Even m’n gal spuwen hoor. Pffff…
Overal hoor je dat het makkelijker wordt als je kind maar eenmaal drie jaar is. Ze kunnen zich beter uiten, minder domme driftbuien en ga zo maar door. En nu is dat ook wel beter geworden, maar er is iets nieuws voor in de plaats gekomen. Onwijs de grenzen opzoeken door brutaal en uitdagend gedrag. En echt van een orde die ik nog niet van Erik kende. Hij gaat sinds een paar weken naar een nieuwe groep op het kdv met alleen maar kindjes van 3 tot 4 jaar, de peuterplusgroep. En of het daarmee te maken heeft, ik weet het niet, maar ik sluit het zeker niet uit. Hij zegt regelmatig op zo’n pesterig toontje: “Ik heb lekker een …, na-na-na-na-na.” En dan kan je op de puntjes invullen wat je wil, het gaat hem erom dat hij zo irritant mogelijk is. En echt zo pesterig. No way dat hij een pesterig jochie wordt, dus dat irriteert me mateloos. Daarnaast roept hij dat hij me stom vindt, dat ik niet lief ben, etc. etc. En qua gedrag van alles doen wat niet mag; de katten aan hun staart trekken, te ruig stoeien. Vanmorgen bleef hij maar doorgaan en kon ik op een gegeven moment alleen nog maar even huilen, het was zo negatief tussen ons al enkele dagen
Volgens vriendlief moet ik niet overal op reageren, want elke reactie is natuurlijk aandacht. Maar mij uitmaken voor stom, de katten aan hun staart trekken, dat pesterige, dat ga ik echt niet negeren. Andere dingen moet ik misschien meer laten gebeuren, daar heeft 'ie wel gelijk in. Maar jee, dit is opvoeden van een heel andere orde dan driftbuien negeren. Daar was ik best goed in
Even ter nuancering: we hebben ook onze leuke en postieve momenten. Gisteravond toen hij in bed lag en ik hem een kus gaf, zei 'ie ineens: “Ik vind jou lief.” Dus het is niet alleen maar kommer en kwel hoor
Groetjes,
M
“Ik zou graag de ideale moeder zijn, maar ik heb het te druk met het opvoeden van m’n kind”