Pffff, ik heb net even goed zitten brullen. Dat doe ik echt heeeel zelden, maar deze keer had ik er echt reden voor. Sinds Eva naar school is, is ze veranderd in een …tja, toch best vervelend kind. Ze is altijd pittig geweest, maar ik kon haar altijd heel goed aan en we hadden het samen altijd erg gezellig. Nu ontploft ze om alles. Ze heeft meerdere keren per dag driftbuien, waarbij ze minstens een kwartier he-le-maal uit haar plaatje gaat. En wat ik nog het ergste vind: ze scheldt me dan uit, schopt, slaat en spuugt me. Als ik er aan denk, prikken de tranen alweer achter mijn ogen…Ik doe alles voor haar en dan doet zij zo akelig tegen me. Ze doet het ook bij papa trouwens, het hangt er van af wie haar bv weigert om iets te geven ofzo. Het is niet alleen op mij gericht.
Ik vind haar echt heel akelig op dit moment. Ze heeft een paar keer zo’n stampei gemaakt in winkels in de buurt, bv toen er geen kaas lag en ik haar verbood om ernaar te vragen of toen ze geen glitterpennen kreeg, dat ik daar nog amper durf te komen! Ze plaste toen bijna van woede in haar broek. Ze maakt me gewoon bang, omdat ze zichzelf niet meer is. Vanmiddag ook. Ze had heel lief met een kindje uit de klas gespeeld, niks aan de hand. Dat meisje is weg en opeens wordt ze woedend omdat ze geen koek meer kreeg. Ze vloog me gewoon aan! Ik schrok me rot en ging ook tegen haar schreeuwen. Ik weet het, dat zou ik niet moeten doen, maar blijf maar eens rustig als je eigen kind je meppen verkoopt! Ze is een tikkende tijdbom die altijd kan ontploffen en dat dus ook doet. Heel angstaanjagend, ook voor haarzelf natuurlijk. Ze zat laatst letterlijk uit te hijgen van haar driftbui bij een hek…ook wel sneu.
Pittig a la, maar dit gaat echt niet goed. Zo is ze nooit geweest. Ze trekt Max ook mee in haar gedrag. Als zij 's nachts een driftbui krijgt (waarschijnlijk doordat zij emoties verwerkt na school) en alles bij elkaar gilt omdat ze naar beneden WIL en MOET (net een commando!), doet hij mee. Terwijl hij rustiger is. Vannacht had ze ook zo’n bui en hebben we 2 uur geslapen…zij kon 's ochtends haar bed niet meer uit…
Ik denk soms weleens dat ik haar verkeerd opvoed, ga ineens twijfelen aan dingen die we al 4 jaar zo doen. En die voorheen prima gingen. We hadden weleens heibel met haar natuurlijk, maar nooit zo extreem als nu. Ik lachte altijd medelijdend als ik naar de Nanny keek, maar op het moment heb ik ook een kind dat ik even nauwelijks aan kan. En papa ook niet. En dat vooral zichzelf niet aan kan. In de AH zie ik altijd kindjes keurig naast mama’s lopen, ze zeuren hooguit even om een koekje. Als ik dan mijn kind krijsend en schoppend de winkel uit moet hijsen, schaam ik me gewoon en denk ik: ik kan mijn kinderen niet eens opvoeden! Ik twijfelde daar voorheen nooit zo aan, had het idee dat we het gewoon goed doen? Maar nu…pfff, ik vind het erg zwaar. Ik kan veel hebben, laat me niet snel op de kop zitten, maar mijn eigen kind maakt me nu toch erg verdrietig. Zeker als ze me in mijn gezicht uitlacht, haar tong uitsteekt en roept dat ze me niet meer wil zien!
Ik moet morgen naar het CB met Max, maar kaart dit ook even aan. Ik vind het nogal extreem gedrag. Na die bui is ze weer lief, raar he? En vandaag sprak ik haar juf en op school ook geen centje pijn…jammer dat wij het nu zo moeten ontgelden!
Ik moest het even kwijt hoor. Ik laat mijn humeur er niet door bederven, maar ik moest toch even lekker brullen. Luchtte ook wel op trouwens…helaas zag Eva het en toen ging zij weer huilen omdat mama huilde…we hebben het goed gemaakt en ze slaapt nu…hopelijk is het een fase en komt het uiteindelijk weer goed. E n kunnen we weer genieten vn onze diva, dat is er nu even niet bij…
Groetjes Rainbow
