Geen verliefdheid

#101

Ramona, je hebt je verhaal heel mooi verwoordt, ik denk er nl. ook net zo over als jou.
En idd hier is het ook precies hetzelfde liedje wat betreft de dingen die gedaan moeten worden in huis.
ik werk 24uur en mijn vriend volledige 40 uur, soms nog wel meer.
Ik doe het grootste gedeelte in huis, is ook logisch.
Maar ik heb d’r ook niet altijd zin in hoor.
EN alles in 1x schoonmaken lukt toch niet, dus verdeel ik het over de dag
(iedere dag een beetje, althans dat probeer ik)

En je moet vind ik makkelijker zijn wat betreft het h.houden.
iedereen zal het herkennen heb je net de vloer gedaan, valt er een glas limo
over de vloer…

Ben nu wel anders over gaan nadenken, vroeger zou ik hartstikke boos worden,
tegenwoordig blijf ik wat rustiger. (kinderen kunnen er soms niks aan doen)

Bij ons is het ook zo mijn schoonvader doet helemaal niks in huis.
Hij werkt niet (is nu 65 maar vanaf zijn 35e niet meer gewerkt)
mijn schoonmoeder moet werkelijk alles alleen doen. zij werkt nu nog 1 ochtend en past veel alle kleinkinderen op.
Het is ze ook niet met de paplepel ingegoten, maar helaas zie ik het ook bij mijn vriend terug hoor!
ik moet hem vragen wil je dit??? wil je dat???
en dan veelal wordt het nog niet gedaan en doe ik het uiteindelijk zelf maar weer…

Vaak ga ik er ook 'ochtends uit (kids zijn helaas weer erg vroeg wakker) vanmorgen ook om 630 uur alweer onder in de kamer met ze.
Soms gaat het goed, maar soms breekt het me gigantisch op.
We proberen wel af te wisselen in het weekend (ene dag ik andere dag hij)
maar vaak ben ik toch degene die toegeeft.
Als het me echt opbreekt word ik enorm sjachrijnig, (door vele slaaptekort–
ook omdat we 's nachts ook al vaak uitmoeten)
dan heb ik ook een kort lontje hoor, soms gaat jongste uit logeren voor een nachtje dan kunnen wij iig DOORslapen…

Ze kunnen nog niet alleen voor de tV zitten (jongste dan oudste zou wel gaan))
hij zit nog o v e r a l aan nl.

Hier ook vaak woorden over mn. het huishouden idd, mijn vriend klaagt wel eens dat het zo’n enorme troep is in huis (we wonen ook niet al te groot) maar hij doet er verder ook niets aan!
dan baal ik zo enorm he! kan ik echt boos worden, tegenwoordig probeer ik te doen of ik niks hoor, werkt beste.

succes allemaal!

#102

@Shirley Is toch zeker voor jou ook iets om trots op te zijn. jij hebt het vroeger ook niet makkelijk gehad en ik weet uit ervaring hoe lastig het is om je daaruit te knokken.
@mama van 2 kids
tsja die mannen blijven hetzelfde geloof ik. Maar dat je schoonvader echt helemaal niets doet dat da nog bestaat zeg. Moet ik toch niet aan denken hoor.
Zo is mijn man gelukkig niet opgevoed. Maar die komt uit een groot gezin van 6 jongens en 1 meisje. De jongens moesten daar dus ook gewoon meehelpen. Het huishouden was simpelweg te veel voor zijn moeder en zijn zusje. Niet dat ze nou echt veel moesten doen maar alles wat er in huis moet gebeuren heeft hij thuis wel geleerd zoals wassen, strijken, koken. Als ik het vraag doet hij het wel.

Groetjes Ramona


#103

Hoe gaat het nu? Ik ben even benieuwd hoor Ik hoop dat jullie het weer een stuk gezelliger bij elkaar hebben!

Groetjes Anouk


#104

@Anouk: Het gaat helemaal super!
Elke avond praten we weer… en savonds na het eten ruimen we SAMEN de tafel op, en neemt hij ook eens wat uit mijn handen.
Van de week heeft ie lieverd een lekker ijsje voor me meegenomen…

Als ons iets niet aan staat, zeggen we dat nu meteen, en dat werkt erg goed…
Hij bedankt me voor t lekkere eten wat ik klaar gemaakt hebt… en ik bedank hem als ie bijv een wasje aan t draaien is!

Ook met de kids gaat t stukken beter…lekker saampjes zijn!

Zaterdag avond is het voor ons pakjes avond, en zijn we eerst ook lekker met ons 4en… (zaterdag is de avond van Amanda en haar vriend en die van ons) Maar nu gaan we eerst lekker met ons 4en zijn, mogen de kids opblijven en later komen hun op visite… en dit was Chris zn idee… Helemaal leuk! Kan niet wachten op morgen avond!!! :smiley:

Liefs, Melanie

#105

Fijn om te horen zeg! Tof dat je je met zulke simpele dingen alweer zo veel gelukkiger kan voelen he!? Een complimentje of bedanktje, en een verassing zoals een ijsje Super! Dan besef je net even weer wat vaker hoe veel je aan elkaar hebt, en ook de kinderen zijn een stuk gezelliger als ze merken dat papa en mama beter in hun vel zitten!

Ik wens jullie een hele fijne avond morgen, klinkt leuk!

Groetjes Anouk


#106

Heb een poosje niet meer meegelezen maar ik ben ook nog maar 25 En toch ben ik absoluut niet zo’n 20-er waar Esther over praat. Mijn vriend en ik zijn beide heel volwassen en vinden mode enzo totaal niet belangrijk. We gaan ook nooit meer op stap en maar heel soms de stad in. Onze kinderen zijn echt alles voor ons en zij gaan ook voor alles.
Ook wij hebben het nodige meegemaakt en onze rugzakjes zitten dan ook bomvol
Wij weten ook heel goed wat we aan elkaar hebben en vertrouwen elkaar volledig.
Weet je wat ik het allermooiste vind in onze relatie en waardoor je echt de waarde ervan kan zien? Dat ik aan iets denk en vervolgens zegt hij het en andersom terwijl we het op dat moment over totaal iets anders hadden.
We zitten gewoon helemaal op 1 lijn. Met alles. Dat is gewoon echt superfijn.
En nu Stefan een ongeluk heeft gehad waar hij door een wonder goed uit is gekomen, besef ik nog veel en veel meer hoeveel hij waard is voor mij en hoe ongelooflijk hard ik hem nodig heb. Ik kan gewoon echt niet zonder hem.

Groetjes Hanna, trotse mama van Sylvie en Amy

#107

Mooi gezegd Hanna en gelukkig zijn niet alle 20-ers hetzelfde zoals ook 30-ers en 40-ers niet allemaal hetzelfde zijn. Ik herken het ook dat als ik bv iets wil zeggen, Peter het zegt of andersom. Vaak zijn woorden niet ens nodig om elkaar te begrijpen … dat zegt toch wel hoe je op een lijn zit met elkaar.
En zoals jouw man een ongeluk heeft gehad en door het oog van de naald is gekropen … kan juist dit gebeuren jullie nog dichter bij elkaar brengen en doen beseffen dat jullie bij elkaar horen! Hopelijk hebben jullie nog een heel erg gelukkig leven voor jullie met jullie kindjes

Groetjes Esther

#108

Wat fijn Melanie, dat het nu zo goed gaat!

Ik heb eerder niet op dit topic gereageerd… omdat het hier ook niet zo lekker liep Nu is dat hier eigenlijk altijd met vlagen gegaan. Niet de eerste keer dat ik dacht, nog even en ik ga mn eigen weg met de kids.
Wij zitten dan ook totaal niet op 1 lijn, zoals goudvisje en esther beschrijven. Zijn met totaal andere dingen bezig, en vinden andere dingen belangrijk. Dus dat gaat bij ons allemaal niet zo vanzelf.

Maar dat betekend niet dat je geen rekening hoeft te houden met elkaar… en dat wordt nogal eens vergeten.
Mijn man heeft ook ‘iets in het autistisch spectrum’ (heeft geen diagnose, maar vanuit mijn eigen ervaring kan ik dat wel met zekerheid zeggen), en dat betekend dat vooral ik mezelf continu moet aanpassen omdat hij het gewoon niet kan.
Prima, dat heb ik voor hem over. Maar dat betekend niet dat hij over mij heen kan of mag lopen.
Praten blijft een lastig punt. Als ik wil praten over iets wat niet zo goed gaat, schiet hij meteen in de verdediging en krijgen we weer ruzie. Terwijl ik het dus helemaal niet vervelend, maar juist opbouwend bedoeld.
Doet hij niet om vervelend te doen tegen mij, maar gewoon omdat dat dan onverwacht komt voor hem, en hij niet goed weet hoe hij moet reageren en dus zo snel mogelijk het gesprek wil afkappen.

Nu heb ik hem deze week een hele lange mail gestuurd, met alles wat me dwarszit, en dat dat NU moet veranderen, omdat ik het anders niet meer trek. Hij eruit, of ik eruit.
Expres heb ik die mail gestuurd vlak voordat ik een avond wegging, zodat hij niet meteen kon reageren, maar wel eerst MOEST nadenken.
En dat heeft gewerkt. Uiteindelijk herkende hij toch wel veel, en was zelf ook helemaal niet blij met de situatie, maar wil absoluut niet bij mij weg.
Toen ik later die avond thuiskwam hebben we er wel goed over kunnen praten, omdat hij zich erop heeft kunnen voorbereiden. Dat was heel fijn

Dus dat gaan we vaker doen zo, als het weer versloft want deze week ging het dus super goed!!!

Kinderen zijn geboren naäpers, ze gedragen zich precies als hun ouders, ondanks alle pogingen ze goede manieren bij te brengen.
(Joh 13:15)

#109

@suzje: wat vervelend dat t voorj jullie niet lekker loopt, moeilijk he om er zo over te praten als je man direct in de verdedeging schiet. Maar gelukkig heb je het op gelost door een email! En heeft hij zich kunnen voorbereiden!
Ik hoop voor je dat ook bij jullie alles goed mag blijven gaan, en dat 2012 ONS jaar mag worden.
Voor ons ook speciaal want op 1januari zijn wij 5jaar bij elkaar!! Haha

@de rest: thnxx voor jullie lieve reacties!

Liefs, Melanie

#110

@Melanie, super! Op naar de komende 5 jaar, waarin het steeds beter mag gaan!

Wij waren op 7 december 7 jaar getrouwd… maar die dag is ie met ruzie vertrokken naar zn werk was dus niet echt feest die dag.
Hebben we wel later die week goedgemaakt door lekker met zn 4tjes uit eten te gaan hoor. Maar eigenlijk speelde er zo veel, dat je dat niet even gezellig met een etentje oplost.
Ik verwacht ook echt niet dat het nu opeens allemaal goed blijft gaan hoor, na een tijdje is ie dit toch weer vergeten en zijn we weer terug bij af. Maar ik weet nu wel (hmm EINDELIJK, na 7 jaar…) hoe ik hem kan bereiken lang leve de digitale wereld, hihi!

Kinderen zijn geboren naäpers, ze gedragen zich precies als hun ouders, ondanks alle pogingen ze goede manieren bij te brengen.
(Joh 13:15)

#111

@Suszje … fijn dat je mailtje goed heeft gedaan en dat hij het serieus heeft opgepakt. Zeker wanneer hij toch ook wel iets in het autistisch spectrum heeft. Ik heb een hele goede kennis die een man heeft met Asperger, zijn ze achter na heeeeel veel jaar. Eerst ontkende hij maar nu begrijpt hij meer en meer dat hij het zijn vrouw niet makkelijk heeft gemaakt. Toch is het voor haar een lijdensweg geworden want ze heeft toch wel heel veel gemist in de relatie maar weg gaan na 30 jaar doet ze ook niet meer. Wat ikhier mee zeggen wil, je min of meer aanpassen is ok als je jezelf maar niet verget. Ik zie het nu bij haar, de teleurstelling en gemis … als ze bv een arm op zijn schouder legt dan begint hij over het weer te praten! Praten kan hij heel erg slecht, kan bepaalde linken moeilijk leggen terwijl als je hem ziet je een knappe, leuke man ziet! Joviaal en vriendelijk … ondertussen moet zij af en toe zijn japans begrijpen, alsof hij een andere taal spreekt! Komt alles op haar schouders omdat hij niet alles zelf kan, gewoonweg omdat hij het ook niet ziet. Ze heeft er eigenlijk een kind bij zegt ze weleens!

Groetjes Esther

#112

@Esther, is heel herkenbaar, dat stukje dat jij over je vriendin schrijft.

Het is bij mijn man ook absoluut geen onwil. Maar idd wel regelmatig heel erg moeilijk.
Ik heb hem dat ook duidelijk gemaakt, dat ik het hem niet kwalijk neem, maar dat hij toch heel erg zijn best moet gaan doen, omdat ik het anders niet meer trek. En hij heeft al diverse keren laten zien dat hij het kan. Alleen moet er steeds weer iets heftigs gebeuren wil hij weer even terug op zn plaats gezet worden. Maar deze keer bleek een mailtje dus genoeg

Soms lijkt weggaan de makkelijkste oplossing. Het zou aan de ene kant zeker voor de kinderen een hoop rust brengen in huis. Want een papa en mama die niet op 1 lijn zitten is niet ideaal natuurlijk.
Maar wat dan? Hem zijn kinderen ontnemen? De kinderen hun vader ontnemen?
Want… geloof me, een bezoekregeling zie ik niet zitten! Ik zou gek worden van bezorgdheid als ik ze samen een heel weekend alleen bij hem moest laten! Een middagje gaat nog wel, hoewel ik, als het even kan ik dan toch 1 kind meeneem.

Hij kan het gewoon niet om 24uur per dag de zorg te dragen voor ze, heeft zijn eigen rustmomentjes nodig, en kinderen houden daar nou eenmaal geen rekening mee.

Ik weet dat ik hem kapot zou maken als ik bij hem weg zou gaan… wil ik dat op mijn geweten hebben? Hij is niet slecht… 't is een enorme lieverd! Maar hij ziet vaak gewoon niet in wat er van hem verwacht wordt. Dan wordt hij onzeker en sluit zich af…

Natuurlijk mis ik heel veel in deze relatie. Die schouder om op uit te huilen, die zoek ik dan ook maar bij mijn lieve vriendinnetjes, en bij mijn moeder.
December is hier wel een heeele moeilijke maand hoor.
Zóveel sociale gebeurtenissen… en dan met 2 autisten in huis die allebei toch weer hun eigen, totaal andere manier van verwerken hebben, en dochter en ik zitten er tussenin, hahaha!
Idd, heb ik er ‘gewoon’ een kind bij.

En toch… raar is dat! Verlang ik zo naar nog een kindje erbij…

Kinderen zijn geboren naäpers, ze gedragen zich precies als hun ouders, ondanks alle pogingen ze goede manieren bij te brengen.
(Joh 13:15)

#113

Wat fijn Melanie dat het nu een stuk beter gaat, ben echt blij voor jullie.

@suzsje, respect hoor. Als ik je verhaal zo lees dan heb je het echt niet altijd makkelijk. Denk ook niet dat iedereen het in jouw situatie vol zou houden bij de partner te blijven. Wil niet zeggen dat je natuurlijk alleen maar negatieve dingen beleeft in jullie relatie. Maar als ik het zo lees komt er toch meer op jouw schouders. Wel heel fijn dat de manier van een email sturen goed werkt.

Groetjes,
Sandra

#114

@Suzsje … zo herkenbaar …deze vriendin is al 60 jaar maar ik kan heel goed met haar overweg, ze zou mijn moeder kunnen zijn. Ik maak veel met haar mee en weet dat ze het af en toe heel moeilijk heeft, dan komt ze hier uit huilen en praten. Ik probeer ze te steunen waar ik kan … Hem achterlaten kan ze niet want dan beland ie in de goot, hij steunt op haar. Ze hebben 3 kinderen die nu volwassenen zijn en zij heeft altijd voor de kinderen klaar gestaan, hem moet ze vertellen wat hij wel/niet moest doen. Dit werd een patroon … en enkele jaren geleden was ze gewoon op. Door jaren een ongelijkwaardige relatie te hebben …

Vaak roepen mensen “dan ga je toch scheiden” … maar zo simpel is het niet want ergens houdt ze ook van hem en … hij heeft autisme. Ze heeft toch het gevoel dat ze er voor hem moet zijn anders redt hij het niet. En dat wil zij ook niet op haar geweten hebben. Hij heeft al eens gezegd; als jij weg gaat dan pleeg ik zelfmoord! en in het heetst van de strijd heeft ze weleens gezegd; dan doe je dat maar! Heel begrijpelijk van beide kanten … dat maakt het ook ooh zo moeilijk.

Het vervelende is dat je met een autist moet leren leven en dat valt niet mee. Hun taal en beleving … het slaat soms kant nog wal. Ze gaat ook weleens naar haar dochter om op adem te komen, blijft daar een nachtje logeren, DAT LUKT! en hij kan het hanteren, dan even voor zichzelf zorgen zonder dat er van alles mis gaat.

Respect! want het kost veel energie en 2 mensen met autisme … ga er maar aan staan. Zorg goed voor jezelf hoor!

Groetjes Esther

#115

Ik heb het helaas niet helemaal gevolgt dus ben wel benieuwd hoe het nu gaat. Hier gaat het weer de hele verkeerde kant op en ik begin het nu echt goed zat te worden. Damian wil ook heel erg weinig van zijn papa weten. Waarschijnlijk omdat hij of werkt of achter de pc zit. Zelfs na gister een super gezellige dag die we eerst bij mijn schoonvader en daarna bij mijn schoonmoeder hebben doorgebracht begon die in de auto gelijk weer te zeuren over echt helemaal niks. Op dit moment krijg ik alleen nog maar verwijten te horen die echt helemaal nergens op slaan.