Onzekere moeder

[Saro]

Hoi meiden,

Even een berichtje van een nogal onzekere moeder! Af en toe weet ik gewoon even niet goed wat ik moet doen…

Mijn lieve knul is niet altijd even makkelijk. Dat geeft natuurlijk helemaal niet, want hij is nog maar een klein knulletje van bijna 10 weken, maar toch heb ik er af en toe wel moeite mee. hij komt erg moeilijk inslaap. Dit gaat altijd gepaard met huilen (de ene keer wat minder als de andere keer). We hebben heb ingebakerd en daar wordt hij wel wat rustiger van. Maar de laatste tijd heb ik toch het gevoel dat hij wat onrustiger is. Vandaag helaas ook een rottige dag. Veel huilen en niet willen slapen. Terwijl het gister weer super goed is gegaan. Hij heeft zelfs ergens anders goed geslapen.

ik probeer dan ook zo rustig mogelijk te blijven, maar dit lukt me toch niet. Voor mijn partner nogal frustrerend, want die snapt niet waarom ik zo onrustig ben. Als ik om me heen kijk lijkt het wel of iedereen het allemaal goed doet als moeder. Terwijl ik mezelf er echt op betrap dat ik het af en toe echt heel moeilijk vind. En hierdoor ook erg moeilijk mijn ritme terug kan vinden. Kan met mijn gedachten alleen bij mijn knulletje zijn…kan daar echt zo verdrietig om worden. Ik wil er zo graag van genieten, maar waarom lukt dat me nou niet…

Sorry voor mijn “gezeur”, ik denk dat jullie hier vrij weinig mee kunnen hoor, maar soms moet je het even kwijt…

[Michele1]

Ik snap je helemaal. Mijn dochter heeft kiss gehad en de eerste 8 weken was het geen huilbaby maar een baby die huilde. Bij het aan en uitkleden, bij het inslapen, terwijl ze sliep, noem maar op en ze huilde. En ze spuugde ook veel. Ze had altijd een slab om zeg maar. Omdat het cb maar tegen mij zij dat het erbij hoorde werd ik steeds onzekerder. Ook was ik heel moe dus dat werkte ook niet mee. Ik werd heel onzeker ook. Gelukkig constateerde de enige normale arts op het cb dat er inderdaad wat mis was en het is opgelost. Begrijp me niet verkeerd hoor ik ga er niet vanuit dat jou zoontje kiss heeft, wil er alleen mee aangeven dat ik daardoor je onzekerheid begrijp. Maar leer van je eigen instinct uit te gaan dat is toch het beste.

Groetjes,

Michèle

[christa_mama_van_ja1]

Hoi Saro,
Ik vind het juist heel goed van je dat je hier op het forum over je onzekerheid schrijft. Ik herken het heel erg van toen mijn zoontje nog erg klein was. Het is belangrijk om je gevoel bespreekbaar te maken, bij iemand die je goed kent of iemand van het CB.
Ik was ook extreem onzeker, en ook heel erg moe door een onwijs laag ijzergehalte. Door een alerte verpleegkundige van het CB heb ik extra begeleiding gekregen ( voor mijzelf, want ik had een “makkelijke” baby) en kon een postnatale depressie vroegtijdig behandeld worden waardoor ik me snel weer beter voelde.

Niet dat ik nu wil zeggen dat dit bij jou ook het geval is, maar ik herken veel in je verhaal, en hoop dat je er met iemand over kan praten! De roze wolk is er niet continu hoor…het moederschap brengt ook heel andere dingen met zich mee!

Groetjes van Christa

[Saro]

Bedankt voor jullie reacties! Dat doet me goed en heb af en toe behoefte aan wat support van mensen die het gevoel kunnen begrijpen. Mijn vriend doet echt wel zijn best hoor, maar hij snapt niet wat ik voel en weet daardoor ook niet goed wat hij met mij aan moet (snap ik ook erg goed!). Ik ben redelijk perfectionistisch en hou ervan om de touwtjes in handen te hebben…nou dat heb je met een kleintje totaal niet.

Ik had het gevoel dat ik nu na 2 maanden het weleens onder de knie zou moeten hebben en dat mijn knulletje wel wat rustiger zou zijn al. ja ja ik wil natuurlijk dat het allemaal perfect gaat…snap natuurlijk ook wel dat dit niet gaat en dat het bij niemand perfect gaat…als ik een beetje relativeer dan snap ik mezelf eigenlijk ook niet altijd & zie ik ook wel in dat het nog veel erger kan. Mijn kindje is gezond, hij huilt echt niet de hele dag en kan ook af en toe zo vrolijk en lief zijn, dus wat klaag ik nou. Maar dan gebeurt er weer wat en kan ik weer over mijn toeren zijn.

Nou ja…erover schrijven lucht al wat op. Inderdaad prettig op aan zo’n forum mee te doen. Ga nu ook maar even een hapje eten, want dat is er ook een beetje bij ingeschoten. Mijn kleintje is net een paar minuten stil…duim duim dat hij nu even lekker gaat slapen. Kunnen papa en mama ook weer even bijtanken.

[Michele1]

Klinkt raar, maar waar ik ook heel onzeker van werd?? Het thuiszitten. Alles en idereen werkte dus ik was de hele dag alleen met Morgan en dan kwam Mervin thuis en dan duwde ik haar echt in zijn armen van hier neem maar ik wil niet meer. Toen Morgan behandeld was werd dat wel minder en ik werd ook weer mobieler dus dat scheelde ook. Maar ik heb toen echt een vriendin gebeld en gevraagd of ze me kom komen halen met Morgan (zij zat in de ziektewet overspannen) want ik moest eruit. Volwassenen spreken over meer dan alleen luiers. Gewoon even weer mens zijn in plaats van alleen moeder. En tuurlijk Morgan ging mee, maar ik was er even uit.

Groetjes,

Michèle

[Saro]

Ja inderdaad. ik zit ook bijna de hele dag thuis en kan soms wel eens de uren af tellen wanneer mijn vriend thuis komt. Ik wandel wel af en toe met hem, maar omdat ik ook zo bezig ben met rust en regelmaat wil ik ook niet teveel met hem op pad. Eigenlijk heel stom, want ik heb genoeg vriendinnen om me heen die net een kleintje hebben. Het is gewoon een fase waar ik waarschijnlijk doorheen moet en het is ook iets wat ik zelf echt moet veranderen. Bestaat er niet een soort pilletje voor, haha

[XXwendyXX]

is heel normaal hoor ik zat de eerste periode er ook heel erg doorheen ben toen verplicht door me man hoe moe ik ook was om met een paar vriendinnen van mij lekker uit eten te gaan even weg zonder kind even zelf kunnen bepalen wanneer ik iets deed zonder rekening te hoeven houden met die kleine.
ik voelde me daar ook schuldig over d8 moet tog alleen maar happy zijn en het heerlijk vinden zo’n wonder en dat voel en vind je ook maar er gebeurd zoveel in zo’n korte tijd dat je jezelf vergeet
je noemt zelf al het voorbeeld ow ik moet nog even eten is er bij ingeschoten
het word makkelijker maar dat duurt gewoon even die kleine van mij is nu 4maanden en zelfs nu heb ik dat onzekere gevoel nog wel eens en dan denk ik wat is er nou vertel het nou want ik weet het niet en dat gevoel van onmacht is het ergste wat je als moeder kunt voelen maar heel normaal je kindje groeit en jij groeit als moeder zijnde met hem mee.
ik ben filiaalmanager dus had ook altijd de controle en miste dat ook heel erg nu na een half jaar thuiszitten ga ik weer lekker aan het werk en vind het heerlijk om gewoon ook weer mezelf te zijn naast het moederschap en dan kom je erachter dat het goed te combineren is.
en ik ging gewoon elke dag met die kleine rond een vaste tijd met hem wandelen naar de stad dan lag hij lekker te slapen en kon ik rustig me broodje met een lekkere kop koffie opeten
neem ook de tijd voor jezelf om te ontspannen regel een keertje oppas of ga in het weekend lekker keertje weg niks om je schuldig om te voelen maar je voelt je daarna weer wat meer mens en niet blijven doorlopen terwijl je voelt dat het niet meer gaat
hoop dat je er wat aan hebt

groetjes wendy

[Saro]

Wendy, dank je wel voor je berichtje (andere meiden natuurlijk ook, maar dat had ik al in een eerder bericht geschreven
)

Soms moet je inderdaad even afstand nemen om even wat energie op te laden. Wil ook proberen om gewoon 1 keer per dag lekker met hem naar buiten te gaan. Ben ik er zelf ook even uit en een frisse neus voor hem is ook goed. Soms ben ik alleen zo bezig (eigenlijk met helemaal niets) dat ik de tijd niet vind om naar buiten te gaan. Of hij heeft zo gehuild en dan wil ik hem het liefst in zijn bedje laten slapen.

Maar goed lekker naar buiten, wandelen of bij een vriendin langs. En proberen een beetje mijn normale leventje weer op te pakken. Ik begin in maart weer met werken en mijn zoontje gaat dan ook 2 dagen naar het KDV. ik hoor ook van andere kanten dat je vanaf dat moment echt pas je ritme weer een beetje terug krijgt en dat moet dan natuurlijk ook wel, want het normale leven is dan weer begonnen

[Mriek]

Meid, heeeel herkenbaar. Hier ook een controlfreak die er in het begin weinig aan vond. Ik weet het, klinkt hard maar ben wel eerlijk. Ik dacht: waar ben ik aan begonnen en is dit het nou? Ik was alleen maar moe en onzeker, terwijl Erik niet echt een moeilijke baby was of is. Ik had het gevoel dat ik een blind-date had met iemand die niet kon praten. Dus zoek maar uit wie die kleine man is, maar daarbij mag hij niet praten. Jemig, wat moeilijk! Ik telde de uren ook hoor, tot m’n vriend thuis kwam. Ik ging wel regelmatig met hem leuke dingen doen en dan ging Erik naar m’n ouders of schoonouders, vanaf dat Erik zes weken was deden we dit al. Even bijtanken.

Nu is Erik zeven maanden (ruim) en vind ik het eigenlijk alleen maar leuk. Rond dat hij vier maanden was en we echt een ritme te pakken hadden vond ik het steeds leuker worden. Echt, de kunst is om je over te geven en niets te willen plannen. Als je dat kunt, dan word je al een stuk relaxter.

Maar je bent helemaal niet raar, ik denk dat de meeste moeders dit in het begin hebben (ook onder invloed nog van hormonen, bevalling, etc.). Neem je tijd en lucht je hart bij ons! Het wordt met de tijd leuker, gewoon elke dag is er eentje moet je maar denken.

Groetjes!

[Saro]

Mriek, wil inderdaad binnenkort is lekker met mijn vriend uiteten ofzo. Vind het alleen nog lastig om iemand op de kleine te laten oppassen. Hij is best een moeilijke (in)slaper en dat vind ik dan vervelend voor iemand anders.
Maar goed, dat moet ik gewoon een keer doen om te ervaren hoe dat gaat natuurlijk. En uiteindelijk hebben opa en oma ook kinderen groot gebracht, dus weten er vast wel wat vanaf

[Mriek]

Zo moet je maar denken, haha. Maar het is zeker niet makkelijk, dat weet ik. Je moet maar zo denken: die kleine slaapt toch slecht in, of jij of zij erbij zijn. En als jij er níet bij bent, heb je tenminste even een leuke bijtankavond en kan je er daarna weer volop tegenaan.

Hoe heet je zoontje eigenlijk?

Groetjes!

[Saro]

Mijn kleine man heet Dani

[Mriek]

Mooie naam. Veel succes met je kleine man!

[Saro]

Dank je wel! En we zullen elkaar nog wel regelmatig spreken op het forum

[Mriek]

Dat denk ik ook wel…

[Michele1]

Ik heb wel eens in het begin toen morgan net geboren was gezegd dat baby’s niet leuk zijn. Ik kreeg meteen verwijten, maar baby’s zijn niet leuk als ze net geboren zijn. Ze zijn lief en schattig en aandoenlijk, maar niet leuk. Ze houden je uit je slaapt, ze poepen, plassen en eten en ze kunnen niks. Daar moet je mee om leren gaan en als je dat goed gaat dan worden ze leuk. Dan weet jij dat je naast moeder ook vrouw bent en dat er een leven naast je kind is en je kind kan steeds meer zelf en wordt steeds interactiever. Ik geniet nu zoveel van me meissie. Maar het begin was moeilijk. Ik heb wel meer geduld gekregen nu in een kind heb,

Groetjes,

Michèle

[Mriek]

Baby’s zijn egoïstische dramkonten. Krijg ik nu alle moeders over me heen? Ik bedoel het absoluut niet negatief, maar het is wel waar. Alles draait om hen want ze moeten overleven en alles moet op het moment dat zíj het nodig hebben. Ik vind baby’s heel schattig, maar ben blij dat die kleine van mij die dierlijke fase inmiddels een beetje achter zich heeft gelaten…

[Michele1]

Ik geef je helemaal gelijk Mriek. Zo is het wel. Mij hebben ze op het cb ook geleerd alles draait het eerste jaar om die kleine en eigenlijk heb je zelf geen leven meer. Nou is dat een beetje overdreven, maar het is wel een beetje waar.

Groetjes,

Michèle

[Mriek]

Vooral die eerste maanden in ieder geval; nu kom ik langzamerhand ook steeds meer aan mezelf toe. De balans is nu meer in evenwicht in ieder geval…

[lieke33]

moest wel lachen hoor je heb er wel vor gekozen