1 van mijn ergste nachtmerries is dus overkomen, mijn moeder is plotseling overleden afgelopen week, veel te jong, 54 jaar. werd acuut ziek, heeft 2,5wk op de IC gelegen en is daar overleden, in ons bijzijn. Mijn zoon is 2 jaar, wordt over 2 weken 3 jaar (ook nog), en was gek op oma. Natuurlijk is ie niet achterlijk en ziet hij mijn verdriet. Toen ze werd opgenomen lag ze gelijk aan de beademing en 500 stekkers, infusen en slangen, dus heb ik Milo niet bij haar gelaten, veel te traumatisch. (dat vonden wij de beste keus en sta ik nog steeds achter). tussen door is ze af en toe bij geweest, maar kon niet praten en was doodziek. als ze evt van de beademing had afgegaan had ik het wel aangedurft maar dit was zo’naar gezicht joh.
Milo is best pienter, maar vraagt dus ook behoorlijk door. we hebben hem uitgelegd dat oma erg ziek is en dat de dokter haar probeerde beter te maken. als ze iets beter zou zijn, mocht hij ook op bezoek. hij begrepe dat ze in het zkh lag, en dat ik bij haar op bezoek ging. maar ja. toen kregen we te horen dat ze niet te redden was, en dat ze zou sterven. De IC arts raadde ook aan om hem op deze leeftijd niet bij haar te laten (ze was in diepe slaap). wij waren het hier absluut mee eens.
so far so good. maar ja, hij ziet nu mijn verdriet. weet gelijk waarom “voor oma 'hé” .omdat ze ziek is. ik heb hem uitgelegd dat ze zo ziek was, dat de dokter haar helaas niet beter kon maken. en dat ze nu dood is. dat ze naar de hemel is gegaan en een mooi sterretje is. hij reageerde hier goed op. een sterretje??? oooo in de lucht? in de wolken? bijdehand hé.
maar ja, nu heb ik mooie kaarsjes voor haar staan met een beschermengel. ik heb haar foto ernaast staan. mijn man vond het geen goed idee, want dan is hij er steeds mee bezig. maar moet ik dan doen alsof mijn moeder nooit bestaan heeft? idd hij wees naar de foto en zei: dat is oma! dus dan zeg ik maar weer dat ze een sterretje is hé. maar als ik bij het voorlezen weer moet huilen, dan zegt hij: om oma hij, want zij ziek is.
de dood is zo moeilijk uit te leggen, dat snappen ze nog niet op deze leeftijd. maar ik wel wel eerlijk en duidelijk naar hem zijn. moeilijk hoor. op 1 of andere manier gaat hij er heel goed mee om. maar toch vraag ik mij af hoe dat over een tijdje gaat, en hoe ik met haar foto moet omgaan.
Het is zoiezo natuurlijk moeilijk om er mee om te gaan. want normaal zou ik mn moeder bellen met dit probleem maar ja…die is er dus niet…
mijn verdriet verstop ik niet, want dat hoort bij het leven. en ik vind dat hij er al "groot"mee om gaat, ik sta versteld. droogt ie mn traan met zn mouw, en zegt, geeft niet hoor mama. wat een moppie hé. moet ik nog harder huilen en lachen te gelijk. dat zeg ik dat ook, dat hij weet dat hij mij niet aan het huilen maakt maar juist blij en gelukkig. wat een troost. straks is hij jarig, en is ze er niet. wrs reageerd hij er niet op, want die kinderen hebben wat dat betreft een bijzondere logica. maar stel je voor…en toen ik naar de crematie was vroeg hij ook door te telefoon: waar ben je en wat doe je mama? ja zat ik met mn bek vol tanden. oma wegbrengen? ik ben al op zoek naar 1 of ander nijntje boek, over overlijden van een oma, hoorde ik van iemand.
x Floss
" border=0>
