is hier bijna hetzelfde gegaan…
in het begin meteen haar vasthouden daarna thuis ging hij vanalles doen wat niet met ons temaken had boodschappen even dit en dat als hij maar weg was…
toen de kraamzorg weg was heb ik nog 2weken geromelt om borstvoeding te geven maar dat ging echt niet en ben toen moetten overgaan op de fles… ik dacht papa zou het toch geweldig moetten vinden om je dochter dan een flesje te kunnen geven nee dat hoeft niet in bad nee ook niet deed hij helemaal nix meer…aleen maar weg gaan.
ik heb ook veel met hem gesproken gevraagt wat er was hoe hij het vond ma was allemaal te klein huilde aleen maar ( ze huilde bijna niet )
raar om opeens met z’n 3e te zijn heb hem ook nooit aleen durven laten!!
ik ben toen een keer met z’n moeder even na de winkel gegaan (halfuurtje)
ze zij laat hem maar heel even aleen k had het warm koud me hart sloeg 3xover toen na 10 min telefoon ging… huilen schreewen en hij zijde eerst paar min nix had aleen de telefoon naast haar gehouden ‘‘wat moet ik nou doen?’’ ik was helemaal overstuur en wou per direct terug na huis! toen hebben we heel lang gesproken alles gezecht wat me dwars zat wat ik niet begreep en wat hij er van vond …
het gaat langzaam beter moet hem veel nog vragen of zeggen vanzelf komt het niet kleren moet ik klaar leggen in bad doen doet hij nog steets niet en hapjes waar we sins kort mee zijn begonen vergeet hij ook wel heel graag luier moet hij wel want ben sins 1week weer begonnen met werken…
en dus wel een antal keer de telefoon gaat moet vragen wat hij nu moet doen of waneer ze na bed gaat ik merk wel echt een groot verschil nu hij wel moet!!
hij begint ook met haar te vertellen of eens een knuffel heel lief om te zien hoop dat dit vaker gaat gebeuren…

dus een tip PRATEN!!!
en het is heel moeilijk maar hem gewoon eens aleen met haar laten alles zeggen of opschrijven wat hij moet doen! al is het in het begin maar een halfuurtje steets beete langer…zo heb ik het ook gedaan maja iedereen is anders!! en het is niet makelijk

heel veel suces !!
hoop dat alles goed komt

[mamavantwan]

Hoi,

Ik herken het (gelukkig) niet. Mijn man is vanaf het begin er betrokken geweest met onze zoon. Hij verschuint luiers (zelfs de poepluiers), geeft flesjes en als er wat bijzonders is, wil hij er alles over weten. Hij is zelfs een keer meegeweest naar het CB. Hij kan ook heerlijk spelen met onze zoon, knuffelt er flink op los en we doen het na bed brengen 50-50.
Echt jammer dat dat bij jou niet is, maar misschien weet je man niet zoveel raad met zo’n heel kleintje en vindt hij het griezelig???
Hoop dat er snel wat verandering inkomt.
Succes.

Groetjes tamara

[Rinske]

pfoe nou hier het zelfde idee als Wil hoor! ik zou zeker met een paar dagen al een confrontatie zijn aangegaan. hier is het gelukkig ook niet herkenbaar, Daan is al vanaf dag 1 betrokken met de kleine meid. tuurlijk snapte hij t niet altijd hoe t nou toch kwam dat ik aan het eind van de dag afgepeigerd was. maar nu is hij afgelopen week een paar dagen thuis geweest en hebben we de taken een beetje verdeeld (was wel erg lekker voor mij) maar hij merkte hierdoor gelijk dat t toch wel erg veel werk is en dat het toch behoorlijk wat energie en tijd vergt zo’n hele dag met d’r bezig te zijn en dan ook nog de rest van je taken willen doen. met dag 2 (van afgelopen week ) hoefde ik al niks meer te vragen, dus er kan gelukkig ook wel is iets snel doordringen hiervoor deed tie t ook wel hoor maar moest ik er wel om vragen, maar dan deed tie t ook wel zonder gezucht en gesteun!

ik zou als ik jullie was hier echt duidelijk over praten. idd zoals eerder ook al gezegd niet gelijk aanvallen, maar wel even duidelijk vragen wat de reden hiervan kan zijn!

liefs,
Rinske

[Michele1]

Ik heb nog eens na zitten denken over jou man en waarom het me zo bekend voor kwam, maar ik hoorde mijn moeder over de vader van mijn broertje. Het was even graven want het is ook al zo’n 20 jaar geleden. Mijn moeder was 36 toen ze mijn broertje kreeg. Zij had nooit gedacht dat ze nog een tweede zou krijgen, maar mijn ex stiefvader wilde per se nog een kind en ze was al 35 dus het was nu of nooit. Dus mijn broertje werd geboren. Zijn vader helemaal blij want nu had ie een zoon en een dochter (uit een eerder huwelijk, niet ik). Maar naarmate de dagen vorderde en mijn broertje 's nachts vrij veel kwam en mijn moeder moe was en niet zoveel tijd had voor hem was het toch allemaal niet zo leuk meer. Hij vond het maar niks en keek nooit naar hem om en als mijn moeder dat wel deed was ze een tr*t en moest ze niet zoveel aandacht aan dat joch geven. Laat maar huilen was het dan we zitten nu te eten en dat is mijn tijd. Op een gegeven moment kwam het hoge woord eruit. Hij was jaloers en de baby nam zijn tijd met mijn moeder in beslag. Hij heeft ook nooit echt omgekeken naar mijn broertje. Als mijn moeder door moest werken om dingen af te krijgen (ze heeft altijd een eigen atelier gehad) dan zorgde ik voor hem want mijn stiefzusje hoorde hem niet zo diep sliep ze en zijn vader wilde hem niet horen. Mijn moeder heeft het altijd maar een beetje zo gelaten. Mijn enige verwijt is waarom ze niet eerder geschieden is van hem. Er speelde wel meer dan alleen dit. Wat ik er ook mee wil zeggen zou jalousie niet mee kunnen spelen. Ik bedoel de heren waren altijd wel onze nr 1 en nu niet meer en niet elke man kan of wil daar mee om gaan.

Groetjes,

Michèle

[Marlala]

Het enige wat ik kan bedenken is eigenlijk al door mijn voorgangsters gezegd:

mannen vinden het veelal “eng” omdat het onbekend is, fragiel, en (ik citeer mijn man): “je kan er nog zo weinig mee”. Een peuter is al veel leuker, communicatiever, loopt overal heen en is vreselijk nieuwsgierig.
Mijn man is ook minder betrokken bij mijn dochtertje (hij voed haar wel, verschoont haar wel, en troost haar ook, maar lang niet zo veel en niet op zo’n manier als ik 't graag zou zien), dan bij ons zoontje. Sja, die kan al veel meer natuurlijk, daar kan je leuk mee spelen.

Maar belangrijk is wel idd, dat je laat zien hoe het moet, vraag hem of hij wil helpen met het badje, of met de verschoning, of wat dan ook. Aankleden vinden ze vaak niet zo tof, want 't is zo pietepeuterig klein; ze zijn bang iets te breken en zo’n wurmpje werkt natuurlijk niet echt mee met die spartelende armpjes en beentjes! Laat zien hoe jij dat doet, je hebt er vast handige trucjes voor geleerd inmiddels!
Laat hem desnoods er gewoon bij staan kijken, gewoon erbij zijn is ook al heel veel!

Sterkte ermee!

[Michele1]

Dat aankleden vinden ze zeker eng. morgan lag bij mij op de kamer en de had gepoept en Mervin moest haar verschonen. De eerst keer. Ze was 2 dagen oud. Hij heeft er een half uur over gedaan en het zweet liep over zijn rug. Inmiddels is hij er volleerd in. In het begin zei hij nog wel eens die jij het maar, jij bent daar sneller in. Tot ik zoiets had van ja dag wordt jij er ook maar ‘snel’ in. Alleen der tas inpakken als we weggaan is op de een of andere manier nog steeds mijn taak.

Groetjes,

Michèle

[Asje]

Als het goed is moet het ook de taak van zowel ziekenhuis als ook kraamhulp ( hier dan he ) zijn dat ook je man die eerste dagen bij betrokken werd. Is dit niet gedaan of deed hij toen al niet mee ?

Elke minuut die je je druk maakt om je verleden gaat af van je toekomst!

[Linette1]

Wat rot voor je, ik kan me voorstellen dat je erg verdrietig van wordt
Ik zou goed met je man in gesprek gaan en eerlijk maar tactisch je gevoelens uitleggen. Ik heb gelukkig een vriend die erg betrokken is bij Minke en (bijna) alles kan wat ik ook kan ( natuurlijk vind ik wel dat ik het net allemaal wat beter kan ). Ik moet zeggen dat dat hier ook niet vanzelf ging. Ik moest Gijs ook vaak "aansporen"om de luier te verschonen de eerste maanden, etc, etc, zeker toen ik nog verlof had, maar ik denk dat het bij mannen wat langer de tijd nodig heeft om in hun systeem te krijgen ofzo. Voordat ze "uit zichzelf"gaan zorgen. Ik hoop dat je een oplossing kan vinden met je man. Het kan niet zo zijn dat hij niet zijn verantwoordelijkheden neemt! Dat is niet goed voor jullie relatie en zeker niet voor zijn relatie met jullie kindje. Meid heel veel succes!
groetjes!

[kartouche]

quote:

---

Als het goed is moet het ook de taak van zowel ziekenhuis als ook kraamhulp ( hier dan he ) zijn dat ook je man die eerste dagen bij betrokken werd. Is dit niet gedaan of deed hij toen al niet mee ?

Elke minuut die je je druk maakt om je verleden gaat af van je toekomst!

---

inderdaad hij deed toen ook al nietmee. dater volk kwam en champagne gedronken moest worden daa was hij wel voor te vinden

[Michele1]

Rare vraag misschien, maar als er andere bij zijn is hij dan ook zo?? Of is het alleen maar als jullie zo zijn. En zo ja wordt ie er dan niet op aangesproken door andere?? Die moeten dit dan toch ook zien???

Groetjes,

Michèle