Gisteren ben ik met een vriendin naar ‘Komt een vrouw bij de dokter’ geweest. Ik had gratis kaarten van de Postcodeloterij, fijn! Ik had al gehoord dat veel mensen moesten huilen bij de film, maar ik dacht dat dat mij niet zou gebeuren. Nou, wel dus! Op een gegeven moment gaat Carmen dood (dat verklap ik niet, dat is algemeen bekend van het verhaal) en dan zit ze met haar dochter Luna en haar man Stijn op bed. Luna reageert echt als een kind van 6, zo van: ‘Wanneer mag ik die verrassingskist openmaken?’, ‘Als ik er niet meer ben’, ‘Hoe lang duurt dat nog?’ Zo reageren kinderen he? Ze gaan dan alledrie huilen en ik voelde mijn ogen echt overstromen. Ik hoorde meteen in de zaal allemaal neuzen die werden gesnoten en snikjes. Als Carmen gestorven is, gaat Stijn met Luna naar haar toe. Dat zie je niet echt, maar opeens stelde ik me voor dat ik Carmen was en dat Eva dan geen mama meer zou hebben. Nou, toen schoot ik echt totaal vol. Ik hoorde mezelf echt huilen, zo van: SNIK! Echt met zo’n snik dus. Toen de film uit was, zag ik bijna iedereen met rode ogen weglopen. Ik vond het een mooie film. Mijn vriendin heeft geen kinderen nog en die was dan ook minder emotioneel.Ik vond ook alleen die scenes met Luna heel aangrijpend. Dan merk je dat je dus echt veranderd als je mama wordt en je hoopt dat zulke dingen je nooit overkomen! In de auto dacht ik nog aan een documentaire van een mama die haar baby had verloren aan een hartkwaal. Ze draaiden toen een zielig liedje van Anouk en ze liet de pakjes zien die hij nooit aan zou hebben…Ik was destijds zwanger en huilde mijn ogen eruit bij die documentaire. Maar nu dacht ik er weer aan terug, ook door de film en ja hoor…weer natte ogen. Ik moest echt knipperen om de tranen weg te krijgen, ik moest wel op de weg letten! Ik ben echt emo geworden sinds Eva er is, maar daar is ook niks mis mee. Soms is even lekker huilen wel fijn!
Groetjes Rainbow, trotse mama
