Pffff…het begint weer hoor: het gezeur over mijn (dikke) buik. Ik kan echt nergens komen, of ik hoor weer: ‘Oh, wat heb je een dikke buik al. En je moet nog zo lang’ of iets van die strekking. Mijn collega zei vanochtend: ‘Wat ben je dik!’ Ik zei: ‘Raar dat mensen, zoals jij, dat wel altijd tegen zwangeren durven zeggen, maar nooit tegen iemand die van zichzelf dik is!’ Dat IS toch zo? Alsof het dan minder erg is, omdat het erbij hoort en weer verdwijnt ofzo. Ik was zaterdag bij de schoonheidsspecialiste en ja hoor…weer ‘wat een flinke buik dan’ toen ik zei dat ik pas 27 weken ben. Zucht.
En weten jullie wat? Het kan me deze keer allemaal geen moer schelen dat gezanik. Ik zeg dan: ‘Ja, ik ben dik. Ja, mijn buik is groot. Maar vorige keer was ik mijn kilo’s binnen twee dagen kwijt, dus ik zie het probleem niet. Jij blijkbaar wel?’ En dan is het: ‘Nee, nee…Vorige keer was je inderdaad weer snel slank. Het zal nu ook wel goed komen joh!’ Tss. Waar bemoeit iedereen zich toch mee? Laat me toch gewoon met rust! Ik voel me top, ook mét zeerog-omvang en ik geniet van het jongetje in mijn buik. Laat hem maar lekker baantjes trekken in die zee van ruimte! PUH!
Ik vraag me alleen af…hoe kan het dat de ene moeder 25 kilo aankomt (ook door heel veel eten) en toch een kind van 5-6 pond krijgt, terwijl ik bv met Eva maar 10 kilo bij kwam en een kindje van 8 pond kreeg? Ik ben zelf totaal niet zwaar en papa ook niet, dus ik snap soms niet hoe de natuur dat regelt? Hebben jullie een idee?
Groetjes Rainbow, trotse mama
