Hallo iedereen,
Hier mijn verhaal.
Ik wilde zo graag zwanger worden, maar steeds ging het mis, de ene miskraam na de andere. Maar eindelijk was het raak en het bleef...! Wat waren we gelukkig, totdat er een 2e echo kwam.
Op 28 maart 2004 was ik in de kerk met mijn man en de pastoor ging voor ons bidden. Toen hij opeens zei: "Ik voel dat jullie graag kinderen willen, ik voel dat er een bevruchting gaat plaatsvinden"! Hij vertelde wel meer, maar dat zinnetje bleef in mijn hoofd steken. Die avond ging mijn man even weg, dus ik dacht laat ik even een test doen, gewoon even kijken. (vooral nadat de pastoor dat zei!) En ja hoor, ik was zwanger. Och och wat was ik reuze reuze blij. Toen mijn man thuiskwam, was hij ook verschrikkelijk blij. De eerste echo was alles goed. Maar toch wilde ik aangezien al die miskramen, toch nog een 2e echo en die kreeg ik ook. Ik heel gelukkig op de stoel zitten en kijken naar het schermpje van de echo. Ze vertelde hier is je baby allemaal leuke dingen totdat ze zei: "Hee wat is dat nou"? Ik schrok gelijk, en ze riep er een arts bij en ja hoor: Me dochter had een open buik, ook genoemd Gastroschizis. Vanaf dat moment was ik deprissief. Mijn zwangerschap was verschrikkelijk deprimerend en alles. Ik was totaal ni gelukkig vanwege d'r aandoeningen en we wisten ni hoe het aflopen zou! De eerste maanden gaf ik steeds mezelf de schuld, waarom weet ik ook ni. Maar ik ging alleen maar achteruit, ik raakte echt in een put. En op het moment dat ik zwanger was waren er nog 3 vriendinnen van mij zwanger ook van hun eerste kindje, en van hun waren de baby's gezond. Ik voelde me zo buitengesloten, wilde niet praten over mijn zwangerschap of over hoe ik me voelde. Helemaal niets. De maanden verstreken ik kreeg bijna elke week een echo. Ik had ook een vlokkentest gekregen om te kijken wat er allemaal scheelde aan mijn meisje, doormiddel van die test kon ik ook gelijk het geslacht weten! En natuurlijk wilde ik die weten (ben erg nieuwsgierig hihi), en toen ik hoorde het word een meisje was ik gelukkig echt gelukkig, maar als ik dan weer dacht aan de bevalling viel het gelukkig zijn alweer weg! 01 nov 04 ging ik weer naar de gyneacoloog, even voelen en praten en kijken. We spraken ook over dat mijn meisje met een keizersnede gehaald moest worden ivm haar aandoening. Ik was eigenlijk uitgerekend op 04 december 04. Normale gang van zaken verder praten en toen weer voelen, maar opeens drukte ze ergens zo hard en ja hoor vanaf dat moment weeen! (maar ik wist niet dat het weeen waren op dat moment!)Eenmaal thuis, ik heel stoer doen tegen me man: "Och schat, als dit de weeen zijn, kan ik het wel aan hoor"! En de 2e dag deed het meer pijn en meer pijn en de pijn trok alleen maar naar me onderrug. Ik hield het bijna niet meer maar was tegelijkertijd ook angstig dat er wat gebeuren zou. Op 2 nov 04 werd ik toch wel erg zenuwachtig, natuurlijk belde ik mijn moeder of ze wou komen omdat ik een beetje bang eigenlijk. We zijn toen naar het zkh gegaan en daar ben ik toen een nachtje blijven slapen samen met mijn moeder. Ik wilde niet dat mijn man bleef (haha) want hij moest zorgen voor mijn lieve hondje 'LunaTic', want die had ik al die tijd ook in me gedachten want ik had de laatste periode weinig aandacht aan haar besteed wat ik normaal wel veel doe, ik kon gewoon echt niet! En ik vond haar ook zo zielig alleen, dus vandaar dat ik wilde dat mijn moeder bleef. Na 2 nachtjes in het zkh had ik het wel gehad, ik had wel 2 cm ontsluiting maar daar bleef het bij! Dus donderdag zei ik tegen de arts: "Nou dokter, ik heb geen weeen meer gehad sinds afgelopen nacht!. Dus de dokter zegt als dat zo is mag je naar huis, maar zodra je weer weeen hebt of mijn vliezen zouden breken moest ik als een speer weer terug naar het zkh (AMC A'dam), want mijn meisje moest in het AMC ter wereld komen. Maar de arts wist niet dat ik wel weeen had maar dat ik gewoon naar huis wilde. Ik ben die dag naar mijn ouders gegaan, want wij hebben geen auto en ik wilde beslist mijn moeder ook aan mijn zij met de bevalling. Eenmaal thuis in mijn ouderlijk huis ben ik rustig wezen bijkomen, ben heerlijk gaan douchen en voor het eerst in die week heerlijk en dan ook heerlijk doorgeslapen wel voor 8 uur lang, helemaal zonder weeen! Echt raar gewoon. Ik voelde me de volgende morgen (5 nov 04) echt uitgeslapen. Ik zei tegen mijn vader dat ik had gedroomd dat mijn vliezen gebroken waren. Maar tot nu toe niets het was omstreeks 12 uur in de middag. De weeen waren ondertussen weer dubbel en dwars begonnen, ik kon wel huilen van de pijn! Ik had zo'n gevoel dat ik moest 'poepen' (ja weet ik veel dat dat persweeen zijn haha) ik ging op het toilet zitten en wreef over mijn kleine buikje en sprak deze woorden tegen haar: "Lieve meid, als je wilt komen, kom maar. We zullen goed voor je zorgen alles komt goed. Want ik kan niet meer tegen de pijn, echt niet". Geloof het of niet, maar nog geen 5 seconden later braken mijn vliezen. (toch prachtig net of ze echt naar me luisterde). Ik gilde mijn longen uit mijn lijf "MAMA". En ik kreeg gelijk helse pijn, dat waren dus persweeen. Mijn broertjes (destijds 6 + 12) werden helemaal zenuwachtig en renden maar veilig naar de buren! Wij de auto in als een speer naar de AMC. Mijn vader reed bijna de hele weg over vluchtstrook (4 boetes), maar eenmaal gearriveerd in het zkh was mijn man er ook al (12:45). En toen begon de spannende tijd. Ik sloeg doodsangsten uit! Was zo ontzettend bang dat ze het niet zou overleven en alles, er schoot van alles door mijn hoofd, vooral dat het niet goed was als ik zo zou bevallen daarom hadden ze een keizersnede gepland. Ik had geen tijd om verdrietig te zijn. Na 6 x persen kwam mijn meisje ter wereld ( 16:55u). Ik zag alleen haar achterkant. Ik vond het zo wonderbaarlijk een leven baart een leven! Toen ze haar omdraaide schrok ik me natuurlijk wezenloos hoe ze eruit zag haar buik, ik viel bijna flauw. Maar na misschien 1 minuut was ze weg, Ik had haar niet goed gezien. Ze deden haar in een soort plastice zak en deden haar in een couveuse bak en kwamen nog even snel bij mij. Mensen ze was beeldschoon, mooie zwarte haartjes bolleke vol, en grote zwarte ogen. Leek net of ze ons allemaal aankeek. Ik werd daar wel een beetje angstig net alsof ze ons voor het laatst zo goed aankeek. En toen ging ze gelijk naar het OK en werd geopereerd voor wel 5 uurtjes lang. De zwaarste tijd van mijn hele leven! Mijn man en ik waren echt bang. Na die 5 uurtjes kwam de chirurg erbij en vertelde wat ze allemaal hadden gedaan. Ze hadden een deel gedaan. Maar mijn meisje moest daarna nog 5 keer worden geopereerd. We mochten haar zien.....Ik ben zo erg erg geschrokken ik viel in mijn mans armen en kon niet meer ophouden met huilen. Ze zag er zo klein uit (39 cm) en kwetsbaar en....open.. Haar darmpjes wat er nog van over was hingen in een zakje aan haar buik. Het was zo moeilijk om controle over mijzelf te houden maar het huilen bleef komen. Toen ik haar later goed bekeek zei iets me dat ze het zeker zou redden met behulp van onze Almachtige Heer. Ik voelde me ietsjes beter maar. Ik was niet meer weg te slaan bij die couveuze. Mijn dochter is na deze operatie nog 5 keer geopereerd, heeft nog een hersenbloeding gehad (gelukkig op een minst schadelijke plek). Zij heeft in totaal gehad, Gastroschizis, Darmbreuk, Navelbreuk, Hersenbloeding, dat is niet niks! Zij heeft 5,5 maand in het zkh gelegen. Het was de zwaarste tijd van ons leven. Nu zijn we alweer ongeveer 15 mnd verder en het gaat super met onze dochter. Ze doet alles wat een normaal kind doet, geweldig. Ze wordt steeds ondeugender. Ze staat nu weer (2006) op de opnamelijst voor de laaste 2 operaties, voor haar milt want die groot te snel en voor haar buikwand/spieren want die heeft ze nog niet. Dat word nu gedaan en haar navel wordt dan als een navel gemaakt. Ik ben zo een trotse moeder dat ze het heeft gered en dat ik mij ook staande heb gehouden de hele tijd door. Wij hebben haar Mercedez genoemd want dat betekent 'Bovennatuurlijke Kracht', en dat had ze zeker gehad al die tijd en nog steeds. Wij zijn christelijke mensen en wij danken echt onze Heer dat ze nog in ons midden is. Ondanks alles wat mijn meisje heeft meegemaakt in haar eerste maanden van haar leventje is ze een super vrolijk kind die echt van lachen en plezier maken houdt. Zij is het lichtpuntje in mijn leven. Dit was mijn verhaal over de zwangerschap/bevalling. Er is mij veel gezegd het heeft niet veel kans te overleven na een paar mnd maar ik gaf de hoop niet op en Mercedez ook zeker niet. Ze liet ons zien: ZE IS ER OM TE BLIJVEN! Ik ben een super gelukkige moeder...Moeder Angel is beretrots op haar dochter Mercedez..
Dit was mijn verhaal
(message: Never Give Up)