hoi M,
even over dat bot reageren, ik vindt dat niet!
Op zo’n leeftijd zien ze alleen de leuke leuke dingen van een moederschap (een klein baby’tje) maar denken niet aan de nadelen! Die wel een belangrijke rol spelen in zo’n beslissing.
En ik vindt dat dat best zo gezegd mag worden.
En als ze het dan toch echt willen doen ze het toch wel.
Je kunt iemand toch niet tegen houden! Maar ze wel op de voor en nadelen wijzen!
Moest ik toch even kwijt.
groetjes Gytha
quote:
hoi M,even over dat bot reageren, ik vindt dat niet!
Op zo’n leeftijd zien ze alleen de leuke leuke dingen van een moederschap (een klein baby’tje) maar denken niet aan de nadelen! Die wel een belangrijke rol spelen in zo’n beslissing.
En ik vindt dat dat best zo gezegd mag worden.
En als ze het dan toch echt willen doen ze het toch wel.
Je kunt iemand toch niet tegen houden! Maar ze wel op de voor en nadelen wijzen!Moest ik toch even kwijt.
groetjes Gytha
Dank je!
Maar dit stukje:
quote:
Hoe volwassen je ook denkt te zijn op je 17e, je bent zelf nog een kind. Neem dat maar van mij aan. Je bent er nog lang niet klaar voor om moeder te worden.Ik zou die wens om tienermoeder te worden maar even lekker diep weg stoppen, trouw de pil blijven slikken, vooral je moeder niet belazeren want moeders komen altijd achter de waarheid (neem dat ook maar van mij aan) en dan zien we je over een jaar of 10 hier weer op het forum terug, oké?
en volgende reacties komen op mij redelijk kort door de bocht over.
Natuurlijk is het grotendeels wel waar, maar het zou iets anders verwoord mogen worden.
Er zijn meer dames die onder de 20 kinderen krijgen, en het prima redden.
Wij kunnen zo via een paar berichten op het forum niet bepalen of deze dame er wel of niet aan toe is.
Nu weer ontopic!
Is niet kort door de bocht, is realistisch.
Ik denk hierbij niet alleen aan de tienermoeder zelf maar ook aan het kindje dat een goede gestructureerde basis moet krijgen. Ik zie zo’n kindje al van het ene naar het andere oppasadres gaan omdat papa en mama hun opleiding eigenlijk nog af willen maken. En wat krijg je dan? (althans, grote kans) Een kind wat niet lekker in z’n vel zit. En wat krijg je dan? Ouders die zich geen raad weten met hun kind.
En daar wil ik een toekomstige tienermoeder die nog niet eens zwanger is voor behoeden. Wij weten als geen ander dat kinderen, zeker als ze heel klein zijn, structuur, rust, reinheid en regelmaat nodig hebben. Dat zie ik eerlijk gezegd eerder gebeuren in een gesetteld gezin dan in een tieneroudergezin.
En tuurlijk zijn hier ook tienermoeders op de site, maar 9 van de 10 zijn ongepland tienermoeder. Die hebben er niet bewust voor gekozen. En geloof me ik bewonder het echt dat ze voor het ouderschap gekozen hebben in plaats van voor abortus. En ik bewonder het echt dat ze het uiteindelijk wel degelijk redden om een gezinnetje te vormen en die kleine mop goed op te laten groeien.
Als je dan iemand die er bewust voor denkt te kiezen even met 2 benen op de grond kunt zetten, dan hoeft dat niet in wollig taalgebruik, want dat maakt het er niet helderder op.
Groetekes, Sje
Gewijzigd door - Sje op 11 Mar 2008 22:00:07
Sje, dank je wel voor deze reactie!
Zo is het helemaal duidelijk!!
Als ik zie hoe zo’n kleintje ons “gesettelde” “gezin” van in de 30 al op de kop zet, moet ik er ook echt niet aan denken dat ons dit als tieners zou zijn overkomen.
M.
Gewijzigd door - MarselenDiana op 11 Mar 2008 22:22:23
Als eerste moet ik zeggen dat ik de discussie (buiten de vraag of het nu bot kan overkomen) erg interessant vind. Het is wel een probleem wat actueel is. Zelf heb ik mij nooit echt als moeder gezien en als iemand mij vroeg wat ik van de toekomst verwachtte was dat niet ‘moeder worden’ Wat bij veel meiden van mijn leeftijd toen wel hadden. Ik was 28 toen Anna geboren was en ik zou haar niet willen missen!
Het is toch frappant hoe je in de ‘moederrol’ valt en hoe natuurlijk dat gaat. Ik ben het ook ens met de meningen dat je als 17-jarige toch eventjes moet wachten en misschien wat vrijwilligerswerk of oppaswerk kunt aanpakken zodat je wel met kinderen bezig bent.
Moeder van een mooie dochter Anna, geboren 2 juli 2007.
Het is inderdaad een leuke discussie geworden. En Sje wat kan je toch altijd heerlijk uit de hoek komen maar ik ben het wel met je eens.
Ik wist ook al toen ik jong(er) was dat ik moeder wilde worden en toen ik dat voor de eerst keer werd was ik 28. Het heeft niet voor niets zolang geduurd voor de 2de kwam. Ik was eerst totaal in shock en volledig mijn eigen leven kwijt en uiteindelijk na een jaar of 2 had ik mijn draai een beetje gevonden in het moeder zijn en kreeg ik weer een beetje tijd voor mezelf.
Nu met Nanik denk ik ook wel eens: Oja daarom wilde ik eerst geen 2de kind.
Dat zegt wel genoeg denk ik.
Tuurlijk is het ook heel leuk om kids te hebben maar als ik Nicky zou zijn zou ik inderdaad nog lekker studeren of lekker een jaartje naar het buitenland gaan ofzo en dan over een paar jaar hier nog maar eens over nadenken
Doei
Bianca
Ik wil toch ook graag even reageren.
Ik ben een half jaar geleden bevallen van mijn zoontje en was toen 22. Vind ik zelf erg jong. Het was niet geplant. Ik was nog volop bezig met mijn studie en woonde net samen met mijn vriend. Toch was ik blij en was onze baby meer dan welkom. Gedurende mijn zwangerschap heb ik me vaak geprobeert voor te stellen hoe het zou zijn met een baby… Maar 1 ding weet ik wel…
Hoe veel je je probeert in te lezen, probeert te luisteren naar andermans verhalen… Je weet pas hoe het is als de baby er eenmaal is!!
Er kwam toen zoveel op me af waar ik totaal niet bij stilgestaan heb!
Mijn leven lijkt in de verste verte niet meer op wat het ooit geweest is. Ik wil graag mijn studie afmaken en moet alles zorgvuldig plannen. Kan niet zomaar spontane dingen doen, sociale contacten zijn erg verwaterd, mijn wereld is een stuk kleiner geworden en is absoluut niet te vergelijken met dat van mijn medestudenten, waardoor ik toch een beetje een buitenstaander op school ben. Ik leef soms in twee werelden. Ik loop altijd rond met een verantwoordelijkheidgevoel zoals eerder ookal werd verteld in dit forum. Begrijp me niet verkeerd, ik ben superblij en gelukkig met mijn zoontje en zou hem voor geen goud willen missen, het is behalve het heftigste ook het mooiste wat er is, maar ik sta nu zo anders in het leven dat ik me niet eens meer kan voorstellen hoe mijn leven hiervoor was.
Waarom vertel ik dit: Ik hoop dat je uit mijn ervaring een beetje kunt lezen hoe je leven veranderd, ookal weet ik dat je dat pas merkt als de baby er eenmaal is. Denk er asjeblieft nog goed overna. Ik ben 22, maar tussen mijn 17e en 22e heb ik veel dingen gedaan, zoals reizen, in het buitenland werken, veel uitgaan en leuke dingen doen met vriendinnen, ouders verloren maar ook een goede stabiele relatie opbouwen met mijn vriend. Dit vind ik heel belangrijk en ben blij dat ik dat heb gedaan, anders had ik nooit de keuze gemaakt om mijn kindje te houden.
Ik wil mijn kind een goede toekomst bieden, daarom snel mijn studie afmaken. Maar ik wil hem ook een stabiel gezin geven en levenslessen kunnen meegeven. Nu heb ik hetgevoel dat ik dat kan maar ik had dat op mijn 17e niet gekunt!
Gewijzigd door - irisiris op 15 Mar 2008 10:36:26
Iris, duidelijker had je volgens mij niet kunnen zijn. Want inderdaad, je weet pas hoe het is als je moeder bent. Niemand kan het je echt uitleggen hoe het is (net zoals weeën!!! )
Knap dat je er alles aan doet om je studie af te maken en ondertussen die kleine man vast een goede basis te geven.
Lekker genieten van je kleine man!
Groetekes, Sje