Mijn hele humeur is weer een stuk minder. Op het werk kreeg ik een foto van het kindje van een collega en toen liet ik natuurlijk ook vol trots foto’s van Eva zien. Zegt mijn collega, die zelf een hele grove kleinzoon heeft: ‘Mooi hoor! Maar dat is ook een flinke tante zeg!’ Ik zei: ‘Ja, ze is inderdaad eerder groot dan klein ja’, want ik had al geen zin meer om uit te leggen dat ze toch gewoon echt volkomen normaal is qua postuur. En nee, het is geen spriet nee…Maar moeten alle kinderen dan superdun zijn? Het is een BABY, een BABY die nu eenmaal op dit moment wat dikkere armpjes en beentjes heeft…Dat heb je weleens met baby’s die nog niet lopen he. Door de opmerking zat ik me alweer te irriteren.
Komen er daarna twee andere collega’s langs, die vertellen over hun kinderen. En ja, die hebben meer tanden, die zitten al volop, die kunnen al staan en kruipen. Evan heeft pas twee tandjes en kan net een beetje rechtop zitten alleen. Ik zei: 'nee, dat doet Eva nog niet hoor. Die blijft lekker over de vloer schuiven!'Ze zeiden er verder ook niks stoms op, ieder kind is nu eenmaal anders. Maar toch voelt het alsof ik Eva continu moet verdedigen ofzo. Een collega heeft ook zo’n sprietkind en dan is Eva ook al een stuk zwaarder. Maakt allemaal niks uit, maar toch merk ik dat ik het vervelend vind dat vergelijken allemaal. Terwijl ik supertrots ben op mijn meisje! Ze doet wat ze moet doen en volgt gewoon haar eigen tempo. Ik vind dat ook helemaal niet erg. Maar ik word wel moe van die loop- en tandjesverhalen en heb er gewoon geen zin meer in! Daraom ben ik ook blij dat je hier gewoon normaal over je kindje kunt kletsen en dat niemand hier oordeelt!
Wat nog wel het vervelendst is, is dat ik, sukkel, altijd iets aardigs zeg over de kinderen van een ander. Ook al zijn ze niet knap, niet dit of dat. Maar andersom maken mensen (onbedoeld) opmerkingen die me als mama toch kwetsen. Eva is zoals ze is! En ze krijgt altijd veel aandacht, ze is altijd vrolijk…maar ik moet me daar toch beter tegen ‘wapenen’, want çommentaar’zal er nog veel komen. Ik zou wel zo willen zijn dat ik ze allemaal met 1 woord kon neermaaien!
He, dit moest ik even kwijt hoor! Vind het helemaal niet leuk als mensen zaniken over Eva’s gewicht ofzo. Het is een gezonde baby en ik HOEF me niet te verdedigen. Gelukkig geven jullie je kinderen ook Pokon he, volgens mensen, dus ik ben niet de enige! Morgen naar het bureau, zal niet schrikken als ze 8,5-9 kilo zal zijn en dik boven de 70 cm…maar dan is ze alleen maar gezond en goed gegroeid! En ach, waarom allemaal in details treden, mensen vragen mij toch ook niet hoeveel ik weeg en hoeveel ik gepoept heb? Waarom is dat bij kindjes dan WEL belangrijk
Groetjes Rainbow, trotse mama








[/url]
[/url]





