Morgen gaat het namelijk beginnen…
De zware behandelingen van chemo en beenmerg/stamceltransplantatie bij het 14 maanden oude kindje van onze vrienden. Een tijdje geleden schreef ik er een topic over. Hij heeft een zeer ernstige afweerstoornis.
Aan de ene kant goed dat het begint, want het lange wachten op het onvermijdelijke begon de ouders ook op te breken. Aan de andere kant heel heftig, omdat nu hun kindje door de chemo echt ziek gemaakt gaat worden. Hij is natuurlijk heel erg ziek anders is deze behandeling niet noodzakelijk, maar op dit moment doet hij het heel goed met ondersteunende antibiotica. Je zou zo op het oog niet zeggen dat hij ziek is, maar toch is hij het… als ze niets doen is zijn levensverwachting kort, dan is het wachten op een flinke griep waar zijn lijfje niet tegen kan vechten… Dus het is nodig, dat weten zij, dat weten wij. Maar toch, toen ik er vanmiddag was en dat kleine mannetje voorlopig voor het laatst knuffelde had ik zo een brok in m’n keel! Ze hadden z’n koppie vast kaal geschoren omdat ze er niet aan moesten denken straks de plukken haar van z’n kussen te halen… (het stond hem prima, en ik ben natuurlijk jaspers kale koppie gewend, dus we konden er ook nog wel om lachen) Maar o, wat vind ik het vreselijk voor ze, en voor de kinderen (ze hebben nog een dochtertje van 3,5), ik weet dat ze de komende weken/maanden door een hel gaan en er is niets dat ik daaraan kan doen. Waardeloos en zo oneerlijk! Toen ik thuis kwam heb ik Jasper even stevig tegen me aan gedrukt…
Sorry meiden, geen gezellig verhaal, maar wilde het toch even met jullie delen.
Liefs Carolien.
<a href="http://lilypie.com/">[img]http://lpmf.lilypie.com/kGF5p2.png" width=“400” height=“80” border=“0” alt=“Lilypie Premature Baby tickers” /></a>
Gewijzigd door - Mama van Jasper op 21 Mar 2011 21:01:26
Gewijzigd door - Mama van Jasper op 05 Apr 2011 15:46:46