ons hondje is overleden. Het was eigenlijk mijn hondje maar hij is bij mijn vader blijven wonen toen ik het huis uit ging. Hij was al 14 en heeft een mooi leven gehad maar toch… Het blijft een lid van het gezin waar je veel lief en leed mee hebt gedeeld. Het was ook een erg lief hondje die ik zal missen
groetjes
Ineke
Ook al was je hond al op leeftijd, kan me heel goed voorstellen dat je erg verdrietig bent.
Heel veel sterkte!
Groetjes,
Sandra
Wij kennen het hier helaas ook maar al te goed. Sterkte en gecondoleerd.
Groetjes,
Michèle
Ik ken het nog niet maar ben er soms wel bang voor…
Sterkte!
Groetjes van Sascha en Senne
ik heb t er lastiger mee dan dat ik had kunnen inschatten. Ik heb echt veel van dat hondje gehouden en hij heeft ook echt lief en leed met ons gedeeld. Ik woon 100 meter van mijn vader en loop dus regelmatig wel eens binnen. Ik ging Molly (zo heette ie) ook best vaak halen om dr dan mee naar ons huis te nemen. Het is ook moeilijk omdat het nu zo stil is in huis. Mijn vader is veel weg en toen mijn moeder overleed, was er in ieder geval nog iemand thuis, maar nu is het écht stil en komt ook dat verdriet weer een beetje naar boven.
groetjes
Ineke
Sterkte meid, het zal nog wel even tijd nodig hebben. Heb je wel steun van je man en/of anderen in je omgeving?
Groetjes,
M
mijn vriend komt straks pas naar huis, is de hele week weggeweest voor zijn werk, dus de hele week alleen gezeten 's avonds. Ik verwacht alleen niet zo heel veel steun van m. Hij heeft zelf nooit huisdieren gehad dus begrijpt het niet helemaal. Als ik mn verhaal maar even kan doen, ben ik al lang blij. En verder zal het gewoon tijd nodig hebben ja. Het zal nog lang duren denk ik dat ik dat kwispelende hondje ga missen als ik de deur open doe.
groetjes
Ineke
Oh waarom snappen sommige mensen niet hoe belangrijk een dier is, dat het echt een onderdeel is van het gezin. Ik hoop dat ondanks dat je vriend niet veel met dieren heeft hij er toch voor jou kan zijn straks.
Groetjes,
Michèle
ik hoop het ook Michèle, maar ik ga er niet vanuit. Voor hem is het een hond, en voor mij is het inderdaad een deel van het gezin. Hij vond het ook nooit zo fijn als ik m mee naar hier bracht. Dus dat deed ik meestal als ie er niet was. Hondje liep overal achter je aan, ik vind dat niet erg (integendeel) maar hij vindt het irritant. Dus wat dat betreft liggen onze interesses of waardes nogal uit elkaar helaas.
groetjes
Ineke
Jammer is dat altijd. Wij zijn op zich geen hondenmensen maar we hebben dan weer poezenkinderen en wij hebben er afgelopen 2 jaar drie weg moeten brengen helaas. We hebben er nu nog 3 en een konijn.
Groetjes,
Michèle
wij hebben hier nu ook een kater, onze Guus. Dat vindt mijn vriend op zich niet erg omdat een kat veel minder verzorging nodig heeft en minder aanhankelijk is dan een hond. Dus dat gaat prima. Verder is ie niet zo vaak thuis en was t meer mijn keuze. Ik heb destijds voor een kat gekozen omdat ik fulltime werkte en ik vind dat je er voor een hond echt moet zijn. Een kat kan makkelijker alleen zijn. Ik vind honden en katten beide wat hebben, hou van allebei. We hebben wel overwogen om een tweede kat in huis te halen maar denken dat het niet bij het karakter van deze kat past om dat te doen. (is nogal een speciaal karakter) Dus dat doen we maar niet. Maar de afgelopen 2 jaar 3 katten moeten wegbrengen Daar wil je ook niet aan denken.
groetjes
Ineke
Ha ha ha katten minder werk en zo?? Stuur hem maar eens hier langs. Wij hebben kletsende knuffelkatten. Een is een siamees en die loopt net als een hond achter je aan.
en ja ik weet het, maar de drie dames, want het waren dames, waren 14, 14 en 17.5 jaar oud dus we waren er al een tijdje op voorbereid in zoverre je je erop kan voorbereiden natuurlijk.
Groetjes,
Michèle
Wat sneu voor je dat je man het niet begrijpt. Dan moet je hier je hart maar luchten als je dat nodig hebt. Ik begrijp je in ieder geval maar al te goed; heb de ogen weken en weken uit m’n kop gejankt toen mijn hond na 12 jaar overleed. Ik had hem de helft van m’n leven bij me gehad en was ook echt een lid van ons gezin (toen ik nog thuis woonde, bedoel ik).
Groetjes,
M
@Michèle: kletsende knuffelkatten??? Hahahaha wat leuk! wij hebben een echte einzelgänger die bovendien een beetje contactgestoord is. Het is een schat hoor, maar houdt van structuur, kan niet tegen veranderingen, en komt echt alleen bij mij op schoot liggen, verder bij niemand. (als die te dicht bij komen durft ie aan te vallen) Kan ook onvoorspelbaar zijn voor anderen, ik weet wel wat ie kan hebben en wat niet. Hij kletst alleen als z’n eten op is en is erg eigenwijs (maar dat heeft ie van z’n baasje ) Maar het is een schat, die ik ook niet meer zou kunnen missen. Hij mag nu wel buiten, dat kon in het appartement waar we eerder woonden niet. Maar toen brak ie letterlijk regelmatig de keet af. Nu is ie een stuk gelukkiger. Is meestal overdag binnen en tegen de avond wil ie naar buiten. Ik had m liever binnen gehouden (veiliger) maar Guus is nogal standvastig en daarbij veel gelukkiger nu.
@Mriek: dank je wel, ik vind het daarom ook erg fijn om hier m’n hart te kunnen luchten! En ik liet er vandaag ook nog tranen om toen ik binnenkwam bij m’n vader. Oh zo stil en z’n mandje stond klaar om opgeruimd te worden
groetjes
Ineke
@ Ineke zo een hadden wij er ook. Mickey moest echt niks van andere katten hebbem en woonde in der eentje boven en soms kwamen de andere op bezoek bij haar, maar als ze er geen zijn in had duwde ze ze letterlijk de trap af. Ze was een halve boskat en vrij groot voor een poes. Zij is nu afgelopen december overleden op 17.5 jarige leeftijd. Ze was echt helemaal op en ik heb haar naar de dierenarts gebracht om haar in te laten slapen.
Groetjes,
Michèle
Ik weet ook hoe je je nu voelt, heb het meegemaakt toen ik 16 was e we hadden ons hondje gekregen toen ik 3 was…dus als een extra kind in huis.
We kleden haar aan en legde haar in een kinderwagen en ze bleef braaf liggen met een truitje aan.
Je kan jezelf echt hechten aan een beest!
Nu hebben we een poes hier in huis en…sorry…ik houdt niet van poezen en die heeft een eigen appartement
op zolder en mag savonds naar beneden (buiten) om te luchten en te eten en als Aaron naar bed gaat dan gaat ze weer teug naar boven(erg he
).
Ik wil haar echt niet mere in de huiskamer hebben…en een HAARUITVAL…niet te filmen en ik vind dat zo ranzig!
Die is nu 17 geworden maar ik zal geen traantjes om haar laten maar mijn vriend wel!
Gr, danielle
