Nou wat een avontuur heb ik weer meegemaakt!
Gisternacht werd ik om 2 uur wakker met enorme pijn in mijn bovenbuik, ik ging er van uti dat het mijn maag was, want ik had dit al 4 keer eerder gehad. Het was wel veel erger, maar ik dacht dat het kwam doordat ik 's avonds nog 2 mokken soep had gegeten, en wat snoepjes.
Pfff wat een ellende, zo veel pijn! Ik kroop over de vloer want ik wist echt niet meer wat ik moest… Zitten liggen lopen, niks hielp Om 8 uur heb ik de huisarts gebeld, want ik hoopte dat hij een kalmerend drankje voor kon schrijven, waar mijn maag weer rustig van werd. Om 08.50 kon ik terrecht, en na mijn verhaal te hebben gedaan heeft hij aan mijn buik gevoeld, en zei dat ik maar beter even bloed kon gaan prikken en langs de gynaecoloog! Pfff en toen schrok ik me dus rot, huilend van de pijn en schrik (ik ging er van uit dat ik hetzelfde mee zou maken als met het eerste kindje) heeft mijn vader me bij het afnamelab afgezet. Hij moest zelf weer naar zijn werk, want daar had hij zo de boel de boel gelaten.
Gatver wat een ellende als ik er ana terug denk… Ik zat keihard et huilen, en geen mens die je iets vraagt, ze keken me allemaal maar aan, en ik kon er 20 minuten wachten tot mijn bloed werd afgenomen.
Daarna door naar de afdeling gynaecologie, en daar werd ik opgemerkt doro een hele lievfe zuster. Ze vroeg waarom ik zo huilde, en ik vertelde haar dat ik zo veel pijn had, en bang was dat de baby dood zou gaan. Ze heeft em direct aan het CTG gelegd, en met de baby was gelukkig alles goed! Pffff wat een oplucting Maar de pijn werd alleen erger, en ik wist werkelijk niet meer wat ik moest! Ik mocht geen pijnstillers, want er moest een echo gemaakt worden, en een chirurg moest kijken of ik niks met de galblaas of blinde darm had.
Nou ja, om een heel lang verhaal kort te maken, ik bleek (aan het einde van de dag pas…) ontzettend veel galstenen te hebben! Die waren vast gaan zitten, vandaar die pijn. Ze gingen er al vanauit dat ik dat had omdat ik zo’n bewegingsdrang had, maar toch moest ik wachten tot ik die echo had gehad, en daarna mocht ik eibndelijk een zetpil. Die ging na een uurtje werken, en toen pas merkte ik hoe uitgeput ik was. Ik had de hele nacht niet geslapen, en de hele dag in het ziekenhuis zitten wachten met enorme pijn!
Ik moest opgenomen worden op de kraamafdeling zodat ze mij en de baby in de gaten konden houden, en ik moest aan een infuus voor het geval de galblaas toch nog zou gaan ontsteken. Dat was gelukkig niet zo, en ik ben net weer thuisgekomen.
Pfff ben wel even met de neus op de feiten gedrukt dat ik toch echt kalm aan moet doen nu… Ik doe nog steeds veel te veel, en als ik zo doorga kom ik de rest van de zwangerschap ook in het ziekenhuis terrecht, en dat wil ik echt niet, want die arme Joey begreep er helemaal niks van Die moest hals overkop naar mijn ouders, arm kindje…
nou ja, een heel verhaal dus weer, maar gelukkig mag ik nu met pijnstillers verder thusi blijven. Na de bevalling moet ik wel geopereerd worden, want dan moet de galblaas er sowieso uit…
