Sorry, kon niet eerder reageren i.v.m. Stephan.
We waren er om negen uur en er werden in totaal maar 4 kinderen geholpen vandaag. Normaal 8, dus dit was wel prettig.
We werden naar de speelkamer gebracht en daar werd ons uitgelegd hoe het zou gaan allemaal.
We moesten eerst in de kamer ernaast (waar de bedjes stonden) de kids hun pyjama aandoen en een zetpil + vloeistof toedienen.
Daarna mochten ze lekker spelen in de speelkamer.
Was op zich wel lachen, want al die kleintjes werden een beetje “dronken” van die medicatie (suf bedoel ik natuurlijk, maar het leek meer op dronken haha!).
Allemaal waggelen op de beentjes, omvallen en praten ging ook al wat lastiger ![]()
![]()
![]()
Later werd het minder leuk natuurlijk.
Rond kwart voor tien werd de eerste weggeroepen om geholpen te worden.
Ongeveer 10 minuutjes later was Stephan aan de beurt.
Ik ben met hem meegegaan en was bijj hem toen hij onder narcose werd gebracht.
Ze lieten eerst heel lief zijn Giraffe slapen met dat kapje (zijn lievelingsknuffel) maar daar had hij geen oog voor.
Hij wantrouwde al die artsen en rare apparatuur (geef hem eens ongelijk!).
Daarna het kapje op zijn eigen mond.
Eerst ging het redelijk, maar hij raakte maar langzaam onder zeil (vond ik) en op een gegeven moment begon hij er een beetje tegen te vechten. pfff…wel moeilijk hoor!
Zeker om daarna weg te lopen.
Maar goed. Het allermoeilijkste vond ik dat we dus een paar minuten later Stephan keihard hoorden huilen (krijsen) en nog niet naar hem toe moesten. We hoefden maar een paar minuten te wachten hoor, echt niet lang, alleen omdat ze zijn mond even wilden uitzuigen enzo.
Maar toch… het is echt vreselijk om je kleine mannetje zo te horen huilen en weten dat hij pijn heeft en er niet bij kunnen.
Gelukkig werd ik vrij snel daarna geroepen (er mocht eerst maar 1 persoon mee, mijn vriend mocht later, toen alle kinderen weer op zaal waren).
Stephan was behoorlijk overstuur en heeft ongeveer een half uur gehuild op mijn schoot.
Hij moest dus drinken maar wilde dat niet.
Uiteindelijk wilde hij het ijsje wel gelukkig.
We mochten alemaal vrij snel naar huis.
Rond kwart voor 12 mochten we weg en kregen de kids nog een mooie blauwe ballon mee (“kampioen balonnenblazen” stond erop, omdat ze in dat kapje geademd hadden).
De autorit van een half uurtje naar huis ging goed. Hij is in slaap gevallen halverwege.
Thuis was hij heel stil en lijkwit.
Al het bruin van de vakantie was ver te zoeken! Maar ja, dat weet je.
Het is ook niet niks.
Hij had veel pijn en we hebben hem helaas wel moeten dwingen om af en toe een slokje te drinken of een ijsje te eten.
Hij heeft de hele dag verder op de bank gelegen/gehangen en bij mij.
Eén keer heeft hij een hoop oud bloed gespuugd, maar dat was te verwachten.
Verder spuugt hij nu alleen nog “water” soms.
Op dit moment ligt hij in zijn bed boven.
Ik vind het wel een beetje moeilijk want hij praat dus helemaal niet omda dat zo’n pijn doet.
Maar wat nou als hij vannacht wakker wordt?
Dan heeft hij helemaaaaal pijn in zijn keel omdat hij dan een tijd niet geslikt heeft.
Maar ik ben bang dat we dan niet merken dat hij wakker is omdat hij niet durft/kan praten door de keelpijn.
Nou ja, wie weet maak ik me wel zorgen om niks.
Gelukkig hebben we de operatie zelf in ieder geval achter de rug!!!
Liefs, mamma van Stephan
Gewijzigd door - Bieb op 17 Jun 2004 20:07:08
maureen