Nou Jessica, mocht ik vandaag zelf mijn EHBO zo’n beetje in praktijk brengen hoor! Niet met verslikken maar met een vallende baby.
Onze jongste kleine dame (9 maanden) is uit de wandelwagen gevallen. Mijn hart zat in mijn keel. Mijn moeder had haar erin gezet terwijl ik nog even onder in de wagen bezig was met iets opbergen. Ik ging er vanuit dat zij haar vast had gezet (dat is tussen mij man en mij namelijk automatisch zo gegroeid: wie het kind in de wagen of autostoel zet, zet het ook vast. Niet meer dan logisch toch?), en mijn moeder ging er vanuit omdat ik geknield zat en dichter bij de gordels van de wagen was, dat ik haar wel vast zou zetten.
Ze zat dus niet vast (had ook nog eens een donkerblauw shirt aan dus dan valt het al helemaal niet op of er wel of geen donkere gordeltjes overheen zitten). Staan we in een winkel in een rek te snuffelen en ineens kijk ik achterom en zie haar nog net uit de wagen vallen. Dat is wel een geluk, want zo weet ik precies hoe ze gevallen is en waar ze evt. “schade” kan hebben.
Gelukkig viel ze met haar hoofdje eerst op de grond en duikelde de rest van haar lichaampje over haar heen, dus ze maakt eigenlijk nog de meest gunstige smak. Als ze namelijk met haar hoofdje als laatste de grond had geraakt dan was de klap veel harder geweest. Ik heb ook het gevoel dat iets haar val nog gebroken heeft (dat ze zichzelf zo lang mogelijk nog vastgehouden heeft ofzo) want er zit alleen maar een wat rode plek op haar voorhoofdje en niet eens een bult.
Maar goed, meteen hartverscheurend huilen dus (dat is overigens wel een goed teken. Als ze helemaal niet huilen of heel rustig blijven is er meer aan de hand), en toen ze getroost was, viel ze meteen in slaap in de wagen. En daar was ik niet gerust op (hoewel het wel haar middagslaapjestijd was). Dus meteen maar ergens verschoond om haar weer wakker te maken. En een half uurtje later in de auto is ze heel de weg naar huis ook gewoon wakker geweest en heeft ze zelfs weer gelachen.
Natuurlijk ken je je eigen kindje heel goed en ik voelde dan ook in de loop van dat eerste uur aan dat ze gewoon helemaal zichzelf was. Ze kon ook gewoon alles bewegen zonder dat ze pijn had. Ik kon over dat plekje op haar hoofdje wrijven zonder dat ze reageerde. Ze is dus zelf ook gewoon vreselijk geschrokken.
Wat ik wel raar vond was dat ik zonder reden ineens omkeek. Er was geen kreetje, ik voelde niks, ik keek gewoon in een reflex ineens om. Alsof iets ervoor zorgde dat ik naar haar keek, alsof ik onbewust geroepen werd. Hele vreemde ervaring was dat (wel goed natuurlijk!). Zou de band tussen moeder en kind dan zo sterk zijn dat er wel degelijk iets van telepathie aanwezig is?!
Nou goed, de kleine meid heeft er in elk geval niks aan overgehouden, ik heb alles gecheckt wat ik moest checken dus alles is goed afgelopen.
Hoewel mijn moeder zich wel heel erg schuldig voelde omdat ze achteraf wel besefte dat zij inderdaad de kleine meid meteen vast had moeten zetten. Ik vond verder niet dat ik daar nog een beschuldigend schepje bovenop moest doen want door de schrik had ze zich al beroerd genoeg gevoeld.
Groetekes, Sje (mama van Marleen en Ilse)
& 
