Vanaf deze week zit ik voor 50 procent in de ziektewet. Had gehoopt dat het deze zwangerschap niet nodig zou zijn maar helaas is dat wel zo.
een en ander is niet zonder slag of stoot gegaan helaas, op het werk heb ik er nog al wat trammelant mee gehad.
Ik krijg het verwijt dat ik geen motivatie heb om door te zetten en dat ik graag thuis wil blijven.
Dat ik al 19 weken zo beroerd als ik weet niet wat rondloop op het werk(afgezien van de keren dat ik met voorhoofdsholte ontsteking thuis zat) geld blijkbaar als niet gemotiveerd zijn.
Mij word ook verweten dat ik zelf niet voldoende aangeef wat ik wel en niet kan, en zelf om andere werkzaamheden moet vragen. Dat heb ik wel gedaan maar dat word steevast afgedaan als gezeur.
Sterker nog deze tweede zwangerschap heb ik dezelfde klachten als de vorige keer en ik moet keer op keer weer uitleggen wat er aan de hand is.
Bij wie ligt het probleem dan?
Afgelopen donderdag moest ik werken (werk in een winkel) en dat heb ik ook gewoon gedaan. Ben samen met een collega gaan vullen, zodat zij het zwaardere tilwerk kon doen en ik het lichtere. Daarbij ben ik af en toe op een krukje gaan zitten om dingen uit te pakken. In principe dus geen zwaar werk. 's avonds had ik zoveel last van m’n bekken dat ik niet meer wist hoe dat ik zitten staan of lopen moest en heb ik weer de hele avond met harde pijnlijke buiken gezeten.
Maandag moest ik weer werken en moest ik 's ochtends achter de kassa. Ik heb toen zitten en staan wat afgewisseld maar toen speelde mijn bekken tegen een uur of 2 's middags weer behoorlijk op en ik was sowieso erg duizelig vanwege m’n bloeddruk. 'S ochtends was ik al 10 minuten extra gaan zitten om dat het even helemaal niet goed ging en toen kreeg ik al scheve gezichten. Dat je gewoon recht hebt op extra pauze nemen ze niet aan, en ook niet dat ik daar geen gebruik van zou maken als ik me wel goed zou voelen.
Ik was het zat en heb 's middags gevraagd of ik naar huis mocht. Dat mocht niet omdat de bedrijfsleider niet aanwezig was en er te makkelijk over gedacht word de laatste tijd(slaat waarschijnlijk op mij, ben het meeste ziek geweest de afgelopen tijd.
Was ik het dus niet mee eens, ben van mening dat je je op ieder moment ziek moet kunnen melden. Heb toen de bedrijfsleider thuis gebeld maar die nam niet op. Intussen zat ik door al het gezeik zwaar overstuur in de kantine.
De assistente was gewoon weer aan het werk gegaan terwijl ik dacht dat ze wat voor mij aan het regelen was. Heb ruim een half uur achter gezeten en niemand die naar me omkeek. Uiteindelijk heb ik gezegd dat de assistente dan zelf maar de bedrijfsleider moest bellen omdat ik echt naar huis zou gaan.
Uiteindelijk ging ze bellen en toen kreeg ik de bedrijfsleider zelf aan de telefoon.
Die begon al met"wat is er nou weer aan de hand"op een hele kwade toon.
Wat ze allemaal gezegd heeft weet ik niet eens meer zo’n stroom verwijten kreeg ik over me heen.
Ik kreeg er geen speld tussen om mijn kant van het verhaal te doen.
Zo moest ik thuis meer rust pakken(dat doe ik al tijden) en desnoods Rens dan maar wegbrengen op de dagen voordat ik moet werken zodat ik dan kan bijtanken.
En dat gaat me iets te ver. Als het echt heel slecht gaat doe ik dat echt wel maar aangezien ik alleen maar betaalde oppas heb is dat een heel duur geintje. Bovendien vind ik dat ik niet alleen een verplichting heb naar m’n werk maar ook naar m’n gezin. Rens lijd er al voldoende onder dat we nu niet meer zoveel dingen samen doen als eerst.
In het huishouden doe ik alleen nog het lichte werk en soms dat nog niet eens op slechte dagen. Gelukkig heb ik een fantastische vent.
Verjaardagen ed moet ik vaak afzeggen omdat ik er te moe voor ben.
Sowieso weet ik soms echt niet de dag door te komen door de vermoeidheid.
Maar goed ben dus naar huis gegaan.
Dinsdag heb ik zelf contact opgenomen met het hoofdkantoor vanwege mijn ziekmelding. Ik wilde deze situatie zo snel mogelijk opgelost hebben en mijn kant van het verhaal vertellen omdat ik zeker weet dat de bedrijfsleider dat niet fatsoenlijk doorgeeft(hoe kan het ook anders als je niet eens luisteren kan)
De bedrijfsleider had al aangegeven dat ik maar helve dagen moest gaan werken want dat wilde ik zo graag(ik heb daar geen woord over gerept omdat ik dat niet eens meer durfde maar goed)
Die afspraak staat dus nu ook vast. Per week wordt bekeken hoe het gaat.
Nu ben ik nog benieuwd naar mijn werktijden. De bedrijfsleider weet dat ik 's ochtends me eigen nog het beste voel en dat ik het nodig heb om 's middags een paar uur te kunnen slapen. Dikke kans dus dat ze me express in de midagen gaat inroosteren. Dat probeerde ze de vorige keer ook. Pure treiterij.
Vanmiddag heb ik haar nog gesproken en ze was nogal kwaad dat ik zelf met het hoofdkantoor gesproken had. Heb er maar niet eens meer op gereageerd.
En hoe vervelend het wel niet was voor mijn collega’s. Ze probeerd constant in te spelen op m’n schuldgevoel, alsof dat sowieso nog niet groot genoeg is naar m’n werk en m’n gezin toe. Voor mijn gevoel faal ik aan alle kanten terwijl ik rationeel ook wel weet dat ik er niets aan kan doen. Schepje er boven op heb ik dus echt niet nodig.
Vraag me wel af waarom ik me al die jaren me daar zo uit de naad heb lopen werken. Dat steekt me eigenlijk nog het meest. In december met de kerstdrukte vulde ik meer als de meeste collega’s terwijl ik hondsberoerd was. Al mijn beoordelingen zijn altijd meer als goed geweest. Als ik nou altijd de kantjes eraf zou lopen kon ik het wel begrijpen. Maar hier snap ik niets van.
Sorry voor het lange warrige verhaal maar moest het even van me af schrijven.
groetjes Ramona
