Depressie

#1

Ik wil even mijn hart luchten hier, en misschien heeft iemand een goede tip voor mij. Mijn man is depressief. 3 Maanden voor de geboorte van Sanne is hij anti-depressiva gaan slikken en hij heeft 2 keer intensieve begeleiding gehad vanuit z’n werk. Altijd heeft hij wel iets waar hij over zeurt, pijn dit, moe dat. Ik krijg er wat van. Hij is wel een hele lieve vader hoor en voor mij doet hij ook z’n best maar alleen als hij daaraan denkt. Door deze depressie is het bijna onmogelijk voor mij om sanne alleen te laten en dat heeft erin geresulteerd dat de enige hobby die ik nog had nu ook verleden tijd is. Ik heb m’n paardje weg moeten doen en dat doet erg veel pijn. Alles wat ik voor Sanne deed is weg. Sanne is nog steeds mijn godsgeschenk en wil haar dus nooit mee kwijt, toch drukt het steeds zwaarder op mijn schouders dat ik degene ben die alles moet bepalen voor Sanne en Frans (die alles heel goed kan) belt me als ik op m’n werk zit nog op met vragen die eigenlijk niet meer hoeven. Maar goed, waar een Kristel is, is een weg en dat houd ik voor me. Maar ik had het moederschap en het gezinnetje wel anders voorgesteld.

Liefs Kristel

Gewijzigd door - Kristel Verstegen op 03 Feb 2004 10:20:38

#2

ojee kristel, dit vind ik heel naar voor je!!! ik heb er ook eigenlijk niet echt woorden voor. ik heb er ook geen ervaring mee. natuurlijk begrijp ik wel dat je je het heel anders had voorgesteld!! en dat je je paardje weg heb moeten doen vind ik heel erg. tuurlijk wil je sanne niet meer kwijt , maar je mag best zeggen dat je je echt wel kl*te voelt hoor!! ik hoop echt voor je dat andere mensen hier tips voor je hebben…ik kan je alleen heel veel sterkte wensen kristel!!! knuffel van mij

groetjes maureen

#3

Hallo lieverds,
Frans die werkt nog gewoon al heeft hij daar wel problemen. Hij is werkleider bij een sociale werkvoorziening. Dus hij begeleid mensen met sociale maar ook verstandelijke handicaps. ze zijn bezig om voor hem een andere functie te vinden. tot die tijd doet hij gewoon z’n werk.

Liefs Kristel

#4

Hoi Kristel,

Ik heb je verhaal gelezen en heb even een vraagje.
Je zegt dat je Sanne niet alleen kan laten waardoor je dus geen hobby’s meer hebt etc.
Maar waarom kan je Sanne niet alleen laten, ik bedoel, bij Frans dan.
Is Frans momenteel door zijn depressie niet in staat om voor Sanne te zorgen een paar uurtjes? (zodat jij even weg kan).
Is dat wat je bedoeld?

En misschien een raar vraagje: maar WAAR wil je precies een tip voor hebben?
Over hoe je moet omgaan met Frans die depressief is?
Of een tip over wat voor hobby je eventueel zou kunnen gaan doen nu (thuis dan).
Of een tip voor allebei die dingen?

Ik ben zelf ook ooit depressief geweest, dus ik zou je wel wat kunnen vertellen over hoe dat voelt bijvoorbeeld.
Misschien kan ik me ook wel “inleven” in waarom Frans bepaalde dingen wel of niet doet. En wie weet kan ik jou daar dan weer mee helpen.

Laat het maar even weten.

Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte en ik vind het echt super-rot voor je dat je je paard weg hebt moeten doen

Liefs, Bianca, mamma van Stephan

#5

die vragen had ik dus ook maar bieb is me voor

ik ben zelf bijna depresief geweest waren er op tijd bij heb ook een heel moeilijk jaar achter de rug nu al mag ik het zeggen

wil ook me man dankbaar zijn dat hij nog bij me is ben niet echt makkelijk geweest voor hem

dan had ik dit weer dan dat weer altijd maar zeuren en knerpen en waarom ik weet niet zal bij het ziektebeeld horen.

maar ik heb door middel van therapie me leven weer op kunnen bouwe en ben nu bijna genezen zit nu al 2 maanden zonder medicijnen waar ik heel blij mee bent want nu ben ik niet meer zo moe dat was ik dus ook maar door de medicijnen.

maar echt tips kan ik niet geven ja geduld hebben en steun dat is wat ik nodig had toen

sterkte e je kan altijd je hart luchten hier hoor

#6

Frans is vreselijk onzeker. Als ik zeg dat ik weg ga, dan raakt hij lichtelijk in paniek waardoor ik dus geen zin meer heb om te gaan. Hij vraagt dan ook, moet dat nou? Ik ben vorig weekend een dagje met mijn moeder weggeweest om voor haar een bank te zoeken. (was de eerste keer dat Frans de hele dag voor sanne moest zorgen in het weekend) Krijg ik telefoon dat ik meteen moet komen anders gaf hij Sanne geen eten. Eten geven aan Sanne vind hij moeilijk. Dus ik in de auto gesprongen en uiteindelijk bleek dat hij dat wel gedaan had. Hij past (met telefonische ondersteuning) elke vrijdag op, maar dan zit hij wel de halve dag bij z’n moeder. Dit maakt dat ik gewoon niet zonder Sanne weg kan gaan voor mijn gevoel. Ik probeer hem wel zelfvertrouwen te geven maar met de depressie is die gewoon verdwenen. Ik ben zelf opgegroeid met een depressieve vader, maar die was anders. Ik weet echt niet hoe ik Frans vertrouwen kan geven, zonder dat dat Sanne schaadt. Ik vind dat ik ook zonder zorgen het huis moet kunnen verlaten. Hoe moet ik dit nu aanpakken! En ja, ik kan wel lekker thuis gaan internetten, maar ik ben een buitenmens en dat mis ik best wel. Ook heb ik mensen nodig om me heen. Soms ga ik naar mijn schoonzusje aan het einde van de straat en daar kan ik wel kletsen en natuurlijk heb ik m’n werk ook. Als ik dat niet had… . Ik zit trouwens niet aan huis gekluisterd hoor, ik neem Sanne overal mee naartoe.

Liefs Kristel

#7

Hoi Kristel,

Dus het grootste probleem is eigenlijk dat gebrek aan zelfvertrouwen bij je man.
Maar je zei dat hij twee keer INTENSIEVE THERAPIE heeft gehad via zijn werk.
Hebbben ze dat probleem daar dan niet behandeld?
Want het lijkt mij inderdaad heel moeilijk om iemand zijn zelfvertrouwen terug te geven.
Dat zou hij eigenlijk zélf moeten “oefenen” als je begrijpt wat ik bedoel.
Want wat je vertelde over vorige week, dat je een dagje weg was met je moeder en dat hij belde omdat hij Sanne geen eten kon/wilde geven: toen je thuis kwam had hij het wél gedaan!
Hij kan het dus wel!
Was dat dan geen flinke “opsteker” voor hem?
Zo van: hé, het is me mooi gelukt!
En hoe heb jij gereageerd toen je thuis kwam als ik vragen mag?
Was je boos/geirriteerd omdat je voor niks naar huis was geraced?

En slaat die anti-depressiva eigenlijk wel goed aan bij hem?

Nou, weer een hoop vraagjes.

Groetjes, Bianca, mamma van Stephan

#8

Ik was inderdaad een beetje boos, omdat hij met het eten van Sanne dreigde om mij naar huis te laten komen. Ik kwam namelijk thuis en Frans stond op met de woorden “ik ga douchen” toen was Sanne pas halfweg. Ik houd al 9 maanden rekening met hem. Werd zelfs niet boos toen hij vertelde niet bij de bevalling te willen zijn. Maar om sanne zo te gebruiken? Nee, hij kan alles maken maar dit niet. De medicijnen slaan niet echt aan. De huisarts ziet hem elke maand maar die zegt dat pillen genoeg zijn. Zijn moeder is altijd depressie en leeft op het leven van anderen. Dat doet Frans dus ook een beetje. Hij gaat met iedereen mee die hem vraagt. Zelf durft hij geen initiatief te nemen.
Die trainingen hebben hem wel geholpen, hij gaat nu 3 keer per week sporten. Ik probeer hem daarin zoveel mogfelijk te motiveren. maar ik heb het gevoel dat psychisch het echt nog niet goed is. Ik heb rapporten liggen waarin zelfvertrouwen idd als hoofdpunt word gezien en ze willen hem eventueel coachen in zijn werk. Misschien begint het me gewoon een beetje op te breken, zodat ik minder doordacht ga reageren en dat mag natuurlijk niet.

Sorry dat het verhaal zo chaotisch is opgeschreven, maar het is ook best moeilijk dit op te schrijven.

Dank je wel Bianca4 en Bieb voor jullie reacties, doet me goed. Misschien zoek ik gewoon een beetje een oppeppertje zodat ik weer verder kan.

Liefs Kristel

#9

kristel,

ik wil niet bot overkomen hoor maar doet het niet weer als hij belt want als je eenmaal toegeeft dan ben je straks alleen met frans bezig en andere dingen komen te verwaarlozen.

hij probeerd nu en zo ziet ik het jou naar hem toe te dwingen,zo kom je niet dan gebruik ik sanne en zeg ik dat ik geen eten geeft.met andere woorden ik wil niks doen jij doet het maar en ik wil dat je thuis komt dus verzin ik dit.

ik heb dit bij vrienden gezien ik heb haar gewaarschuwd en elek keer luisterde ze naar haar vriend en nu storte ze in en is hun relatie afgelopen zei ging eraan onderdoor.

maar wat je wel kan gaan doen is via de ha een inteek bij het riagg regelen dan kan hij elke week op gesprek en leren het vertrouwen weer teug te krijgen want dat is wel heel belangrijk als je depresief bent dat je niet je vertrouwen kwijt raakt want dan zak je steeds verder weg,ik heb 2x zo terug val ervan gehad en oohhh zo moeilijk om het te accepteren hoor.

want laten we eerlijk zijn jij wil ook wle eens weg zonder man en kind ff lekker winkelen,maar op ten duur raak je zelf geisoleerd erdoor en dat moet je voorkomen

hoop dat je beetje begrijp wat ik hier neerzet maar is niet kwad bedoelt hoor

#10

Nee hoor, ik snap het. Ik zit eigenlijk ook te bedenken om zelf maar stappen te ondernemen. Een ding dat ik wel geleerd heb is dat je zo iemand niet kan dwingen. Frans doet wel z’n best hoor. Neemt heel veel huishoudelijke taken op zich. Hij is echt niet lui. Maar zijn onzekerheid speelt hem en dus ook mij parten. Als ik sanne bij me heb, krijg ik alle vrijheid. Ik ben het zelf ook een beetje beu. Altijd dat gezeik en nooit zelf iets ondernemen.

Liefs Kristel

#11

Kan ik me heel goed voorstellen.
Het is ook niet niks om te leven met iemand die depressief is. Dat is best zwaar.

Ik denk nog steeds dat het het beste is als er keihard aan zijn zelfvertrouwen gewerkt gaat worden.
Want daar ligt dus zowat het hele probleem.
Ik zou dat toch proberen met hulp van een psycholoog of wat dan ook.

Wat ik verder een beetje “slordig” vind overkomen van de huisarts is dat hij blijkbaar niet merkt (?) dat de medicatie niet goed aanslaat!
Misschien heeft hij wel heel andere medicatie nodig en voelt hij zich dan veel beter!
Persoonlijk vind ik trouwens dat een psycholoog o.i.d. béter weet wat voor medicatie het beste bij je past dan een huisarts.
Maar dat is mijn mening (en ervaring).
Sterkte!

Groetjes Bianca, mamma van Stephan

Gewijzigd door - Bieb op 03 Feb 2004 15:20:45

#12

Daar heb je gelijk in. Deze huisarts is echt van de pillen. v.b. ik wilde afvallen en wat kreeg ik 'ook anti-depressiva’terwijl ik vroeg om doorverwijzing naar dietiste. Ik vind het zo stom. Die pillen zouden de symptomen wat moeten tegengaan maar het lost natuurlijk het probleem niet op. Ik denk dat ik morgen maar eens naar hem toe ga, en vraag wat mijn mogelijkheden zijn.

Liefs Kristel

#13

ik kreeg letterlijk vreetbuien van die pillen en ben ook slordig bijna 15 kilo aangekomen.

mijn arts verwijste me door toen naar riagg en deed niet moeilijk

hoop dat je man er 100% voor gaat als je het voorsteld,maar ga stappen onder nemen hoor

sterkte

#14

Mijn mening is dat als je depressief bent, dat je dan hele goede begeleiding moet hebben van iemand die er in gespecialiseerd is (dus niet je huisarts, die is alleen leuk om je door te verwijzen en voor als je een pijntje hebt ofzo).
Een psycholoog/psychiater weet (als je de goeie treft) veel beter wat je nodig hebt.

Maar nogmaals: dit is MIJN mening hoor, kan heel goed zijn dat er mensen anders over denken

Groetjes, Bianca, mamma van Stephan

#15

ja dat klopt wat je zegt maar mijn arts werkt op dit gebied weer goed mee en op andere niet helaas

maar idd goede begeleiding moet je hebben

#16

Ligt ook heel erg aan de ha,en of ze een exstra opleiding hebben gedaan dat had mijn (vroegere)ha wel, dan kunnen ze je vaak heel goed helpen, ook ligt het er natuurlijk een beetje aan waar de depressie vandaan komt (als men dit zelf al een beetje weet natuurlijk want vaak weet je dat zelf niet eens goed) Ik zelf weet heel goed wat het is, en snap dat “de buiten stander” er niet goed van wordt. maar kan alleen maar zeggen dat het verschikelijk is als je je zo voelt. zorg inderdaad voor een hele goede therapie, want met alleen medicijnen komt ie er niet

Tries

Liefs Tries

#17

Het is wat met die artsen, de ene stopt je vol met pillen zonder door te vragen en de ander bekijkt alles psychisch. Als je bijvoorbeeld een gat in je hoofd hebt vraagt ze of je problemen thuis hebt. Het is echt gebeurd bij ons in Dokkum!!
Maar over je man, een depressie is natuurlijk verschrikkelijk. Hij moet zich er alleen niet te gemakkelijk vanaf maken.
Door Sanne eten te geven worden zijn zinnen even verzet en dat lijkt me alleen maar goed.
En voor jou is het ook een drama natuurlijk, je zit nu eigenlijk met 2 kinderen en je hebt nog maar heel weinig voor jezelf.
Laten we hopen dat er gauw verbetering inkomt. Tot zover (en later ook natuurlijk) kun je altijd je verhaal bij ons kwijt!!
Dat lucht altijd op.
Sterkte ermee!!

Een knuffel van een trotse vader!!
Papa van Shakira (24-12-2002)

#18

hoi kristel
mijn man is ook depri geweest heel erg maar de pillen wil hij niet slikken al die troep maar soms heeft hij nog wel een terug val maar samen staan we sterk en veel praten er over het is niet leuk meer het help wel wat jou man heeft heb mijn vader ook erg maar die heeft een hersenbloeding gehad maar terig mijn moeder ook en dat iriteerd me maten loos en ze is al verschillen de keren naar de arts geweest maar ja ik vindt dat het niks helpt maar ja wie zijn wij oke kistel ik kan je verder niet veel vertellen maar wil graag een luisterent oor voor je zijn en je helpen waar het bij kan heel veel sterkte veel liefs en knuffels van marielle

#19

Hoi Kristel

Ken je verhaal heel goed, tot het gedeelte van depressie. Gelukkig heeft Cas dat net niet gehad.
Maar die heeft dus ook helemaal geen zelfvertrouwen (gelukkig wel met Lucas).
Dat zelfvertrouwen kun je hem niet geven. Dat moet hij zelf opbouwen.
Weet niet hoe dat voor de depressie was.
Cas heeft nl nooit zelfvertrouwen gehad en ik weet nu dat hij dat ook nooit al te veel zal hebben (lees veel te weinig).
Dat heeft hij van thuis uit niet meegekregen, hebben ze volledig de grond in geboord. Heel erg maar dat komt niet meer terug.
Cas is onder behandeling geweest bij het maatschappelijk werk. Daar was ik (tsja ook wij hebben er dan automatisch mee te maken) heel erg enthousiast over.
Het riagg heb ik zelf niet zo’n goede ervaring mee, heb al vaker gehoord dat mensen daar helemaal vast lopen.
Het maatschappelijkwerk zat cas ook echt achter zijn broek.
Niks zielig doen en lange gesprekken. Probleem opsporen en zo mogelijk oplossen of leefbaar maken.
Niks met hem meepraten. Hij kreeg huiswerk voor de volgende week!
Het gaat nu heel goed met Cas, soms wat minder, maar daar hebben we allemaal last van.

Heel veel sterkte Kristel.
Nix is zo moeilijk als geen of te weinig zelfvertrouwen!

Groetjes Mim

#20

Ja, wat Mim zegt is inderdaad waar:
niks is zo moeilijk als geen of te weinig zelfvertrouwen.
Mij ontbreekt het helaas ook een beetje aan zelfvertrouwen, heb een vrij laag gevoel voor eigenwaarde.
Maar waar ik tot voor kort nooit echt bij stilgestaan heb is dat je daar ook andere mensen (vooral je partner) mee kan kwetsen.
Het is niet leuk als je vriendin bijv. regelmatig aan je vraagt of je écht wel van haar houdt en of je niet liever een ander hebt die béter en leuker is, bla, bla, bla…
Ik probeer dat soort dingen dus ook minder te vragen of te zeggen.
Maar ook voor jezélf is het erg lastig.
Ik had graag wat meer zelfvertrouwen en vooral een groter/beter gevoel van eigenwaarde gehad.

Groetjes Bianca, mamma van Stephan

P.S. bij mij komt het trouwens niet door mijn jeugd hoor, zoals bij Cas wel het geval is.

Gewijzigd door - Bieb op 04 Feb 2004 21:17:22