Nou nou nou. Gisteren had ik weer zoiets waarvan ik denk: dat gebeurt echt alleen met EEN MAN in je buurt! We zaten samen op de bank. Papa keek naar een echte mannenfilm, actie, wapens, vechten etc. Ik las de Cosmo. Ik had een cake gemaakt en we aten een lekkere dikke plak. Helaas schoot er een stukje verkeerd en dat kwam in mijn luchtpijp. Ik begon acuut te hoesten en liep volgens mij rood aan. Ik dacht: ‘Dat is zo wel over!’, maar ik bleef hoesten. Ik had het niet benauwd ofzo, maar ik had me zwaar verslikt en bleef er zowat in. Vanuit mijn ooghoek keek ik naar DE MAN. Geen reactie. Zijn blik was strak op de TV gericht. Ik was nog steeds aan het hoesten. Er gebeurde niks. Ik vroeg met benepen stem: ‘Zou je niet even helpen!’ Hij keek heel sloom naar de zijkant en zei: ‘Oh, wat is er dan?’ WAT IS ER DAN? AAAAAAH! Ik: ‘Ik verslik me, maar verder is er niks hoor!’ Pas toen greep hij in. Hij zei: ‘Zal ik water pakken?’, maar toen trok het al weg. Ik heb nog minstens 5 minuten na zitten hoesten, denkend: ‘Stik voorzichtig met je man naast je!’ Hij dacht dat ik een beetje verkouden was…Tss. Wat heb ik nou aan zo’n man? Moet je 'm zien als Eva een beetje hoest, staat hij meteen klaar voor de Heimlich-greep!
Mannen, je zou ze af en toe…!
Groetjes Rainbow, trotse mama
hebben ze dan helemaal geen ogen??
