mijn zwangerschappen en bevalling
van een moeilijke tijd naar een leuke tijd
Het was augustus 2003 en ik werdt niet ongesteld en dus ging ik vrolijk naar de drogist toe om een test te halen. Een maal thuis wachten op mijn man en de test uitvoeren dit was wel even spannend.Na een minuutje te hebben gewacht even kijken op de uitslag en ja hoor twee roze streepjes. Ik ben dus zwanger alleen vond ik het erg vreemd, het streepje was horizontaal en niet vertikaal maar ach het was een roze streep, nergens bij nagedacht en gelijk verteld aan mijn ouders. Wat waren wij blij, de volgende dag de verloskundige gebeld en ook het verhaal verteld ik wist niet presies wanneer de laatste ongesteldheid is geweest en kreeg een afspraak voor half september op een woendag weet ik nog wel.
Erg gespannen gingen we samen naar de verloskundige om te kijken hoe groot het kindje was en voor de uitreken datum.Na een lang gesprek die volgde kon ik op de tafel gaan liggen en ging ze het vruchtje zoeken.Een maal gevonden keek ze een beetje vreemd en ik vroeg is dat niet het vruchtje en ze zei dat dat inderdaad het vruchtje was en wel 7 weken oud is maar er is geen hartslag te vinden en zei ze kom volgende week maar weeren dan kijken we wel weer verder het kan zijn dat er dan wel een hartje zichtbaar is. Wij naar mijn moeder om het uit te leggen en we hadden geen foto mee gekregen en kon ze het vruchtje ook niet zien maar het zat er wel dat zei de verloskundige tegen ons. Een week later weer bij de verloskundige opzoek naar het vruchtje dat nu 8 weken oud moest zijn, dit keer had ze er moeite mee om het te vinden maar uiteindelijk wel gevonden maar weer geen hartje te zien wij beangstig kijken naar wat er verder gedaan moest worden. Ze vertelde ons dat ze voor morgen een afspraak ging maken in het ziekenhuis en dat ze daar verder moesten kijken. Wij de volgende dag naar het ziekenhuis toe en weer het verhaal vertellen vol ongeloof keek de verloskundige naar ons en ging kijken wat er aan de hand was en ja hoor wel een vrucht maar geen hartje zichtbaar maar ook de baarmoeder zag er een beetje vreemt uit waarop ze mij vertelde dat ze de gynaecoloog er bij zou halen en dan kon hij er even naar kijken. Ook hij keek een beetje vreemd en zei dat ik maar even bloed moest laten prikken en de volgende week weer terug moest komen voor de uitslag en mocht het vruchtje er voor die tijd uit zijn moest ik dit gaan melden. Wij helemaal kapot van de uitslag naar mijn moeder om ook hier het verhaal te vertellenen ook zij er helemaal kapot van de uitslag .
Weer terug naar het zieken huis en geen miskraam gehad onder tussen en ook de gyneacoloog vondt het erg vreemt hij dacht omdat de baarmoeder een vreemde vorm had dat het vruchtje er wel uit was gekomen maar dat was niet het verhaal en ook aan het bloed was niets bijzonders te zien. Hij een afspraak gemaakt voor een M.R.I scan voor over twee weken om te kijken waarom het vruchtje er niet uit wou en voor de uitslag moetsen wij op 2 oktober( deze datum wist ik wel omdat dan mijn man jarig was) terug komen. Wij weer terug voor de uitslag en daar kwam het wel uit waarom het vruchtje er niet uit kwam hij zat immers in de eierestok genesteld en die was zo groot als een tennisbal geworden en moest dus worden verweidert en dat kon nog wel even duren maar het werdt wel dit jaar.
Het bericht van het ziekenhuis komt inderdaad is zou op 4 december geholpen worden en moest 's ochtends op het ziekenhuis zijn maar ook nuchter en zou om 13:00 uur geholpen worden.Op de ok werdt ik onder narcose gebracht en het volgende momentg lg ik op de uitslaap kamer. Ik ben erg raar wakker geworden uit de narcose zelf weet ik er weinig van maar weet wel dat ik een erg droge mond had en geen water mocht drinken maar naar lang zeuren kreeg ik toch een slokje water ik ben weer in slaap gevallen en nadat ik wakker ben geworden lag er een kleine naast mij en dat vond ik erg vreemd het leek of er toch een kleine in de buik zat. Maar niets is minder waar het was een kindje van iemand anders ik helemaal in de war en het duurde uren voordat ik naar de afdeling werdt gebracht een maal op de afdeling kwam mijn man en mijn ouders gelijk en ik heb me een potje liggen janken ook om de pijn maar ook dat ik een kindje ben verloren.
Het was 23 januari en moest weer teug voor controle en het zag er goed uit en vroeg wanneer ik weer moch beginnen om zwanger te raken. De gyneacoloog vertelde dat dat gelijk mocht en dat ik er rekening mee moest houden dat het nog wel een jaar kon duren.Ik dacht kan ik ook wel gelijk stoppen en ging er vanuit dat ik toch niet zwanger kon raken met een eierstok. Begin februari gestopt met de pil op 12 jullie een test gedaan en ja hoor ik ben zwanger ik helemaal verbaasd omdat ik er van uit ben gegaan helemaal geen kinderen kon krijgen. Op 19 augustus naar het ziekenhuis voor de eerste echo en had mijn eigen gyneacoloog die re verbaast uitzag toen hij mij zag zitten. Wij naar binnen en weer eerst een gesprek die je altijd krijgt bij een eerste echo en later op zoek naar het vrucht. Nu kon hij hem wel gelijk vinden maar het kindje vloog alle kanten op en moest hij een inwendige echo maken en de uitgerekende datum was 13 maart. Met een vrolijk maar ook een gespannen gezicht, omdat we niet te blij wouden zijn na wat er eerst gebeurd was, wij weer naar huis.
Met de twintig weken echo weer naar het ziekenhuis om te kijken hoe het kleintje zich ontwikkeld zien ze het ruggegraatje niet goed bleek dat onze kleine in de stuit lagen daarom konden ze niet goed zien of er ook afwijkingen waren na drie weken maar weer terug voor een echo in de hoop dat hij dan wel goed lag. Na drie weken weer naar het ziekenhuis en weer lag de kleine in de stuitligging en weer konden ze niet zien of alles goed was.
Tegen het einde van de zwangerschap moest ik weer voor een echo maar dan wel bij de verloskundige en ook dan lag hij in de stuit en werdt ik onder controle gebracht bij het ziekenhuis want een stuit kindje zoals ze het noemde mag niet thuis geboren worden. Bij de eerste controle werdt er over gepraat wat de mogelijkheden waren en dat was voor mij niet een moeilijke beslissing het wordt een geplande keizersnee en mijn man was er mee eens. Met 37 weken had ik het laatste gesprek met de verloskundige van het ziekenhuis om alles door te nemen.
Ik kreeg bericht van het ziekenhuis dat de kle4ine gepland stond op 3 maart en ik moest om 9:00 op het ziekenhuis zijn om klaar gemaakt te worden voor de keizersnee. Een maal aangekomen zaten ze al op mij te wachten en kon gelijk geholpen worden ze hadden alles al klaar voor de keizersnee en mijn man pakte de kleertjes voor de kleine die hij of zij aankreeg na de geboorte. Er moest nog wel een echo gemaakt worden om te kijken of de kleine onderhand niet gedraaid was maar ik kon dat alwel zeggen dat dat niet het geval was en dat bevestigde zij ook. Nog geen 5 minuten later werd er gebeld dat ze mij konden brengen wat was in gespannen zeg het zou eindelijk gebeuren en ik kon dan eindelijk de kleine die mij telkens heeft gepest vast houden. Ik kreeg een ruggeprik en mijn man werdt ook klaar gemaakt om bij mij te zijn. Ik moch kijken hoe hij geboren werdt en dat vond ik wel wat de gyneacoloog had het er wel moeite mee want de kleine was al helemaal ingedaald en kreeg hem er moeilijk uit maar naar lang wachten werd dan eindelijk onze zoon geboren en kreeg de naam Quinten en wat was hij klein.Ik mocht hem even vast houden en daarna werdt hij mee genomen en mijn man ging ook mee. Even later komt mijn man samen met onze zoon anngelopen om er samen even van te kunnen genieten en toen gingen ze samen weg en werdt ik naar de uitslaap kamer gebracht met een foto van onze zoon. Geen uur later mocht ik naar de uitslaapkamer en kon ik eindelijk mijn zoontje vast houden en wat was ik gelukkig ik moest ook mijn ouders nog inlichten mijn man had zijn ouders al gebeld en waren al onderweg ze wonen namelijk in doetinchem en moesten nog even voor ze er waren dus konden we er samen even van genieten. Mijn ouders kwamen 's avonds kijken naar onze zoon.
Nu is onze zoon al een aardige boef met een eigen karakter van 8 maanden en we genieten nog elke dag van hem hij is echter geen makkelijke eter en heeft ook al een eigen wil maar het onze lieve schat en we houden erg veel van hem