Ja michele, ik denk, gooi het er hier idd maar uit, anders bel ik iemand (zus of ma) maar goed die gaan op een gegeven moment ook denken; wat is die kerel een eikel. Is ie niet echt hoor, sommige dingen begrijp ik hem wel heel goed, maar soms! dan kan ik gewoon niet tot zijn hersenen doordringen.
Zijn moeder wil graag dat we veel meer kindjes krijgen (Wie gaat dat betalen?) Het liefste natuurlijk nog een jongen (?) Nou heb ik niets tegen jongens hoor, maar goed waarom moet het een jongen zijn? Als het een meisje is dan is het hier een soort van troostprijs, zo voelt het haast. Mijn man vind het helemaal niet erg en is dolverliefd op J, maar zo kijkt zijn fam er tegen aan.
En kijk ik wil ook niet meer verdienen dan hem, ik heb ook gezegd dat is toch ONS inkomen, daar worden we allebei beter van. Ik spendeer bijna al mijn geld an het huishouden, ben helemaal niet extravagant (nou misschien alleen met dingen voor J , soms!) Het gaat naar eten, vakantie, luxer leven, en ik deel altijd alles met hem net zo goed als hij dat met mij doet. Het mag van mij allemaal op een grote hoop hoor, of zelfs op een gezamelijke rekening, ik heeft er niets om. Maar goed cultuur verschil dus weer he!
Misschien dat ik het niet snap omdat ik een vrouw ben en opgevoed ben in een vrouwenwereld (onze NL familie is heel erg strek door de sterke vrouwen) Als ik iets zou beginnen naast mijn werk dan heb ik gewoon helemaal geen tijd meer voor de kleine en dat was nu juist de bedoeling. Ik vind het heel moeilijk allemaal. Mijn man heeft een aantal zaakjes die heel goed gaan, nu doe ik eens een voorstel en dat word gewoon afgewimpeld, zo van; dat doen we nog wel een andere keer, maar ondertussen zit ik nog wel nogsteeds met dit werk dat me (naar mijnm mening) letterlijk ziek maak! ![]()
Bah
