Hoe groot kan een buik worden?

#41

Ha ha ha ze had voldoende ruimte en water ervoor

Groetjes,

Michèle

#42

moet je eens zo’n filmpje zien, zie je echt een been of arm of wat dan ook bewegen…
zocht eigenlijk op een filmpje die ik tijdens mijn zwangerschap gezien had dat je het gezichtje gewoon kon zien in de buik, zo drukte het naar buiten of een hand/voetafdruk maar kan ze niet weer vinden…

Dmitry heeft jammer genoeg niet zo erg bewogen, afentoe dan voelde je hem draaien, dan leek het even alsof hij vastzat dat je hele maag ervan in de knoop leek te zitten en dan was het floep weer los…

Ik kan de buikfoto niet zien… maar weet zeker dat ie mooi is moet wel want er zit een babietje in ^^ ik heb zelf niet een hele dikke buik gehad, aan de ene kant handig want mensen die het niet hoeven te weten hadden niet door dat ik zwanger was aan de andere kant jammer, omdat ik niet echt kon bevatten dat er echt wat in gebeurde

#43

@Rainbow, Bo was 50 cm en 3610 gram toen hij werd geboren. HEt is dat ik vanaf 6 weken zwangerschap om de 3 weken en later zelfs elke week een echo kreeg, anders had ik idd gedacht dat ik gewoon verkeerd had gerekend. Maar dat is was niet zo. Tot week 29 liep Bo dus ook precies op het schema zoals hij moest lopen. Hij was zo groot zoals het bij ee zwangerschap van 29 weken hoorde. EN toen gingen mijn suikerwaardes aan de haal, en had ik hele hoge suikers. En binnen een paar weken liep hij dus 6 weken voor!! In het ziekenhuis stonden ze ook te kijken hoor!! Mijn gynecoloog sprak ik laatst, en hij zei, het bewijst maar weer eens dat er meer tussen hemel en aarde is, want wij hebben alles geprobeerd om die suikerwaardes normaal te laten worden, en achteraf is het maar goed ook dat ze zo hoog waren, want daardoo was bo zo groot, en dat heeft hem geholpen toen hij te vroeg werd geboren. Door zijn lengte en gewicht had hij het net iets makkelijker dan andere baby’s die met een termijn van 33 weken werden geboren.
Als er iemand in mijn omgeving zwanger is, zeggen mensen wel eens als diegene op het einde loopt en klachten daarvan heeft, ja dat heb jij niet gehad, jij was immers maar 33 weken. Ze vergeten dan even dat een grote buik de meeste klachten veroorzaakt, alles wordt zwaarder, meer last van de rug , buik die in de weg zit etc. Nou dat had ik ook, omdat mijn buik al zo vroeg zo groot was, maar mensen vergeten snel he!!

Bo is te vroeg geboren omdat ik he Helpp syndroom had, dus hij moest geboren worden. En anderweek daarvoor heb ik een grote bloeding gehad in de nacht en moest ik met spoed naar het ziekenhuis. Had toen ook al vollop weeen en het heeft toen weinig gescheeld of ik had wee remmers gekregen, maar gelukkig was dat niet nodig en mocht ik na een week weer naar huis. Helaas werd ik na 2 dagen weer opgenomen met het Hellp syndroom.

liefs woezel

#44

@Woezel, ik wist inderdaad dat je het HELLP-syndroom had, maar niet van die suikers. Pfoe, dat zal allemaal niet makkelijk zijn geweest! Dat mensen dan nog durven zeggen: ‘Ja, maar jij weet niet hoe het is om echt dik te zijn, want Bo kwam al eerder’ vind ik belachelijk! Je mag zielsgelukkig zijn dat alles zo goed is afgelopen (en dat ben je, dat weet ik!) en dan moeten mensen héééél gauw hun kop dicht houden!

@Vlokje, jouw verhaal had ik even over het hoofd gezien. Eva was ook 8 pond hoor, maar ik vond haar ook de mooiste van de hele wereld. Terwijl ik me vooraf heel druk maakte, omdat ik wist dat ze groter zou zijn. Mensen vomden haar toch nog klein, maar ze zagen natuurlijk alleen Eef en geen 6-ponder naast haar…Dan zou je het wel zien. De vk, een oud mens dat ik niet mocht, zat wel te zeuren: ‘Oh, die bolle wangen!’ Alsof ik haar had vetgemest! Mensen schreven ook wel ‘gefeliciteerd met jullie flinke meid!’, maar ik had haar toen al gezien en zag dat ze prachtig was! Het maakt allemaal geen bal uit, zolang ze maar gezond zijn. En dat is Eva van het begin af aan geweest! Echt niet leuk hoe sommige mensen reageren he!

Ik ga dat YouTube-filmpje nog even kijken zo!

Groetjes Rainbow, trotse mama

#45

@Jaantje, wat grappig! Zo erg is het bij mij niet hoor. Ik zie hooguit een keer iets schudden, of er gaat een golf over mijn buik, maar dat je echt een handje ziet strijken…nee. Wel leuk om te zien!

Groetjes Rainbow, trotse mama

#46

@ Jaantje en Rainbow dat filmpje dat had ik elke dag stipt om 15.00 dan ging ze dansen zeiden we op mijn werk altijd. Dan zad je echt 2 billen heen en weer gaan. De eerste keer dat degene die mij ging vervangen het zag zat ze naast me en ze schrok, dacht meteen aan de excorcist of zo En wij zeiden meteen oh nee hoor het is het dansuurtje weer.

Groetjes,

Michèle

#47

@ rainbow, precies , dat vind ik dus ook, ik mag ontzettend dankbaar zijn dat alles goed is afgelopen, en zoals je zelf ook aangeeft, dat ben ik ook gigantisch!!! Bo is het mooiste wat ons is overkomen, en ik moet er niet aan denken dat het anders was afgelopen!!
Wat andere mensen zeggen, aan de ene kant raakt het mij niet, maar soms toch ook wel. Het voelt soms alsof ze indirect zeggen dat ik het niet zwaar had, dat ik een eitje van een zwangerschap had, als ze zo de nadruk erop leggen dat die of die het heel erg zwaar heeft, want die loopt op het laatst, en dan er achter aan zeggen, ja maar goed , jij weet niet hoe dat voelt want jij was al eerder bevallen. Alsof wat ik heb meegemaakt, niks voorstelde. Nu wil ik absoluiut niet zielig gevonden worden hoor, door mijn omgeving, want dat is ook niet nodig. Maar het was toen wel pittig, en een beetje erkenning daarvan, is soms best fijn. Maar goed, maakt verder niet uit, maar soms is het wel lastig om je mond dan dicht te houden.

liefs woezel

#48

@ Woezel ik denk dat jij het veel zwaarder gehad hebt dan iemand die wel voldragen hebt. Ik heb tot 38+4 voldragen en iedereen vond dat het mij zo makkelijk af ging maar ik vond het zeker emotioneel heel zwaar door de suiker want ik was best wel bezig met wat ik wel en niet kon eten en mijn waardes waren ook niet echt hanteerbaar meer maar minder erg dan de jouwe dus ik kan me voorstellen hoe jij je gevoeld hebt omdat je weet wat je je kindje aan kan doen en dan ook nog eens met 3 weken bevallen. Ik denk dat jij emotioneel meer meegemaakt hebt wanneer je lichamelij wat ongemakken ervaart. De angst dat er wat met je kindje kan gebeuren vond ik zwaarder. Morgan was natuurlijk (en wonder boven wonder) een uk met 44 cm en 3060gram, maar ik had amper meer een placenta. Plus het mij laten ploeteren van 4 dagen was een uitputtingsslag en als wij dan terug denken dan mogen wij ook in onze handjes knijpen. Net als jullie toen.

Groetjes,

Michèle

#49

Ik ben het met jullie eens hoor. Ik had een makkelijke zwangerschap en Eva kwam met 40+5. Alleen op het eind had ik hulp nodig, want ze wilde er niet uit. Kreeg ik een vacuumpomp. Zei de vk daarna: ‘Je hebt best een zware bevalling gehad, zo met die pomp’. Nou, dat vond ik reuze meevallen! Ik hoefde Eva er niet eens echt zelf uit te persen en zo lang duurde het allemaal niet! Als ik dan jullie verhalen hoor, heb ik het helemaal niet zwaar gehad! Eva was meteen gezond en ik was ook direct hersteld! Ik had alleen zorgen omdat ze veel huilde, maar dat deed Morgan ook weet ik. Ze hadden allebei KISS he. Ik vind dat mensen totaal niet kunnen oordelen over wie het zwaar heeft en wie niet. Je zorgen maken om je eigen gezondheid én om die van je baby, is vele malen zwaarder dan 40 weken zwanger zijn en dan een natuurlijke bevalling hebben. Zo ervaar ik dat tenminste. Gelukkig hebben we nu alledrie prachtkindjes en dat is wat telt! Laat mensen maar kletsen!

Oh ja, laatst had ik het met een vriendin over bevallen. Haar eerste bevalling was een hel van drie/vier dagen, haar tweede een makkie van een paar uur. Zij vond het heerlijk dat ze het voelde tintelen toen het hoofdje zeg maar stond. Terwijl mijn zus dat het allerergste van het hele bevallen vond, het meest pijnlijk. Nou is mijn zus een bikkel hoor en die overdrijft echt niet. Ze zei: ‘Ik stond in brand en dacht even dat ik dood ging!’ Ik vertelde dat aan die vriendin en die zei: ‘Ach, dan hebben ze net bv iets vervelends tegen je zus gezegd, want dat branden doet helemaal geen pijn. Bevallen doet helemaal geen pijn!’ Dat vond ik zó raar! Eerst vond ze het een ramp en nu opeens was mijn zus de aanstelster! En bevallen doet geen pijn? Daar denken heel veel vrouwen anders over! Ik dacht: ‘Ene oor in, andere uit!’ Ik vond het een rare reactie. DUS als IK straks pijn heb gehad, stel ik me aan? Nou, fijn om te weten! Dat vind ik dus ook oordelen!

Groetjes Rainbow, trotse mama

#50

Mensen maken zich altijd druk… soms heeeeeel irritant… Ik ben bij Noah bevallen met 39+1, en hij was maar 44cm en 2480gram… mensen vonden hem veeeel te klein en te licht… NOU EN??? Hij is toch gezond of niet??
Ik zit in een groep van 4 verloskundigen, dus heb elke keer een ander… nou zegt er 1, je hebt een flinke buik… waarop ik antwoorde ja dat klopt maar er zal vast wel weer een kleintje van straks 44 cm ofzo inzitten… Nou zegt ze dat geeft niks, want ook jij en je vriend zijn niet groot… dus niet druk om maken… mensen MOETEN gewoon altijd wat te zeuren hebben… Als je te vroeg bent bevallen, schijn je niet te weten hoe het is als je 40 weken zwanger bent… heb je een keizersnee hebt gehad schijn je niet te weten hoe het is om weeën te hebben, en ga zo maar door… word er gek van!!!

Liefs, Melanie, (mama van Noah)

#51

Nou Rainbow: Ook ik vindt bevallen pijn doen hoor… en ook vooral als het hoofdje staat… ik schreeuwde toen ook dat dat pijn deed en ik in brand stond… en bevallen is toch ook geen pretje, ongeacht hoelang of hoe kort je erover doet… ik heb er 4.5uur over gedaan… een snelle bevalling, maar heb er niets geen minder pijn om gehad dan iemand die er 8uur bijv. over doet… toch??

Liefs, Melanie, (mama van Noah)

#52

Ik laat het nu ook maar langs me heen gaan hoor, die opmerkingen. Weet je, ik vind idd ook niet dat je kunt zeggen : jij hebt het zwaar gehad, en jij niet. Zoiets kun je niet beoordelen. Iedereen ervaart het op zijn eigen manier, en de 1 vind dit zwaar, en de andere dat. Het maakt niet uit, bevallen is gewoon zwaar, op welke manier dan ook!!!
Zorgen maken over je ongeboren kindje, dat heb ik zeker gehad. Sterker nog, bij die bloeding in de nacht, wist ik zeker dat Bo dood was. Dat was een van de verschrikkelijkste momenten in mijn leven. Een placenta loslating is wat er door je heen schiet wanneer het gebeurt. Ik dacht echt dat ik hem kwijt was. Mijn moeder ook, die had ik snel gebeld. HEt ambulance personeel ook. Ze hebben nog geprobeerd de hartslag van de kleine te horen , maar dat lukte toen niet.
Toen we eenmaal in het ziekenhuis waren, bleef het ambulance personeel eerst. Ik kreeg namelijk meteen een echo, om te kijken hoe het met Bo was, en ze wilden natuurlijk zelf ook zien of alles nog goed was met de kleine. Wat voelde ik een bevrijding toen ik hoorde dat alles goed was met hem…
En ja die suikers, wat een ellende, alhoewel ik het zo weer zou doen. Maar het is een heel naar gevoel dat je zo je best doet om alles op het rit te krijgen, maar dat het gewoonweg niet lukt. In mijn geval, achter af maar goed ook. En dan Helpp, en dan anderhalve week na de bevalling er achter komen dat ze de placenta voor een deel vergeten waren weg te halen. Vandaar die nabloeding na de keizersnede. Ze vroegen zich al af waar dit vandaag kwam, en of ze mij weer open moesten maken. UIteindelijk werd het bloeden iets minder, en hormonen die weeeen opwekten zouden ervoor zorgen dat de baarmoeder zou krimpen. Daar lag het bloeden volgens hun aan. NIET dus. thuis verloor ik na een goede week een stolsel zo groot als 2 tennisballen. Moest dus weer gecurreteerd worden. En dat terwijl Bo op de neonatlogie afdeling lag.
Ach ja, het was pittig, en ze hebben mij echt voor het randje van de dood weg gehaald in de nacht na de keizersnede, met een bloeddruk van 70/30. Gelukkig hielp een bloedtranfusie. Ik zou het echter zo weer doen. Ik zo heel graag een tweede willen. We wachten nog wel effe, maar de wens is er zeker.
Bo had overigens ook KISS en koemelkallergie en Reflux, maar dat wistenjullie al wel/

@Rainobow, een bevalling doet knetter veel pijn, die vriendin die dat tegen jou zei dat dit niet zo was, liegt, om wat voor reden dan ook. Niks van aan trekken, jij stelt je echt niet aan!!!

liefs woezel

#53

Oh maar dat ik niet wist dat een bevalling pijn doet kreeg ik ook van mijn schoonzus want ik had het makkelijk met een keizersnee. Nee ff je buikwand en baarmoeder open laten jassen doet geen pijn. Ik denk dat je sneller van de pijn van een natuurlijke bevalling afbent dan de pijn van de wond van de keizersnee. Maar inderdaad je kan nooit het gevoel van iemand anders beoordelen.

Groetjes,

Michèle

#54

Van een normale bevalling herstel je eigenlijk heel snel, over het algemeen, terwijl het bij een keizersnee minstens 6 weken duurt. Lijkt mij zeker geen pretje! Soms zeggen mensen dan ook dat je het ‘niet zelf’ gedaan hebt dan…ARGH. Dan ben ik dus ook niet zelf bevallen, want Eef werd er zo uitgetrokken, ik hoefde alleen maar mee te duwen en te liggen! Ooooo, wat had ik het makkelijk eigenlijk! Tsss. Sommige mensen…!

Groetjes Rainbow, trotse mama

#55

wat ik me afvraag is het volgende… zijn jullie partners bij de bevalling aanwezig geweest.
mijn man wel hoor bij alledrie daar niet van maar nou hoorde ik laatst mijn zwager praten en dat het
tegenwoordig de regel is dat alle vrouwen verplicht in het ziekenhuis moeten bevallen (in kosovo dan he)en dat de mannen daar niet bij mogen zijn en dus uren lang op de gang zitten te wachten en bij elk baby gehuil zich afvragen of dat hun kind is… mijn man vond het wel een goed idee om dat ook hier in te voeren omdat hij het liever niet had gezien hoe moeilijk ik het had omdat hij mij toch niet kon helpen… nou ben ik het daar dus duidelijk niet mee eens maar das logisch.
wat vinden jullie ervan??

before you judge me, try hard to love me

#56

Wat een onzin!!
De man mag lekker meegenieten en helpen waar hij kan.
En ondanks dat het misschien niet smakelijk is, vind ik het ook een hele mooie gebeurtenis, die je echt met z’n tweeën (drieën) mee moet maken.

Liefs, Anne

Lilypie Second Birthday tickers

#57

ow hoe had hij het dan liever gezien dat je het allemaal in je eentje had gedaan?

Een bevalling is al zwaar genoeg, en dan bedoel ik elke bevalling en een keizersnee is ook een soort van bevalling en hoe de pijn na de bevalling is dat is ook voor ieder apart en kun je dus ook niet met elkaar vergelijken. Je kunt alleen je eigen bevallingen vergelijken. Laatst werd er ook aan mij gevraagd vond je je bevalling zwaar/pijnlijk? mijn antwoord: ik kan het niet vergelijken het is mijn eerste. Jah, voor mij was het zwaar heb twee dagen dubbel gelegen van de weeen, die ze trouwens niet konden meten met hen apparaat, was stiekum aan het bevallen. Heb ook niets gemerkt van het inknippen etc. maar ik weet wel dat toen Dmitry eruit was dat ineenkeer alle pijn afgelopen was en dat ik gewoon al half lag te slapen naar mijn idee, zelfs van het hechten heb ik niets gevoeld zat gezellig te kletsen. Hoewel je die hechtingen later wel gaat voelen. Ik kan me voorstellen dat je van een keizersnede meer na pijn hebt en dat de een meer pijn ervaart dan de ander. Elke bevalling is ook gewoon uniek. Met eigen pijngrenzen, eigen complicaties en eigen meningen erover.

oke de mensen die naar de wc gingen en met een kind terugkomen daargelaten, maar hoeveel gebeurd dat 1 op een miljoen? triljoen?

Ik had zelf mijn zusje erbij en daar heb ik echt heelveel steun van gehad en hoewel ze zei dat het vreemd rook in die kamer blablabla vond ze het heel vet zoals ze het zei en zou ze het zo weer doen.

#58

helemaal met lalala eens!
misschien kunnen ze niet zo veel voor je doen, letterlijk dan in ieder geval.
maar ik had er onwijs veel steun aan dat Daan bij me was, ik moet er niet aan denken dat ik het alleen had moeten doen. het gaat dan meer om de emotionele steun dan om iets anders en die heb je (vind ik in ieder geval) keihard nodig op dat moment.

liefs,
Rinske

<img src=“http://lilypie.com/pic/2010/04/18/dr3f.jpg”" border=0><img src=“http://lb2f.lilypie.com/ro7Yp2.png”" border=0>

#59

Mannen kunnen hun partner wel degelijk steunen tijdens een bevalling! Tuurlijk, in praktisch opzicht voelen ze zich machteloos, maar alleen al de woorden: “Kom op, je bent er bijna, ik zie het hoofdje al…” hebben mij door de laatste loodjes heen gesleept, net toen ik klaar was om het op te willen geven. Ik kan me niet veel meer herinneren van het laatste deel van m’n bevalling, maar nog wel die woorden van m’n vriend. Omdat die woorden mij de kracht gaven om toch nog even door te zetten.

Groetjes,
M

Lilypie Derde Ticker

#60

dat is het hem nou juist hij heeft het gevoel dat hij niks heeft kunnen betekenen
terwel ik dat helemaal niet vind en ik vind hoewel ik verging van de pijn en ja hem ook wel heb uitgescholden hahaha (moet je maar niet willen gaan roken hahaha)dat dat een moment is dat je samen moet beleven.
hij is daarintegen van mening dat zijn broer maar boft alleen het feit dat het zo lang duurt voordat hij weet of alles goed is met zijn vrouw en kind vind hij minder.

maar ja het is logisch dat wij vrouwen er zo over denken maar wat vinden de andere vaders ??
wellicht heeft het ook een stukje met de cultuur te maken alleen bevielen de vrouwen vroeger thuis onder begeleiding van mama en schoonmama er kwamen geen dokters of vk’s nu moeten ze verplicht naar het ziekenhuis.

maar al met al ik ben klaar met bevallen hahaha en hij is er mooi bij alledrie bij geweest dus als hij echt niet wilde had hij dat na de eerste bevalling wel gezegd en niet na de derde.

before you judge me, try hard to love me