Het valt me op dat mensen die hier komen, altijd verwachten dat Eva een soort van superkind is. Alsof ik, zoals bij een pop, een plaatje in haar rug kan doen, waardoor ze kunstjes gaat opvoeren! Gisteren waren hier vriendinnen en ja, Eva was gewoon uit haar doen. Eerst werd ze al pissig wakker, toen zag ze dat andere kinderen met haar speelgoed zaten te spelen en toen moest ze ook nog op commanodo praten en leuk doen. Ze had er geen zin in. Ze wilde gewoon op mij of papa zitten en verder niks. Dan is het meteen zo van: ‘Ah, ze heeft haar dag niet’ of ‘Wat is ze verlegen!’ Mijn zus heeft zelf twee kindjes die heel makkelijk kusjes komen geven. Eva doet dat niet, ze is niet zo knuffelig bij anderen. Dan zegt mijn zus: ‘Ze geeft nooit uit zichzelf een kusje he?’ Tja. Ik zei ook tegen mijn vriendin: ‘Ik kan Eva niet op commando iets laten doen. Ze is zoals ze is!’ Bij collega’s was ze ook wat afstandelijk. Die kent ze helemaal niet en opeens stonden er allemaal onbekenden voor haar. Dan zeggen ze: ‘Ze lijkt qua praten niet op haar moeder!’ Mag dat kind even??? Ik begrijp dat niet zo, dat mensen zo van een kind verlangen dat het altijd rechtop zit, handjes geeft, lacht en leuk doet! Ik verlang dat zelf nooit van kinderen. Laat ze lekker zichzelf zijn! Okay, mensen bedoelen het niet slecht, maar toch. Eva is gewoon een lief, grappig en goedlachs kind dat mensen vrolijk groet…alleen niet op commando!
Groetjes Rainbow, trotse mama
Gewijzigd door - Rainbow op 13 Jun 2010 20:39:21