Mijn man wil graag een 2de

#21

Alleen al dit gegeven zou je tegen je man kunnen aangeven want een PND is vreselijk. Na een depressie was ik altijd al bang een PND te krijgen … heel lang gehoopt dat ik het zelf wel kon oplossen maar nee, dit is zo heftig. Ben nu ook nog in therapie om de puntjesop de i te krijgen. Ik loop ook nog met een sterilisatie in mijn hoofd … had liever gehad dat manlief dit op zich zou nemen want de ingreep bij een man is niet zo groot en een stuk makkelijker. Maar ja, mannen ?!

#22

@ Esther; ja je hebt gelijk hoor het hakte er hard in. Ik ben zelf nooit niet behandelt met antidepressiva, dat soort dingen kennen ze hier niet hoor. Ik vind het dus ontzettend moeilijk, en ben blij dat ik mezelf weer terug heb, mijn man denkt dus dat het bij een volgende niet zo zal zijn. Ik heb daar een andere mening over. Liever een goed moeder voor 1 dan een halve moeder voor 2! Toch?!?


#23

Ik heb ook een PND gehad, zelfs een psygosche daardoor en mij is verteld dat er wel degelijk een heeel grote kans is dat je het weer krijgt met een volgende kindje. Weerhoud mij niet van een eventuele 2e als het mag van de artsen. Maar we zullen er zeker sterker op letten en eerder aan de bel trekken. Alleen ik zit hier en jij daar en das een wereld van verschil.

Groetjes,

Michèle

#24

Je bent een hele goede moeder voor 1.
Gelukkig kan je dat zijn voor J. En geniet je nu ook van haar want als je dat niet kan, zo ellendig. Het is niet gezegd dat je bij een volgend kind geen PND zal kunnen krijgen. Sterker nog, ik denk dat de kans groot is dat je het wel krijgt.

Ik hoop dat je man tot inzicht komt dat een kind voldoende voor je is. Ik denk dat hij dit ook moet verwerken … misschien zit hij nu nog in een fase dat hij je kan overhalen toch voor een 2e te gaan. Dat je wel bijdraait. Jij bent op dit punt verder als hij … hopelijk dat tijd hem helpt te doen beseffen dat hij zo ook een prachtig gezin heeft! En met jullie heel gelukkig kan zijn/blijven.

#25

Jeetje Michele, jij ook?! Ja, … vroeg aan de bel trekken is wel heel erg belangrijk evt medicatie. Voldoende hulp … Ik slikte en slik medicatie maar toch een PND. Het is idd een groot verschil hier in nederland met bij jou @malawimamajada …

#26

@ Michele, en Esther, ja ik vind het heel moeilijk, idd, vooral hier, er is hier geen goed sociaal netwerk wat voldoende opvang bied, ik ben echt in een zwart gat gevallen zonder mijn familie etc. Ik vond het eerste jaar voornamelijk echt een ramp! Heb maar heel weinig genoten, ik hoorde ook dat je kans op een PND bij meer kinderen vergroot, maar ook dat het heftiger kan worden, nou dat wil ik ook absoluut niet, maar ik denk met name dat J’s traumatische geboorte de trigger is geweest voor die PND, Ik zie mezelf daar nog liggen, wat een martelpraktijk zeg!


#27

@ Esther ik draaide compleet door, dacht dat de wereld verging en dat de stroom op zou raken. Mijn VK had niks door ondanks dat Mer swel aangaf dat het niet goed ging. Gezien wij van nimks wisten en mijn VK zei dat het kwam door de zware bevalling hebben we het zo gelaten. Dom achteraf maar ja wisten wij veel. Mijn ha en dvk vertelde me later dat ik een PND met psygosche gehad heb. Dat echt nooit meer dat zeg ik je nu al, ik herkende mezelf niet meer toen.

Groetjes,

Michèle

#28

Dat moet echt heel naar zijn geweest Michele. Kwam de psychose puur door de zware bevalling? Een PND is al heftig laat staan een psychose er bij. Je hebt ook aardig wat moeten door maken meid … Gelukkig gaat het nu goed met je en ben je niet de enigste met de nodige bagage, zo zie je maar weer.

#29

Was het ook Esther, het was of ik mezelf zag maar ik kon niet ingrijpen terwijl mijn hersenens in de kreukels lagen zeg maar, ik liep ook alleen maar te huilen en ik was steeds in paniek. Mocht er een tweede komen dan weet mervin ook meteen ingrijpen als het weer gebeurd, desnoods laat ie me tijdelijk opnemen maar dit nooit meer.

En ja mijn bevalling was mede oorzaak. Ik was al erg moe toen ik ingeleid werd en dat is een complete uitputtingsslag geweest van 4 dagen. Plus mijn lijf was helemaal nog niet klaar om te bevallen dus ik kreeg klap op klap op klap en ja toen ging er een knopje om zeg maar.

En ik weet dat ik niet de enige ben, daarom ben ik ook zo blij met jullie. Mijn moeder heeft mij toen aangeraden een forum te zoeken omdat mijn bevalling zo traumatisch was en morgan niet in orde was en ze dacht dat als ik mensen zou spreken met soort gelijke ervaringen het mij misschien zou helpen dingen te verwerken. Heb eerst ook op een ander forum gezeten maar daar kon ik mezelf niet goed in vinden en hier wel gelukkig.

Groetjes,

Michèle

#30

Je hebt dus ook echt niet op een roze wolk gezeten. Nou ik ook niet, mijn wereld stond op zijn kop en ik had een baby die 24 uur huilde, me zo wanhopig voelen als toen, nee … kwam er kraamvisite dan zat ik te huilen, ik kon het totaal niet opbrengen. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik uit dat zwarte dal ben.

Je kent nu de signalen Michele, denk dat dit enorm scheelt en ze het met medicatie goed kunnen regelen. Of je daarmee alles dept weet ik niet. Ikzou het wel moedig vinden als je na zo’n ervaring toch aan een 2e begint. Dan hoop ik dat je dit nooit meer hoeft mee te maken.

Groetjes Esther

#31

@ Esther Morgan was 8 weken toen ik huilend in de keuken stond en tegen Mer zei kunnen we haar niet weg doen ik vind het niet zo leuk meer. En mede doordat we de signalen kennen durven we het nog aan, alleen speelt er bij ons meer en hopelijk krijgen we daar 19-8 een antwoord op.

Groetjes,

Michèle

#32

@Bakmama "Toen Moeder Theresa de Nobelprijs kreeg uitgereikt, vroeg men haar; ‘Hoe kan de wereldvrede bevorderd worden?’ Haar antwoord was;‘Ga naar huis en houd van je kinderen’ "

Ik ren ook wel eens weg voor ik ze letterlijk achter het behangplak

Maar als men nu al weet geen 2de kindje meer te willen moet je daar heel duidelijk in zijn, want ik denk dat als hij nog hoop zou hebben je van gedachte veranderd dat het dan nog harder aankomt met alle gevolgen vandien

gr Tries

#33

@ Bakmama, nou zwangerschap, bevalling, PND, geldzorgen (niet heel erg, maar koop maar eens tickets vanuit hier naar NL voor 4 ipv 3 personen!) Met 1 kind kun je zo je boeltje pakken en weg ben je (met het oog op politieke instabiliteit), maar dat is met 2 kids in mijn mening ook een heel ander verhaal.

En geen spijt hebben van kinderen! Tja bakmama, het is heel vervelend te zeggen, maar ik zie het bij mijn moeder, de laatste 2 zijn nakomertjes met 4-5 jaar verschil, dus mijn moeder heeft nu een kleinkind en nog een tiener, die zit al bijna 15 jaar met haar kinderen in de pubertijd, en die heeft er echt geen zin meer in, ooit heeft ze wel tegen me gezegd, als ik alleen de oudste 4 had gehad, was ik nu vrij geweest, dat wil ik ook absoluut nooit voelen hoor, want dan is ook geen pretje!

@ alle dames; ik weet ook wel hoor dat ik gewoon heel duidelijk moet zijn naar mijn man toe. Verder zou ik het ook niets vinden om een tiener te hebben en dan weer een baby bijv. ookal is de situatie dan iets veranderd (meer geld, betere behandeling voor PND, pijnmedicatie tijdens de bevalling)


#34

@ malawimamajada dat is ook de reden waarom mer en ik gezegd hebben al we al een tweede mogen krijgen dan binnen nu en 2 jaar ook gezien zijn leeftijd en de leeftijd van Morgan.

Groetjes,

Michèle

#35

Ja zo ervaar ik dat het michele, dat wil niet zeggen dat andere mensen dat ook moeten vinden, maar ik heb zelf vrij weinig met mijn laatste 2 zusjes, die zitten in een hele andere levensfase, betekend natuurlijk niet dat ik minder van ze hou, maar die zijn met hele andere dingen bezig. Ik ben 28, mijn jongste zusje 13 en de andere 17. Mijn moeder heeft met haar broers ook 10 jaar leeftijdsverschil en heeft er verder weinig mee, tja dan kan je volgends mij net zo goed enigst kind zijn (misschien makkelijk praten want ik ken het verder niet maar zo zie ik het)


#36

Dat heb ik met mijn broertje (ik 31, bijna 32 hij 23) en Mer met zijn broertje (Mer 38, broertje 24). Over twee jaar is morgan 6 en dan vind ik het verschil al te groot worden.

Groetjes,

Michèle

#37

Ik snap je heel goed! Ik wilde ook graag nog een 3e kindje, maar mede door ziekte (had net na de 1e schildklierkanker) nadat de 1e geboren was, was mijn man al bang dat het evt bij een tweede zwangerschap terug zou komen… daarbij had (achteraf gezien) bij de eerste een PND (zelf uitgekomen) en zij had ernstig Kiss-syndroom… na 6 jaar toch zwanger van de 2e (o wat heb ik gezeurd!), de zwangerschap was een ellende (bij de ouste ging alles van een leien dakje), de bevalling was vreselijk en daar bovenop nog eens een PND (zware), waarbij ik ook aan mijn man vroeg of we haar niet weg konden doen, want ze was niet leuk en ik wilde niet voor haar zorgen (ook zwaar Kiss, nog erger dan Nikki)… mede daardoor het eerste jaar niet heel bewust meegemaakt en met Lisa niet de binding gehad die ik met Nikki wel heb… Uit bescherming voor mij heeft mijn man zich laten helpen en kunnen we dus geen kinderen meer krijgen! En nu ze zo in de PPT zit, ben ik daar eigenlijk wel blij mee Ik snap je keuze helemaal!!!

#38

@Michele: ook bij mij had de VK het niet door, ondanks dat ik bij de nacontrole in huilen uitbarstte… kraamtranen zei ze… pffff…

#39

@ ya; ik vind het gewoon vreselijk die hormonen door je lijf, echt hoor, tijdens de zwangerschap viel het nog wel mee, toen kon ik er echt nog wel af en toe van genieten, maar na die bevalling, alsof je buiten je lichaam leeft, of met een waas voor je geest, ik kan het nooit goed uitleggen, maar ik vond het echt vreselijk, ik ben ook zelf uit die PND gekomen, maar wie zegt mij dat mij dat een volgende keer weer lukt? Nee, maar voor nu is de discussie even uitgesteld en volgende jaar beginnen we er weer aan (de discussie he ) en dan zien we wel, misschien dat ik er dan zelf anders over denk (wat ik betwijfel, maar het kan altijd natuurlijk, zeg nooit nooit)


#40

@ bakmama, nee als ik in NL had gewoond denk ik ook dat ik hetzelfde had gedacht!