Vandaag is het de jaardag van Jayvey*, mijn eerste zoontje.
Drie jaar is het alweer geleden, het lijkt nog steeds als de dag van gisteren. Het is altijd moeilijk om aan terug te denken, maar nu met de kleine Jessey besef ik des te meer wat ik aan Jayvey* gemist heb. Geen huiltje, geen warm lichaampje om vast te houden, geen flesjes en luiers, bah wat voel ik me vreemd nu…
En zo stom, ik heb er gisteren helemaal niet aan gedacht, maar toen ik Jessey vanmorgen uit haar bedje pakte stond ik er ineens bij stil, ze heeft het allereerste slobpakje aan dat ik voor Jayvey* kocht… Het pakje was voor hem veeeel te groot, en zo heeft Joey het gekregen, en nu Jessey weer.
Als ik hier in huis om me heen kijk is het een groot kinderparadijs met al dat speelgoed, en Joey en Jessey die tevreden bij mij zijn. Dat geeft een compleet en trots gevoel, maar tegelijkertijd ook weer een leeg gevoel, want er hadden drie kindjes moeten zijn. Jayvey* heeft hier alleen zijn hoekje met herinneringen en een kaarsje…
Vanmiddag ga ik naar zijn grafje, een kaarsje aansteken en een cadeautje brengen. Hopelijk is het een beetje te doen met dit vieze weer, maar er zal wel een dikke laag sneeuw op liggen… Net als drie jaar geleden, toen sneeuwde het ook.
