Soms heb ik het idee dat ik helemaal geen macht heb over Eva. Ik bedoel: ze ziet mij als haar mama en luistert heel vaak heel goed. Ze weet wat ze bij mij wel en niet kan doen, maar test me constant uit. Dat hoort bij de leeftijd. Papa heeft het ook, dus het ligt niet aan mij. Toch lijkt het soms alsof we haar niet ‘aan kunnen’.
Voorbeeld: papa komt haar op het kdv ophalen. Ze rent dan, als hij Max haalt, naar een groep waar ze niet mag spelen. Omdat daar een auto staat. Als papa dan weg wil, weigert ze te komen. Dus hij loopt aan en zij roept gewoon: ‘Ja, doei!’ Het interesseert haar 0,0 dat hij weg gaat. En ja, je kunt moeilijk naar huis lopen. Zij is zo gewiekst, dat ze weet dat papa toch wel ergens wacht.
Voorbeeld 2: we waren in de Prenatal. Ze gaat daar in bed liggen, om te doen alsof ze slaapt. Ik loop aan met Max, zegt ze: ‘Daaaaag!’ Ik stond achter een hoek en doodkalm stapt ze uit bed en gaat ze bij een man kijken. Het kon haar niks schelen dat we weg waren. Vervolgens trok ze wat dingen uit de rekken en toen ik haar voor de 10e keer riep, riep ze: ‘Ik ben stout!’ en lachte ze. Ze lachte me gewoon uit! Zo’n man zei: ‘Het kan haar niks schelen dat ze stout is he?’ Ik lachte er maar mee, maar kon wel door de grond gaan. Ik had echt niks over haar te zeggen! Ik troonde haar mee naar buiten en toen luisterde ze pas.
Voorbeeld 3: als ze gaat slapen, rekt ze alles tot het uiterste. Ik wil drinken, ik wil een dekentje, ik wil geen dekentje, ik wil een slaapzak, ik wil geen slaapzak…Ze doet alles net andersom dan wat wij doen. Dus als ik zeg: dekentje is goed, maar dan geen slaapzak, wil zij per sé opeens de slaapzak. Ik ben daar één keer in getrapt en zij toen: nee dame, ik ken jou. Je kiest nu voor een deken, dan hou je die deken ook! Ik ging weg en toen heeft ze liggen gillen. Nu gilt ze ook, maar ik hou de poot stijf. Ik zei dat ik NIET terug zou komen en doe dat dus ook NIET.
Ik word hier erg moe van. En heel onzeker. Ze is heel lief en grappig ook, maar soms lijkt het zo’n kind uit de Nanny-serie! Ik schaam me soms als ze zo doet. We zijn nu heel consequent, maar dat werpt niet echt vruchten af. Soms gaat het ook heel erg goed hoor. Gisteren gaf ik haar een bevel en zei een man: zo, die luistert goed zeg! Ze kán ook goed luisteren en heel gehoorzaam zijn, maar heel vaak ook niet. Ik kan haar altijd wel ‘handelen’, maar krijg nu soms het idee dat ze test en test en test en ze steeds brutaler en vervelender wordt. Wat zouden jullie bv doen als ze wegloopt in de Prenatal? Of met dat rekken in bed?
Vorige week sliep ze bij mijn zus en daar was ze enorm lief. Ze heeft niet gehuild, niet om haar speen gezeurd, goed gegeten, goed geslapen. Mijn zus (en oma ook) vinden haar echt een lief ideaal kind. Hoe anders kan ze thuis zijn!
Ik hoop niet dat dit berichtje over komt alsof ik haar helemaal niet aan kan ofzo, of dat ik gek word van haar, maar meer…nou ja, dat ik soms wel denk: wanneer houdt die puberteit eens op en wanneer geeft ze zich gewonnen als ze haar zin niet krijgt? Het is soms vermoeiend, al kan ik haar ook heel vaak knuffelen omdat ze zo grappig, lief en slim is. Het is gewoon mijn Eef, maar soms…ARGH!
Het gebrul is al gestopt…Ik ben NIET naar haar toe gegaan en ze lijkt het te hebben opgegeven…VICTORY voor mama, hihi! Maar leuk is zo’n strijd natuurlijk niet. Gelukkig gaat ze meestal rustiger slapen…
Ik weet dat ik niet de enige ben met zo’n diva, maar toch voel ik me soms dus een beetje onzeker, of we het wel goed aanpakken enzo?
Hmmm…ze begint weer te jammeren…zachtjes…
Groetjes Rainbow, trotse mama
